φιλελεδόπουλο Αρίστο

κάνε μας με το λάβαρο ίσκιο

Οκ, να μιλάει ακόμα και ο Κούλης υπέρ της Αριστείας και κατά της τύχης από κλήρωση για τον ορισμό του σημαιοφόρου. Ο Κούλης, που προφανώς ως άριστος μεταπήδησε από το Κολλέγιο Αθηνών κατευθείαν στο Χάρβαρντ και όχι ως παιδί του Μητσοτάκη.

Να μιλάει υπέρ της Αριστείας ακόμα και ο Άδωνις που έκανε καμιά 12αριά χρόνια να πάρει το πτυχίο του. Γιατί όχι? Μπορεί να μην ήταν άριστος ως φοιτητής ο Αντιπρόεδρος,  αλλά όλοι γνωρίζουμε σε τι άριστο περφόρμερ εξελίχθηκε.

Τι θα πει "από σπου κιω σπου ο Σταύρακας ο Τιποτάμης βγαίνει και ειρωνεύεται την κυβέρνηση χρησιμοποιώντας την περίπτωση του μετακλητού Καρανίκα"?! Τι σημασία έχει που ο δεύτερος έχει πτυχίο ενώ ο πρώτος όχι? Αυτό που μετράει είναι το πως γράφεις στον φακό, δεν έχει σημασία το τι γράφεις, ούτε το πόσο ανορθόγραφα το γράφεις. Δείτε εξέλιξη. Ο ένας μετακλητός υπάλληλος κόμματος, ενώ ο άλλος αρχηγός κώματοςκόμματος.

Άντε να βγαίνουνε και οι πάσης φύσεως socialχαζοί, με διάφορες "σπουδές" και (κυρίως) "καριέρες", που βγάζουνε μάτι ότι είναι κοινωνικά και πολιτισμικά αναλφάβητοι, να μηρυκάσουν με το θράσος του βλάκα, οποιαδήποτε "ριξιά" των επικοινωνιολόγων της αντιπολίτευσης (αλλά και της συμφοράς). Ποιος είμαι εγώ που θα τους κρίνω και θα τους λογοκρίνω άλλωστε?

Αλλά μιλάτε περί "Αριστείας" για μαθητές του Δημοτικού ρε μπαγλαμάδες? Για παιδιά δηλαδή και όχι μόνο μαθητές του Δημοτικού? Που στην τελική και στην πράξη, όλα 10 παίρνουν και άριστα.

Και κάθονται διάφοροι αδωνίτσοι και ιδεολογικοποιούν την επιλογή της κλήρωσης για την ανάδειξη του σημαιοφόρου στα Δημοτικά, μιλώντας για "Αριστερά της μετριότητας", σε μια μπανανία που ακόμα έχει μαθητικές παρελάσεις. Και η "κανονικότητά" της θέλει να βλέπει τη σημαία ως έπαθλο. Και η κυβέρνηση είναι τόσο Αριστερά, όσο εγώ είμαι ο σωφέρ του Ουίνστον Τσώρτσιλ.

Που οι περισσότεροι από δαύτους δηλώνουν υπερήφανοι φιλελέδες και στην ουσία την Αριστεία την χρησιμοποιούν ως μέσο ενίσχυσης των ταξικών διαφορών και μόνο. Γιατί μόνο έτσι μπορείς να βλέπεις την Αριστεία ως κριτήριο αξιολόγησης (μαθητών ή ανθρώπων), παραβλέποντας την δεδομένη αδικία που δημιουργούν οι διαφορετικές οικονομικές και ταξικές αφετηρίες του κάθε αξιολογούμενου.

Για να μην το πάρουμε από την παιδαγωγική και διδακτική του σκοπιά, που εκεί ανοίγονται ολάκερα πεδία διερεύνησης και ποικίλλων θεωριών, που θέτουν σε ισχυρή αμφισβήτηση το καθεστώς της ενίσχυσης του ατομικού εις βάρος του ομαδικού. Την καλλιέργεια της ατομικής ταυτότητας εις βάρος της συλλογικής. Ή μιλάνε για τους κινδύνους που ελλοχεύει η αποθέωση του αρρωστημένου ανταγωνισμού (πολλές φορές στη σκιά των γονεϊκών κόμπλεξ) σε παιδάκια 7,8 και 10 ετών. 

Όλα αυτά βέβαια για τους οπαδούς της "κανονικότητας" των Αγορών, είναι σαν τη σως στην ψαρούκλα. Οκ καλό είναι να υπάρχει, αλλά όχι ότι δεν την ξεσκίζεις την συναγριδάρα και χωρίς σως.