Ανώνυμη οργή

Hactivists Anonymous, Ναι.

Του Γιώργου Πήττα

Κάτι τρέχει εδώ γύρω τελικά κύριε Jones και συ χαμπάρι δεν έχεις πάρει, δεν καταλαβαίνεις τι συμβαίνει, ε, κύριε Jones; *
Πριν από κάποια χρόνια, όταν προβλήθηκε το V for Vendetta και επανήλθε στη δημόσια συζήτηση η προσωπικότητα του Guy Fawkes, δεν ήταν διόλου λίγοι, όσοι σε παγκόσμια κλίμακα ένιωσαν, ή προαισθάνθηκαν, με αρκετή οξυδέρκεια μπορώ να πω, ότι κάπου, κάπως, μέσα σε αυτή την ταινία του 2005 (στηριγμένη στο comic των Alan Moore και David Lloyd από τη δεκαετία του 80) υπήρχε η «προφητεία» για  το νέο underground κίνημα  των ημερών μας. Το κίνημα των Hactivists Anonymous.

Και δεν είναι καθόλου λίγοι  όσοι χθες, στην Ελλάδα, αγαλλίασαν με την επίθεση των Anonymous στην ηλεκτρονική σελίδα του Υπουργείου Δικαιοσύνης και με το μήνυμα τους.

 Ένα μήνυμα που ενώ  καταγράφει τα αυτονόητα  στις μέρες μας πια ακούγεται ως εξωτικό, περίεργο και επαναστατικό.

Κρατώ , ανάμεσα στα άλλα που μετέδωσε η μασκοφορεμένη φυσιογνωμία αυτό που θα έπρεπε να είναι η πεμπτουσία της Δημοκρατίας και της λειτουργίας της κάθε πολιτείας :

«Οι λαοί δεν πρέπει να φοβούνται τις κυβερνήσεις, οι κυβερνήσεις πρέπει να φοβούνται τους λαούς» . Δηλαδή, το πλέον απόλυτο αυτονόητο.

Από κάποια σχόλια που είδα στο διαδίκτυο, αρκετοί είναι οι πολίτες που θέλουν πιο γρήγορες εξελίξεις.

Ονειρεύονται, φαντασιώνονται μία γενικευμένη επίθεση στο «σύστημα» που θα το παραλύσει και θα φέρει τη «δύναμη» πίσω σε μικρές αυτοδιαχειριζόμενες κοινότητες ώστε να αποκτήσει ξανά η ζωή ταυτότητα και ανθρώπινο περιεχόμενο.

Η "εξέλιξη" μπορεί πράγματι να μοιάζει αργή.

Όμως, ας μην ξεχνάμε πως η κλίμακα των όσων συμβαίνουν, είναι γιγάντια, είναι κυριολεκτικά πλανητική και διεθνική.

Όσο αργή  και να είναι η "εξέλιξη", σύντομα-δηλαδή χθες- θα βρεθούμε όλοι στην ανάγκη να πάρουμε συγκεκριμένη θέση και να αποφασίσουμε με ποια πλευρά είμαστε.

Φοβάμαι, πως καθώς έχουμε μπει για τα καλά σε έναν νέο μεσαίωνα, επιστρέφουν ακάθεκτες και απαιτητικές  οι κάθετες επιλογές, χωρίς ενδιάμεσους τόνους.

Κάτι το οποίο είχε χαθεί για τα καλά από την ανάγνωση και την ερμηνεία της πραγματικότητας, για πολλά χρόνια.

Από το «μαύρο» έως το «άσπρο» μεσολαβούσαν πάμπολλες αποχρώσεις μόνο που όχι μόνο άρχισαν να γκριζάρουν, αλλά τείνει να επικρατήσει το μαύρο με μία ελάχιστη φέτα λευκού. Το 1%.

Εδώ και χρόνια, οι ειδήσεις είναι μία κινηματογραφική ταινία.

Με μουσική, δραματικούς τίτλους, τρέιλερ, και «παθιασμένους» αφηγητές που περιγράφουν την εκάστοτε φρίκη:

Του πολέμου, του λιμού, του σεισμού, του καταποντισμού, της φωτιάς, της βομβιστικής επίθεσης, των ακρωτηριασμένων κορμιών, των βιασμένων παιδιών και πάει λέγοντας.

Μια φορά κι’ έναν καιρό, οι ειδήσεις ήταν ψυχρές κι ουδέτερες χωρίς το παραμικρό διακοσμητικό στοιχείο.

Έτσι, κάθε είδηση έμενε στην πραγματική διάσταση που αφορούσε στον κάθε ένα αποδέκτη και κυρίως άφηνε όλα τα περιθώρια στη σκέψη να λειτουργήσει με κρίση.

Κυρίως από τον πόλεμο στον Κόλπο και μετά, άρχισαν να μπαίνουν τα κινηματογραφικά και σκηνοθετικά στοιχεία. Έτσι, όσο η πραγματική φρίκη πολλαπλασιάζεται με γεωμετρική πρόοδο, τόσο και η απάθεια εξαπλώνεται σαν επιθετικός μεταστατικός καρκίνος. Είναι απλό. Λίγη υποβλητική μουσική, υπότιτλοι και αφήγηση σε αργό ρυθμό μετατρέπουν τα πάντα σε «έργο».

Κάπως έτσι, φτάσαμε σήμερα να έχουμε δελτία ειδήσεων με ειδικά παραρτήματα για το πόσο μπορούμε να εκτεθούμε στον ήλιο το καλοκαίρι, κάπως έτσι πάμπολλα γιγάντια εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και της φύσης που την φιλοξενεί, λησμονιούνται από τη μια στιγμή στην άλλη.

Κάπως έτσι έγιναν και οι άστεγοι των Αθηνών άλλο ένα θέαμα, μία θεματολογία Ντίκενς, που «φτου κακά» δεν μας αφορά ή μας αφορά σε ένα επίπεδο «ευαίσθητης φιλανθρωπίας» και απολίτικης ανησυχίας κάποιων κατά κανόνα ανόητων δημοσιογραφίσκων που αναζητώντας πιασάρικο θέμα τρέχουν στα στέκια των ανέστιων και τους βομβαρδίζουν με εξοργιστικά ηλίθιες ερωτήσεις.

Ο Πιερ Πάολο Παζολίνι έγραφε για τον καταναλωτισμό και την τηλεόραση:

«Στον φασισμό, μπορούσες να πας φυλακή. Μα τώρα, ακόμα και αυτό είναι άχρηστο. Ο φασισμός, στήριζε τη δύναμή του στην εκκλησία, και το στρατό, πράγματα που δεν είναι απολύτως τίποτα μπροστά στην τηλεόραση».

Τα εκατόν δεκαπέντε εκατομμύρια ανθρώπων που στην Ευρώπη αυτή τη στιγμή πένονται και βρίσκονται κάτω από το όριο της φτώχειας, είναι κάτι το αδιανόητο και όχι ένας αριθμός.

Και μιλάμε για ανθρώπους που σύμφωνα με τα στοιχεία, μέχρι το 2007 εργάζονταν και κάλυπταν τις ανάγκες τους. Τώρα, αυτό το 23% του ευρωπαϊκού πληθυσμού, έχει εξωθηθεί βίαια στο περιθώριο, ενώ κινδυνεύουν αμεσότατα άλλα εκατό και πλέον εκατομμύρια πολιτών να βρεθούν στην ίδια θέση στο επόμενο διάστημα.

Το σκηνικό που διαμορφώνεται ξεπερνά κάθε  φαντασία.

Ή μάλλον, υλοποιεί την φαντασία και την ικανότητα κάποιων συγγραφέων που από τις αρχές της δεκαετίας του 60 κιόλας είχαν δει το μέλλον.

Είναι σχεδόν βέβαιο πως ένας ελάχιστος αριθμός από αυτούς τους ανθρώπους θα καταφέρει να επανενταχθεί, και αν.

Είναι σχεδόν βέβαιο, πως αυτό που θα επιχειρηθεί από το σύστημα είναι η «διόρθωση» και η «ανάκαμψη»-κάποια στιγμή-που θα αφορά κατά συντριπτική πλειοψηφία μόνο όσους μπόρεσαν να μείνουν εντός παιδιάς.

Η εικονική πραγματικότητα των ειδήσεων και των συστημικών Μέσων θα φροντίσει-και θα πετύχει- οι «απ’ έξω» να λησμονηθούν.

Οι πόλεις φρούρια που εδώ και χρόνια κάποιοι ονειρεύονται και ήδη υπάρχουν σε επίπεδο απρόσιτων γειτονιών, θα διαχωρίσουν την «ήρα από το στάρι» και το πιθανότερο είναι να περάσουμε σε πρακτικές μεταμοντέρνου ανταρτοπόλεμου στον οποίο η γνώση της τεχνολογίας θα είναι καθοριστική.

Κάποτε, φαντασιώθηκα και το είχα γράψει σε ένα άρθρο, μια «οργάνωση» που καταφέρνει να σβήσει όλους τους πομπούς των τηλεοράσεων.

Ένας φίλος, ψυχίατρος, μου είχε πει πως αν αυτό συνέβαινε ποτέ, οι άνθρωποι θα πέρναγαν πρώτα στην απόλυτη αμηχανία, μετά θα ξέσπαγαν στη βία και τέλος θα εύρισκαν ξανά το νόημα της ζωής.
Η φαντασίωση μου όμως, μοιάζει και αυτή ξεπερασμένη.

Ο πρωτοφανής κυβερνοπόλεμος που ξέσπασε στις 20 του Ιανουαρίου και που κατέβασε μεταξύ άλλων ακόμα και τις σελίδες του FBI δεν ήταν παρά ένα ελάχιστο πρελούδιο, ενώ η επίθεση των Hactivists Anonymous στο Ελληνικό Υπουργείο Δικαιοσύνης ήταν ένας πρόλογος για το τι μπορεί να ακολουθήσει στο μέλλον.

Έχουμε ακόμα πολύ δρόμο να διανύσουμε. Και ίσως, θα πρέπει να αγοράσουμε από μία μάσκα των Anonymous, πριν απαγορευθούν. Γιατί κι αυτό, θα γίνει κάποια στιγμή.

Τελειώνοντας, προτείνω ενός λεπτού αυτοσυγκέντρωση και ησυχία.

Να συλλογιστούμε το τι σημαίνει 115.000.000 άνθρωποι κάτω από το όριο φτώχειας, μόνο στην Ευρώπη.
Γιατί δεν πρέπει να σημαίνει μόνο δυστυχία.

Είναι μία τεράστια δύναμη, ένα γιγάντιο καζάνι που βράζει και δεν πρέπει να αφεθεί να παγώσει, είναι η έκρηξη στο τέλος ενός λησμονημένου τραγουδιού του Lennon, του «Remember» που κλείνει με την κραυγή «remember the 5th of November».

Έτσι κύριε Jones;

*Από το Ballad of A Thin Man του B. Dylan

tweeter@pittasgeorge

 πηγή: tvxs