μικρές υπερβάσεις

BUILDING EMPIRE STATE

Two construction workers at the corner of two steel beams pointing to the left

φωτ. του Lewis Wickes Hine, 1931

Μια φίλη μου δουλεύει στο Δημόσιο σε υπηρεσία απ'τις λεγόμενες "αιχμής" (με πολύ κόσμο κτλ.....). Σήμερα, γύρω στις 1 μπήκε στην υπηρεσία της κάποια απ'το κίνημα των "Αγανακτισμένων" για να μοιράσει ένα φυλλάδιο. Αυτό περιείχε ένα κείμενο-ψήφισμα που έπιανε δεν έπιανε 2 παραγράφους. Θα πρόσεξε τη φίλη μου αφού ήταν απ'τα λίγα άτομα που του έδωσαν σημασία και το διάβασε ολόκληρο. Έτσι μετά το μοίρασμα πήγε και την έπιασε, για να της πει ψυθιριστά:

- Συγνώμη να σας ρωτήσω κάτι? Είναι εύκολο να μου βγάλετε μερικές φωτοτυπίες από αυτό γιατί μου τελειώνει?

- .....Να σας βγάλω μερικά, αλλά δεν μπορώ πολλά γιατί θα μας κράξουν...

- Ναι καταλαβαίνω και συγνώμη που σας φέρνω σε δύσκολη θέση, αλλά να..είδα ότι πιο πέρα, έχει λαϊκή και θα ήταν καλό να μοίραζα κι εκεί μερικά...

- οκ, οκ πείτε μου πόσα θέλετε να βγάλω?

- (χαμογελώντας) ξέρω εγώ?....

- Είναι μισό Α4. Να τα βάλουμε μαζί δυο-δυο και να σας βγάλω 20 φύλλα και μετά να τα κόψετε στη μέση? 30?

- 'Οσα νομίζετε και μπορείτε (με ύφος: "δε θα έλεγα όχι ακόμα κι αν μου βγάζατε κανά 2,3 εκατομμύρια....")

Ακούγοντας την ιστορία τη διέκοψα, για να αποδώσω τα δέοντα credits:

"Μπράβο στη συντρόφισσα!"

 Πιθανότατα θα γυρνούσε από το πρωί, ξεκινώντας με πολλά φυλλάδια στα χέρια της....Έτσι κουρασμένη, ιδρωμένη και έχοντας επιτελέσει το "χρέος" της, το βασικό καθήκον που είχε και την έβγαλε στο δρόμο, θα "την έπαιρνε" από κάθε άποψη να πάει να αναπαυθεί. Η λάμψη όμως στα μάτια της (που την "είδα" κι εγώ κι ας μην ήμουν μπροστά) δεν την άφησε....Ολόκληρη Λαϊκή και να την αφήσουμε έτσι? θα σκέφτηκε και είπε να προσπαθήσει να συνεχίσει.....

Ο ενθουσιασμός μου μεγάλωσε όταν ρώτησα τη φίλη μου για την ηλικία της, όντας σίγουρος ότι θα ήταν καμιά πιτσιρίκα με άφθονες δυνάμεις και χρόνο....

-Κι όμως στεροτυπικέ Dr.Fake ήταν γύρω στα 45!

"Και πόσα της έβγαλες τελικά?"

-6 30άρια...(6x30=180)....Της έδωσα κι ένα χάρακα παλιό που είχα στο γραφείο μου, να τα κόψει 10-10 και να τα κάνει 360.....Είχα το νου μου μη μας δει καμιά υπεύθυνη προμηθειών ή κανένας από τους ρουφ του γραφείου αλλά όλα οκ...

Της έδωσα 2 φιλούρες. Η μία γι'αυτή και η άλλη για αυτή την άγνωστη αγανακτισμένη και τη μικρή "υπέρβαση" που έκανε....Γιατί αυτή έπιασε το νόημα και πήρε την κατάσταση στα χέρια της. Ξέρει ότι έχει μόνο δύο χέρια και μόνο δύο πόδια και γι'αυτό δεν μπορεί μόνη της να τα αλλάξει όλα. Γι αυτό και ψάχνει για αλληλέγγυους, ψάχνει για "συντρόφους", ώστε να προσπαθήσουν μαζί να γίνουμε πολλοί.

Μόνο έτσι!

Γιατί το αλλιώς το βλέπουμε καθημερινά που οδηγεί....

3 Αριστερές εντός Κοινοβουλίου...και καμιά 30αριά άλλες εκτός...

Διαβάζω τους αναλυτές για τις δύο "Πλατείες Συντάγματος των Αγανακτισμένων". Την πάνω και την κάτω. Ε και? Είναι τόσο φοβερό αυτό? Γιατί να μην το ερμηνεύσουμε ως αποτέλεσμα μιας φυσικής διεργασίας και επιλογής, ενός κοινωνικοπολιτικού "διαχωρισμού"? Δεν είμαστε στο Hollywood να γίνονταν όλοι ένα σώμα-μια ψυχή με τη μία...Το ζητούμενο και το στοίχημα είναι οι 2 ημιχωρισμένες πλατείες να γίνουν μία.

Το Καθεστώς θα ήθελε πολύ, να δούμε τις 2 πλατείες να καταλήγουν στην ανταλλαγή "μπουκέτων". Εμείς που είμαστε με τους Άλλους?

Τι θέλουμε στα αλήθεια?