αντίο Τζιμάκο

 Μου λες μ' αγαπάς,

θες να παντρευτούμε

μου λες μ' αγαπάς,

και μου δίνεις συμβουλές.

Πρώτα να τελειώσω

το πανεπιστήμιό μου

μετά να κάνω

τη θητεία στο στρατό

να πιάσω δουλειά

σε κανένα γραφείο

να παντρευτούμε

να κάνουμε παιδιά.

Κι εγώ σ' αγαπώ,

γαμώ το Χριστό μου

Κι εγώ σ' αγαπώ

γαμώ το Χριστό.

Μου λες μ' αγαπάς,

θες να παντρευτούμε

μου λες μ' αγαπάς,

και μου δίνεις συμβουλές

Πρώτα να πάω

σε κανένα κουρείο

να κόψω τα γένια

 να κοντύνω τα μαλλιά

να έρθω στο σπίτι

να γνωρίσω το μπαμπά σου

να σταματήσω και τα ναρκωτικά

Κι εγώ σ' αγαπώ,

γαμώ το Χριστό μου

Κι εγώ σ' αγαπώ

γαμώ το Χριστό.

Οικογενειακή Συνομωσία, 1980 

Τι να πρωτογράψω για τον Τζιμάκο? Μέχρι και το όνομα του μπλογκ, είναι τιμής ένεκεν, από μια ατάκα του ("δουλειές του κεφαλιού, του κάτω"). Είναι ο ήρωας της εφηβείας μου. Θυμάμαι, ήμουνα πιτσιρικάς στο "χωριό", όταν ο μεγαλύτερος συνονόματος (και συνεπώνυμος) ξάδερφός μου με μύησε στις Μουσικές Ταξιαρχίες. Είχε πειρατικό ραδιοφωνικό σταθμό μ'ένα φίλο του και όλη τη μέρα βαρούσαν Τζιμάκο, Σιδηρόπουλο και πάσης φύσεως ροκιές και πανκιές. 

'Εκτοτε τον Πανούση τον είδα (και ποτέ δεν τον χόρτασα) σε πάρα πολλά live, άκουσα και ανέλυσα όλα τα τραγούδια του, απόλαυσα τις ραδιοφωνικές εκπομπές του (που για ένα διάστημα, μου τις έγραφε σε κασέτες ο φίλος μου ο Δημήτρης που είχε περάσει Αθήνα), γέλασα με τις ανεπανάληπτες φάρσες του, διάβασα και μελέτησα όλα τα βιβλία του, θαύμασα την οξύνειά του και τα απίστευτα λογοπαίγνειά του, λάτρεψα την φάτσα του σκανταλιάρη που συχνά έπαιρνε.

              

[Το πιο πάνω τραγούδι το έγραψε πριν περίπου 40 χρόνια. Θα περάσουν άλλα τόσα και τα ελληνικά ΜΜΕ δεν θα έχουν τολμήσει ακόμα να το παίξουν.]

Προβοκάτορας, δημιουργικός, ταλαντούχος, αεικίνητος και παιχνιδιάρης είχε εξελίξει εδώ και πολλά χρόνια το oneman show του σε μια μοναδική εμπειρία, ειδικά για τους αμύητους.

Βαθειά μορφωμένος και πολιτικοποιημένος, με ολοφάνερη αγάπη για το αυθεντικό, το παραδοσιακό και το γνήσιο λαϊκό και μ'έναν μοναδικό και πολύ προσωπικό τρόπο γραφής και άψογα ελληνικά, έκανε για πολλά χρόνια τον ραδιοφωνικό και θρυλικό "Δούρειο ήχο", που ήταν ένα κράμα από Πανούσειο λόγο, μουσικάρες και τηλεφωνικές φάρσες.

Ο Τζιμάκος με την ανατρεπτική σάτιρά του κρέμασε στα μανταλάκια όλους τους μύθους και όλα τα κόμπλεξ μιας βαθειά συντηρητικής κοινωνίας όπως η Ελληνική. Γλέντησε την "κανονικότητα" και την υποκρισία του λούμπεν μικροαστού, την πλαστική "ευδαιμονία" του καπιταλισμού, την μπόχα των τηλεσκουπιδιών, αλλά και τον δήθεν προοδευτισμό του Τίποτα. Συνεπής Αναρχικός, αιρετικός και υπερήφανο "φρικιό", τα έβαλε με τις πάσης φύσεως εξουσίες και εξουσιάζοντες και με όπλο το χιούμορ του, τις τραγουδάρες του, αλλά και τα αμέτρητα κείμενά του, αμφισβήτισε, "βλασφήμισε" και ξεκόλλησε αρκετά τυχερά μυαλά.

Χωρίς τον Πανούση, η ζωή στον γιδότοπο θα είναι σίγουρα πιο συντηρητική και πιο βαρετή.

Αντίο ρε Τζιμάκο.

Σ'ευχαριστούμε για όλα!

[...]

Καταναλώνομαι τις νύχτες

με την δικιά τους συνταγή

εγώ πουλάω τα όνειρά μου στους ξενύχτες

κι αυτοί γαμάνε μια πληγή.

[....]

Έχω έναν πόνο στην κοιλιά μου

τη νιώθω να εγκυμονεί

θα απλώσω στην ταράτσα τ'άντερά μου

με μανταλάκια χιαστί

και θα κρεμάσω τα ερμαφρόδιτα μωρά μου

η πρώτη μάνα τραβεστί.

Ένα τραγούδι για τον χειμώνα.