Εξαιρετική
ανάλυση, χωρίς λεκτικές φιοριτούρες, χωρίς ιδεολογικοπολιτικές φλυαρίες. Με
χρήση απλής λογικής όπως προκύπτει από τη στοιχειώδη επαφή με την
πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα από την οποία απέχει έτη φωτός ο κάθε
πάνχαζος αστοδεξιός νοικοκυραίος και ο κάθε εκλεκτός πελάτης της Siemens που
φαντασιώνεται την επανάληψη της συμφοράς του προσφάτως εκλιπόντος παππού του.
{SFY}
{SFY}
Ξεκίνησε πάλι, με αφορμή ποστ του φίλου μου του
Χρήστου Χωμενίδη, αυτή η γνωστή και επαναλαμβανόμενη συζήτηση για τα Εξάρχεια,
που πρέπει να τα "καθαρίσουν", τους "γνωστούς αγνωστους"
που πρέπει επιτέλους (sic) να συλληφθούν και τα λοιπά.
Επειδή έχω γεννηθεί και μεγαλώσει στο κέντρο της
Αθήνας, ζω στα Εξάρχεια και από έφηβος ήμουν πάντα μέσα σε κάθε λογής μπάχαλα,
θα σας πω πέντε πράγματα από την 30χρονη εμπειρία μου - κι όποιος θέλει ας μ'
ακούσει.
1. Κυριαρχεί η αντίληψη ότι "αυτοί που κάνουν τα
επεισόδια είναι 200-300 νεαρά άτομα και το μόνο που χρειάζεται είναι απλά να
αποφασίσει το κράτος επιτέλους να τους συλλάβει". Αυτό είναι και σωστό και
λάθος. Είναι όντως κάπου τόσοι, μόνο που δεν είναι πάντα οι... ίδιοι 200-300. Ο
κόσμος εναλάσσεται, οι νεαροι μεγαλώνουν, βρίσκουν δουλειά (ή ερωτεύονται
κυριλέ γκόμενα), απομακρύνονται και μετα έρχεται η επόμενη γενιά για να πάρει
τη θέση τους. Αυτό γίνεται από τα 70s μέχρι σήμερα. Συνεπώς, αν συλλαβεις φέτος
300 μπάχαλους, του χρόνου θα έχουν αντικατασταθεί από τους νέους 300. Θυμηθείτε
την εισβολή στο Πολυτεχνείο στα 90s: Πιάστηκαν 300 καταληψίες, σχεδόν όλοι οι
μάχιμοι των Εξαρχείων. Την επόμενη χρονιά νέοι είχαν πάρει τη θέση τους και
έγιναν ακριβώς τα ίδια.
2. Ας πούμε ότι η κυβέρνηση αποφασίζει αύριο να
εισβάλλει στα Εξάρχεια με τη βία και να εγκαταστήσει 1000 Ματατζήδες σε όλα τα
σημεία. Τί θα συμβεί τότε; Θα σας πω εγώ: Πρώτον, η επίθεση στα Εξάρχεια θα
συσπειρώσει αμέσως όλο τον σχετικό κόσμο και οι 300 θα γίνουν χιλιάδες, ως
αντίδραση στη βία (όπως με τον Γρηγορόπουλο). Έτσι γίνεται πάντα, όταν η ΕΛΑΣ
χτυπάει τα Εξάρχεια, την επόμενη μέρα μαζεύεται ο διπλάσιος ή τριπλάσιος κόσμος
για συμπαράσταση. Δεύτερον, τα μπάχαλα θα αποκεντρωθούν και οι νεαροί θα αρχίσουν
να χτυπάνε αντάρτικα (βλ. Ερμού) εδω κι εκεί. Τότε είναι που θα χαθεί τελείως η
μπάλα, γιατί προφανώς τα ΜΑΤ δεν μπορουν να είναι συνεχώς και στην Ερμού, και
στη Σκουφά, και στην Κηφισια, και στη Γλυφάδα κλπ., ενώ οι μπάχαλοι μπορούν
εύκολα να μαζευτούν μια μέρα 50 άτομα και να πάνε να τα σπάσουν μέσα σε 10' και
να εξαφανιστούν. Πις οφ κέικ.
3. Μπάφοι και "σκληρά" στα Εξάρχεια:
Ναρκωτικά και συμμορίες υπάρχουν σ' όλες τις γειτονιές εφ' όσον η μαστούρα
είναι διαταξική και πάρα πολύς κόσμος στην Ελλάδα (και σ' όλο τον κόσμο)
χρησιμοποιεί διάφορες ουσίες. Η διαφορά είναι ότι στα Εξάρχεια (επειδή δεν
μπαίνει η Αστυνομία) ολα αυτά φαίνονται στο δρόμο, στα στενάκια, στα πάρκα.
Επίσης, το χόρτο στα Εξάρχεια μυρίζει έντονα, ενώ η κόκα στο Κολωνάκι και στη
Γλυφάδα είναι άοσμη. Καταλάβετέ το, λοιπόν: Τα πιώματα υπάρχουν παντού. Απλά
στα Εξάρχεια τα βλέπεις και τα μυρίζεις, δεν είναι κρυμμένα.
4. Το γκραφίτι είναι τέχνη, η γειτονιά μας είναι ένα
ζωντανό ανοικτό μουσείο που φιλοξενεί απίθανα έργα και διεθνείς διάσημους
καλλιτέχνες, τους καλυπτερους του είδους - και στους περισσότερους Εξαρχειώτες
αρέσει και είναι περήφανοι γι' αυτό. Ως προς τις περίφημες
"μουτζούρες" (tagging), αυτές τις έχω συναντήσει από το Κρόιτσμπεργκ
του Βερολίνου και τη Λάνγκστράσσε της Ζυρίχης μέχρι τη Φλορεντίν του Τελ Αβιβ,
το Καντικόι της Κωνσταντινούπολης και το Φορτ Γκριν του Μπρούκλιν. Δεν είναι
μόνο στα Εξάρχεια, λοιπόν, αλλά σε όλες τις μεγάλες πόλεις, είναι ένα παγκόσμιο
φαινόμενο που ΔΕΝ συνδέεται με το μπάχαλο.
5. Στην Ελλάδα, η βία που προέρχεται από τη νεολαία
βρίσκει έκφραση με διάφορους τρόπους: Χουλιγκάνοι στα γήπεδα, συμμορίες από
γειτονιές που δέρνονται, σπασίματα σε συναυλίες, ξύλο στα μπαρ κλπ. Οι μπάχαλοι
είναι μια ακόμα επιλογή για όσους νέους σκέφτονται πολιτικά και είναι ένα
κοινωνικό φαινόμενο 4-5 δεκαετιών. Αν θέλεις να αντιμετωπίσεις το φαινόμενο
αυτό (και θέλεις να μιλησουμε σοβαρά), ο τρόπος δεν είναι η βία (η βία δεν
είναι ποτέ απάντηση στη βία, γιατι την πολλαπλασιάζει) - και ειδικά όταν μιλάμε
για αγριεμένους εφήβους (και όχι για γκάνγκστερς). Η βία θα τους πεισμώσει /
θυμώσει περισσότερο και η κατάσταση θα ξεφύγει τελείως. Ειδικά σε μια ιστορική
συγκυρία όπου υπάρχει μεγάλη οργή, φτώχια, ανεργία στους νέους κλπ.. Ρωτήστε κι
εκείνον τον επτάχαζο, τον Χρυσοχοΐδη, που το επιχείρησε και φυσικά τον έφαγε η
μαρμάγκα.
Είπα και ελάλησα και αμαρτίαν ουκ έχω.
Ο έχων ώτα ακούειν, ακουέτω.
πηγή: jungle-report