"Τραυλίζω μύθους, σκαλίζω πληγές, για την καρδιά ενός κτήνους"

 

 

Κυνικοί εκδοροσφαγείς

1 Μαρτίου, 2012 9:30 μμ

του Γαλαξιάρχη(Zaphod)

Συνταγματολόγος: «Καταργήσαμε το Σύνταγμα για να προστατέψουμε το Σύνταγμα»

Υπουργός: «Δεν μπορεί να υπάρχει χώρα εκτός των Αγορών και Σύνταγμα χωρίς χώρα»

Υφυπουργός: «Ανάπτυξη είναι από μηδέν, το εισόδημα να γίνει κάτι»

Λαός: «Μπεεεε!»

Από το δούλεμα…

 

«Λεφτά υπάρχουν» είπε ο μεγάλος σοσιαλδημοκράτης οραματιστής του 4ου δρόμου και τσέπωσε 44% του εκλογικού σώματος που έκανε τον κόπο να φτάσει ως την κάλπη. Ο αντίπαλός του είχε φροντίσει στο μεταξύ να γελοιοποιήσει το σύνθημα της “επανίδρυσης του κράτους”, να αφήσει τη μισή χώρα να καεί και να διαλύσει τον κρατικό μηχανισμό γενικότερα, πνίγοντας τον πολιτικό κόσμο στα σκάνδαλα και την αναξιοπιστία. Ο “κουρασμένος” Καραμανλής ήταν από το καλοκαίρι του 2009 άλλωστε αναχωρητής. Το ίδιο και ένας στους τρεις έχοντες δικαίωμα ψήφου κάτοικοι αυτής της χώρας. Ήταν τόση η ενθουσιώδης εξαπάτηση του Παπανδρέου ώστε λίγο πριν τις εκλογές ακόμη και οι δικοί του τού ψυθίριζαν «κόψε κάτι». Τι σημασία είχε άλλωστε; Η συστηματική απάτη αποτελεί συνώνυμο της άσκησης εξουσίας από συστάσεως του Νεοελληνικού Κράτους. Ένας τάχα μου προοδευτικός πρόεδρος, γόνος του ιδρυτή του κόμματος της σοσιαλιστικής δημαγωγίας, θα κώλωνε;

Κι άντε το χάψανε μερικά εκατομμύρια ψηφοφόροι αυτό το «λεφτά υπάρχουν», που αναμφίβολα θα συνοδεύει ως το θάνατό του -και πέρα από αυτόν- τον πλέον καταστροφικό ηγέτη της μεταπολίτευσης. Το δούλεμα όμως δεν σταμάτησε ούτε την επόμενη των εκλογών. Αντιθέτως, η χώρα οδηγήθηκε στην αδίστακτη επιτήρηση κάτω από ένα δολοφονικό μνημόνιο, εν μέσω φαύλου κύκλου ψεμάτων και διαψεύσεων. Φαύλος κύκλος που δεν σταμάτησε ούτε μετά την είσοδο -κατόπιν πρόσκλησης και ξεδιπλώματος κόκκινου χαλιού στην υποδοχή- του ΔΝΤ, της ΕΚΤ και της Κομισιόν στη χώρα. Από κεκτημένη ταχύτητα ενδεχομένως οι υπουργοί και τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ ισχυρίζονταν τόσο φυσικά ότι το μαύρο είναι άσπρο σαν να απαντούσαν στην ερώτηση «πόσο κάνει 1+1».

Δεν ήταν λίγοι τότε εκείνοι που είχαν επισημάνει ότι μεγαλύτερη καταστροφή από τις ίδιες τις πολιτικές του μνημονίου, θα επέφερε η μέθοδος επιβολής τους. Ότι ο μαζικός εμπαιγμός των πολιτών θα οδηγούσε σε φαινόμενα κοινωνικής αποσάθρωσης και ενδεχομένως τυφλής και βίαιης αντίδρασης. Προσωπικά έχω γράψει πολλές φορές για τη συλλογική παράνοια στην οποία οδήγησαν τους πολίτες, με την τόσο εξόφθαλμη στρέβλωση της πραγματικότητας και το βίαιο στραπατσάρισμα της κοινής λογικής. «Πονάει το μυαλό μου να σας ακούει», επέμενα. Εκείνο που δεν είχα προβλέψει σε ό,τι αφορά το ψυχολογικό και νοητικό πόλεμο που είχε κηρύξει η κυβέρνηση και τα μίσθαρνα όργανά της στην κοινωνία, ήταν το επόμενο, ακόμη πιο διαλυτικό, βήμα. Η αλήθεια είναι ότι τους είχα υποτιμήσει για το πόσο ψυχροί εκτελεστές μπορούσαν να καταντήσουν.

…στον ψυχρό κυνισμό

 

Όταν χρησιμοποιήσεις όλα τα ψέμματα του καταλόγου της πολιτικής απάτης (και δεν είναι λίγα αυτά). Όταν καταντήσεις ένας κοινός εκβιαστής. Όταν, κάποια στιγμή μετά από όλα αυτά, έχεις αρχίσει να επαναλαμβάνεσαι αναγκαστικά και αφόρητα. Όταν ακόμη και τότε, κανείς δεν σε ελέγχει ουσιαστικά για το τι λες και τι κάνεις. Όταν κανείς δεν σε σκουντάει καν να σου πει «συμμαζέψου». Όταν, όταν, όταν… Περνάς στο επόμενο βήμα: την αποκτήνωση.

Κάπως έτσι λοιπόν και αφού το εκβιαστικό δίλημμα «μνημόνιο ή καταστροφή» έχει εκφραστεί σε όλες τις εναλλακτικές εκδοχές του, από το βήμα της βουλής, το γυαλί της τηλεόρασης, τα ρυπαρά ραδιοκύματα και τις κατακίτρινες σελίδες του Τύπου, η πολιτική ελίτ της χώρας αποκτηνώθηκε εντελώς. Δεν χρειάζεται πλέον να βιάζει άλλο τη λογική και να προσποιείται για τα πάντα. 

Απενοχοποιημένη πια, πέρασε στον κυνισμό.

Εκεί που ο όρος “συνταγματική εκτροπή” βρισκόταν στο στόμα μόνο μιας χούφτας ανθρώπων, οι οποίοι συστηματικά κατηγορήθηκαν ως γραφικοί, έρχεται ο Προκόπης Παυλόπουλος, συνταγματολόγος, πρώην υπουργός και νυν βουλευτής πρώτης γραμμής της Νέας Δημοκρατίας να ομολογήσει ψυχρά ότι: «Καταργήσαμε το Σύνταγμα για να προστατέψουμε το Σύνταγμα». Είχε προηγηθεί βέβαια ο, επίσης συνταγματολόγος, Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης και Υπουργός Οικονομικών, Ευάγγελος Βενιζέλος, το βράδυ ψήφισης της νέας δανειακής σύμβασης. Εντός της κοινοβουλευτικής αίθουσας και μπροστά στα μάτια 300 βουλευτών (και εκατοντάδων χιλιάδων τηλεθεατών) ισχυρίστηκε ότι «δεν μπορεί να υπάρχει χώρα εκτός των Αγορών και Σύνταγμα χωρίς χώρα». Με λίγα λόγια, το Σύνταγμα υφίσταται μόνο όταν η χώρα λειτουργεί ομαλά εντός το παγκόσμιου αγοραίου συστήματος και πάντα κατά την κρίση της κυβέρνησης. Χωρίς ντροπή. Ακόμη χειρότερα: κουνώντας το δάκτυλο σε όλους όσοι τον αμφισβητούν αυτόν προσωπικά και την κυβέρνησή του. Σπέρνοντας κατηγορητήρια αριστερά-δεξιά για μειοδότες και υπηρέτες οικονομικών συμφερόντων που θέλουν να πτωχεύσει η χώρα. Έτσι λοιπόν, όσοι ανησυχούν για την τύχη του ξεχειλωμένου ελληνικού Συντάγματος και κατά συνέπεια του βιασμένου πολιτεύματος, βαπτίστηκαν όργανα του διεθνούς χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου. Εχθροί της χώρας.

Ποιος θα σταματήσει λοιπόν έναν αστείο υφυπουργίσκο, σαν τον Παντελή Οικονόμου, που έσβηνε σελίδες από το προσωπικό του ιστολόγιο προκειμένου να κρύψει τις παλινωδίες του, από το να γίνει εξίσου κυνικός, ισχυριζόμενος ότι «ανάπτυξη είναι από μηδέν, το εισόδημα να γίνει κάτι», απαντώντας σε ερώτημα σχετικό με τις αντισυνταγματικές μειώσεις του βασικού μισθού; Ποιος θα ελέγξει έναν πρώην (και νυν) μεγαλοδημοσιογράφο που διορίστηκε κυβερνητικός εκπρόσωπος ενός επίσης διορισμένου τραπεζικού υπαλλήλου στη θέση του πρωθυπουργού, όταν δημοσίως δηλώνει ότι η κατρακύλα των εισοδημάτων του μισθωτού δεν θα έχει σταματημό και πως στόχος είναι η Λετονία και η Βουλγαρία, όπως άλλωστε «περιγράφει το ίδιο το Μνημόνιο»;

Ποιον να φοβηθούν όλοι αυτοί; Τους δημοσιογράφους που τους γλείφουν δουλοπρεπώς; Τους διανοητές που τους παρακαλάνε να τολμούν περισσότερο; Τους καλλιτέχνες που βαράνε τα στήθη τους για καμένα ντουβάρια και κερδίζουν εκατομμύρια τραγουδώντας για την “φτωχολογιά”; Ή μήπως τις σποραδικές βουβές λειτανίες που αυτοβαπτίζονται διαδηλώσεις;

Το τελευταίο βέλασμα

 

Το τέρας βγήκε από το κλουβί. Γλυκάθηκε από τη γεύση της ανθρώπινης σάρκας και, όντας ανεξέλεγχτο, κυκλοφορεί διψασμένο για ανθρώπινο αίμα. Δεν κρύβεται. Δεν φοράει μάσκα. Δεν παριστάνει το χορτοφάγο που αναγκάστηκε να φάει σάρκες. Δεν βαφτίζει καν το κρέας ψάρι. Ομολογεί ότι είναι ανθρωποφάγο, ότι πεινάει και βγήκε για κυνήγι.

Δεν έχει ανάγκη να κρυφτεί γιατί το θήραμα δεν έχει δείξει διάθεση να αμυνθεί. Για την ώρα βελάζει δυνατά. Πού και πού ρίχνει καμιά κλωτσιά, αλλά δεν έχει καν αρχίσει να τρέχει. Πόσο μάλλον να στρέψει τα κέρατα προς τον σφαγέα του. Δεν γνωρίζω ποια είναι η ψυχολογία του κατσικιού λίγα λεπτά πριν περάσει την πόρτα του σφαγείου, αλλά ενδεχομένως μπορώ να τη φανταστώ. Ώρες ώρες έχω την αίσθηση ότι τη νιώθω.

Η προβατοποιημένη κοινωνία δεν έχει καν την πολυτέλεια ενός τσοπανόσκυλου που θα την μαντρώσει με γαβγίσματα και δαγκωματιές, αλλά τουλάχιστον με ασφάλεια. Αν προτιμάτε, το πρώην τσοπανόσκυλο, δηλαδή το πολιτικό προσωπικό, έχει γίνει πλέον ο θηρευτής του κοπαδιού. Μέσα σε αυτό το ζοφερό σκηνικό η αυτοοργάνωση φαντάζει ουτοπία και η συλλογική δημιουργία πολιτικού προτάγματος από συνειδητοποιημένους πολίτες-μέλη οργανωμένης κοινωνίας, αγγίζει τη σφαίρα της φαντασίας.

Τι μένει; Το τελευταίο βέλασμα πριν το μαχαίρι κόψει την τραχεία;

Αν δεν είναι αυτό, η μόνη εναλλακτική που μπορώ να φανταστώ σε αυτό το διαλυμένο κοινωνικό χάρτη είναι η μία ενστικτώδης βίαιη αντίδραση.

Το περιθώριο χρόνου για την οργάνωση έχει δυστυχώς τελειώσει. Ωστόσο σε αυτή τη φάση, η κουτουλιά είναι πολλαπλά προτιμότερη από το βέλασμα. Η οργισμένη και αποφασιστική αντίδραση απέναντι στους κυνικούς είναι η τελευταία ευκαιρία για να κερδίσει χρόνο το θήραμα. Αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα που μπορεί να οδηγήσουν στη ζωή αντί για το θάνατο.

Zaphod

πηγή: parallhlografos