ξαφνικά

στο μετρό

Και ξαφνικά είδα την κοπέλα απέναντί μου να τρελαίνεται, να φεύγει απ’ το μυαλό της και να λέει ότι είδε κάποια να πέφτει. Εκεί μας έφτασαν, να πηδάμε στις ράγες του μετρό για τα χρέη. Και δεν πάει άλλο αυτή η κατάσταση, μας έχουν φτάσει στο χειρότερό μας σημείο. Και άρχισα να μιλάω με την διπλανή μου και να της εξηγώ ότι η μόνη σωτηρία είναι ο σύριζα, γιατί δεν γίνεται εγώ που είμαι εξήντα χρονώ να περιμένω άλλα έξη χρόνια την σύνταξη που δουλεύω από τα μικράτα μου κι έχω πληρώσει φόρους και φόρους. Κι όλα εκεί καταλήγουν. Γιατί σιγά μην πήδαγε ο κόσμος και μην αυτοκτονούσε αν είχαν λεφτά να φάνε. Και αν δεν είχαμε τα μνημόνια θα υπήρχε ένας άνθρωπος του μετρό κάτω να προσέχει ποιος περνάει την κόκκινη γραμμή και ποιος όχι και θα τους κρατούσε αυτούς που αυτοκτονούνε. Και μετά πήρα τηλέφωνο τον άντρα μου να του πω τι έγινε γιατί πρέπει να ξέρει γιατί θα αργήσω σαράντα λεπτά παραπάνω. Ε και αφού θα του πω ότι θ’ αργήσω να μην του εξηγήσω με λεπτομέρειες τι έγινε; Και η αλήθεια είναι ότι ο κόσμος δεν καταλαβαίνει, ούτε και με τις αυτοκτονίες, ότι η πολιτική είναι που μας σκοτώνει. Και τα ‘πα στην κοπελίτσα εκεί δίπλα, αλλά αυτός ο σιχαμένος ο πρεζάκιας μας σταμάτησε, γιατί λέει μπορεί να πάθει τίποτα η έγκυος ή το κοριτσάκι που είδε την άλλη να πέφτει.

Και ξαφνικά άκουσα κάποια να φωνάζει να ουρλιάζει να σκίζεται το μέσα της και να ξεσπά σε κλάματα. Εκεί κοντά μου. Εκείδίπλαμου. Και μού κοπήκαν τα πόδια. Γιατί κάποια, λέει, είχε πέσεις στις γραμμές του μετρό. Και δεν έβγαλα άχνα και δεν την πλησίασα και δεν έκανα άλλη κίνηση από το να βγάλω το μπουκάλι με το νερό μου να το περάσουν στην κοπέλα που δεν είχε σταματήσει να φωνάζει. Και μου κοπήκαν τα πόδια. Άρχισα να τρέμω και να ζαλίζομαι. Και δεν είχαμε αέρα, γιατί έκοψαν το ρεύμα στον συρμό και ήμασταν μόνο με τα φώτα ασφαλείας. Και δεν ήξερα για ποιο πράγμα να λυπηθώ περισσότερο, για έναν άνθρωπο που πέφτει για να βρει το τελευταίο του καταφύγιο, για έναν άνθρωπο που βλέπει το κεφάλι ενός να συνθλίβεται ανάμεσα σε μέταλλα, για έναν άνθρωπο που παίρνει πάνω του το φορτίο του θανάτου ενός άλλου, για έναν άνθρωπο που λιποθυμάει γιατί είναι κλειστοφοβικός, για έναν άνθρωπο που δεν σταματάει να σκέφτεται την απελπισία και την μαυρίλα του κόσμου; Και ίδρωσα. Και ήθελα να έχω ένα μπαζούκα να τους γαζώσω όλους. Όλους εκτός από την κοπελίτσα και τον πρεζάκια που τους έκανε όλους να το βουλώσουν με την πιο απλή ατάκα ‘έχουμε και έγκυο και πανικοβλημένη εδώ μέσα, βουλώνετε τώρα’. Και η αναμονή ήταν τεράστια, ατελείωτη. Και γκρίζα.

Και από το πουθενά άκουσα ένα μεγάλο θόρυβο σα γδούπο και η κοπέλα απέναντι άρχισε να φωνάζει και να κλαίει και μας είπε ότι πήδηξε μια γυναίκα. (μάλλον αυτός ήταν ο γδούπος). Και τρέξαμε όλοι από πάνω της να την δούμε να την φροντίσουμε με τα έντρομα πρόσωπά μας. Και ήμασταν εκεί κοντά σαράντα αθρώποι πάνω από το κεφάλι της όσο φώναζε και ούρλιαζε και της λέγαμε να ηρεμήσει, όλοι με τα γουρλωμένα μάτια μας να την κοιτάνε. Για πάνω από δυο λεπτά. Και δεν ηρεμούσε. Και κάποια στιγμή από κάπου μακριά έφτασε ένα μπουκάλι με νερό, δεν ξέρω από πού. Και μετά έπρεπε να περιμένουμε σαράντα λεπτά μέσα στο τρένο χωρίς ερκοντίσιο χωρίς τίποτα τίγκα στον κόσμο για να μας βγάλουν έξω. Και δεν καταλαβαίνω γιατί δεν προχώρησε ο συρμός. Αφού από την άλλη πλευρά είχε πέσει αυτή. Εμείς θα μπορούσαμε να ‘χαμε φτάσει σύνταγμα. Και έχουμε και την άλλη την αντιδραστικιά που όταν το είπαμε αυτό δυο τρεις άνθρωποι που είχαμε να πάμε στις δουλειές μας μάς την είπε κι από πάνω ότι και καλά εδώ μπορεί να ‘χει πεθάνει ένας άνθρωπος και υπάρχουν και άλλοι τόσοι που το είδαν και θα το κουβαλάνε κι εμάς μας νοιάζουν μόνο οι δουλειές μας. Γιατί να μην με νοιάζει μόνο η δουλειά μου; Αυτή που πήδηξε ήθελε και το ‘κανε. Ηλίθια. Δηλαδή εμείς θα πρέπει να υποστούμε τις συνέπειες των πράξεων αυτών που δεν εκτιμάνε την ζωή; Δεν κατάλαβα. Όλη αυτή η ταλαιπωρία για έναν άνθρωπο που δεν εκτιμάει το θείο δώρο της ζωής; Γιατί; Και δεν της απάντησα γιατί είπα εντάξει ασ’ το να πάει στο δγιάολο. Και περιμέναμε να βγούμε.

Και ακούσαμε ξάφνου από το βάθος έναν πανικό, κάποια να φωνάζει. Και μετά από λίγο ο συρμός σταμάτησε στην μέση του τούνελ. Και από στόμα σε στόμα έφτασε και στ’ αφτιά μας η αυτοκτονία. Και ο κόσμος ήταν πανικόβλητος. Κάτι τέτοια πράγματα σε κάνουν να σκέφτεσαι. Και θέλω μόνο να γυρίσω σπίτι μου. Και πώς να περάσεις την τεράστια αναμονή; Κι έβγαλα το κινητό μου και άρχισα να τραβάω βίντεο και φωτογραφίες τα φοβισμένα καταθλιπτικά πρόσωπα, και την σειρά που ‘χε φτιάξει ο κόσμος για να βγούμε στο τούνελ να περπατήσουμε, και το τούνελ όσο προχωράγαμε προς τον σταθμό της ακρόπολης για να απεγκλωβιστούμε, κι αυτό το έβγαλα βίντεο. Και αυτή η τύπισσα μού φώναξε που τράβαγα με το κινητό, γιατί , λέει, είμαι αναίσθητος και δεν καταλαβαίνω. Και σήμερα φόραγα το καλό μου το κουστούμι και δεν μπορούσα να απλώσω το χέρι μου στον τοίχο του τούνελ, γιατί θα λερωνόταν, θα γινόταν μαύρο. Κι αύριο τι θα φορέσω στην δουλειά.

____________________________________________

_______Κιεκείπουφεύγαμε|ξαφνικά|είδαμιαγυναίκαναπέφτει.Καιτοκεφάλιτηςνασυνθλίβεται
πάνωσεμεταλλικέςράβδους.Κάτωαπόμεταλλικέςτροχιές_____________________________
______________________

πηγή: Διακόσες 67 Καρφίτσες