τι έχουν τα έρμα και τσιμπάνε..

Propaganda rules

 

Πάνος Θεοδωρίδης | 13.04.2014

 

Δεν θυμάμαι πολλές προπαγάνδες να ατύχησαν. Αποτρόπαια πλην αποτελεσματικά σκίτσα, απλωμένα στο βρετανικό κοινό την εποχή της πρώτης πενταετίας μετά την Γαλλική Επανάσταση, ακόμη και σήμερα στοιχειώνουν τα αρχεία και τις συλλογές.

 

 

Στο τέλος μιας μακράς Αφήγησης με θαυμάσιους βασιλείς που τους έκοψαν τις κεφαλές και τις πλέκτριες που περίμεναν την εξέλιξη στην γκιλοτίνα, ο Γάλλος πατριώτης ήταν ένα άθεο κάθαρμα που εργολαβούσε με τον προικισμένο Μεμέτη και η χώρα γλυστρούσε αύτανδρη στο χάος.

 

Σε πλήρη αντίθεση με τον επί πιστώσει λιμάρη, η Βρετανία ίσταται αγέρωχος, αυτή και ο στόλος της, διδάσκοντας, εκτός απο την Εύπλοια, τη χρηστή διοίκηση. Μετά τον αιώνα των Φώτων, ο αιώνας της Βιομηχανικής Επανάστασης.

 

Οι δικές μας λοβιτούρες δεν έφταναν στην παγκόσμια συλλογή.

 

 

Οι σύμμαχοι, χρηματοδότες και προστάτες μας, αγωνίστηκαν για τα προσχήματα, μετά τον Εμφύλιο, να στήσουν ένα κράτος στα πόδια του. Οι οπαδοί της ελεύθερης αγοράς και των επιχειρηματικών ευκαιριών,μέσα στα ελληνικά σύνορα ,κατάλαβαν νωρίς τι συντεχνία και κακό είχε πλακώσει σε κάθε πόρο του κράτους και επιχείρησαν το ακατόρθωτο: ένα σοβαρό ποσοστό από το σχέδιο Μάρσαλ, πήρε μια προστατευτική, αδιανόητη ταμπέλα κρατισμού.

 

Οι Αμερικανοί (προσέξτε! Όχι σοβιετικοί γραφειοκράτες και κόκκινοι συνδικαλιστές!) γέμισαν με χρήματα τον κωδικό «κρατικές επιχειρήσεις προκειμένου να στηριχτεί η ελληνική οικονομία». Πριν πάρουν το χαρτί οι Μποδοσάκηδες, η προσπάθεια ήταν να υπάρξουν κρατικές επιχειρήσεις!

 

Το πρόγραμμα απλώς δεν περπάτησε. Οι οικονομικοί ανιματέρ των Ηνωμένων Πολιτειών ηττήθηκαν κατά κράτος από τους συνασπισμένους Έλληνες βιομηχάνους που θεώρησαν τα μέτρα των Αμερικανών «σοσιαλιστικά», και η Πρεσβεία έκρινε πως ωραία τα λένε οι τεχνοκράτες, αλλά στην Ελλάδα αυτά δεν γίνονται.

 

 Σύντομα οι κωδικοί αράχνιασαν και άδειασαν και νέοι προστέθηκαν, τυπικά κομπραδόρικοι, όπως η δυνατότητα να ξοδεύονται λεφτά της βοήθειας για να βοηθηθούν οι εισαγωγές πολυτελών ειδών. (*)

 

Ο Μανόλης Τραμπαρίφας οδηγώντας τον μεσεγγυούχο επενδυτή (και άλλες ανακρίβειες) με το αγοραίο του στη θάλασσα μαζί με το κορίτσι του στιχουργού που ποτέ του χατίρι δεν του χάλασα, τους πήγαινε να γευτούν  μπίρες και καλαμαράκια στα θαλασσινά μπαράκια φορώντας έξτρα πρίμα γκουτ εγγλέζικα κασμίρια και παίζοντας στα δάχτυλα έναν χρυσό Ντυπόν.

 

 

Αργότερα, ήρθε η  προπαγάνδα αυτής της δραχμής που είναι δική σου, την οποία ξεκίνησε η νεοπαγής εφημερίδα «Ημέρα» το 1964/65 και αυτά που γράφονταν και μοιράζονταν ήταν υπεραρκετά για να πάει μέσα ο διαδοσίας, αλλά τότε ήταν αλλιώς το κράτος.

 

Φυσικά, η Ένωση Κέντρου ,μια υπερτιμημένη πολιτική αξία που διηύθυναν ο πρωθυπουργός των Δεκεμβριανών και καμπόσοι αυλικοί παράγοντες, δίπλα σε δημοκράτες και άλλους της «προοδευτικής ταπετσαρίας» έμεινε ως το τέλος ανίκανη να εμποδίσει προπαγάνδες.

 

Τα ίδια Παντελάκη μου και τώρα με τον Σύριζα.

 

Μόνο που οι κανόνες της επικοινωνιακής μάχης είναι τόσο ανακριβείς, άστοχοι και παρτάλια, ώστε μου θυμίζουν ένα μέτρο πρόνοιας κι φιλαλληλίας που παίζαμε τον καιρό που σπουδάζαμε σκληρά, σε τουρνουά δύο και τριών ημερών πόκας.

 

Παίζαμε τον Καραμουρτζούνη.

 

Αυτός ήτο ένας φιλάνθρωπος ή έτσι έγραφαν οι εφημερίδες. Μια φορά στις τόσες, ρίχνοντας μια ματιά στις μάρκες ολόγυρα,ο μοιράζων ανέκραζε «Καραμουρτζούνης!».

 

Έπαιζε είτε τον κούκον α βολοντέ σε δύο ταμπλό και τα οχτάρια μπαλαντέρ, δηλαδή την ορθία Κόλαση όπου το φουλ του άσσου θεωρούνταν λιμαδούρα ,είτε την διαστροφική και εθιστική μιζέρια με αλλαγή.

 

Τα χτυπήματα ήταν δυσθεώρητα, η σκληρότητα των παικτών παροιμιώδης και όποιος κέρδιζε, μάζευε τα κόκκαλα και τα έδινε σε αυτόν που είχε τις λιγότερες μάρκες.

 

Ήταν δηλαδή ένας φιλικός τρόπος να μείνει στο παιχνίδι ο πιο άτυχος.

 

Προσωπική μου άποψη πως επικοινωνιακά ο Σύριζα επιβιώνει από τον Κσραμουρτζούνη που έχουμε μες στην καρδιά.

 

Τον αθωώνουμε ή τον απαλλάσσουμε συνεχώς, επειδή το θεωρούμε τρίτη ερασιτεχνικη σε πολλά.

 

 

Που οι αναλογίες; Οργανωμένες ομάδες υμνητών της Ευρωζώνης, πιάνουνε δουλεια και στασίδι από το πρωί. Μελετούν ό,τι ειπώθηκε, εξακριβώνουν κενά και αστοχίες, τα μεταφέρουν σε δεύτερο βαθμό επεξεργασίας,  ξεχονδρίζονται τα λάθη και ο κυβερνητικος εκπρόσωπος σε είκοσι λεπτά έχει ήδη ρίξει εναντίον του Σύριζα την πρώτη αλατόσφαιρα.

 

Ο στόχος είναι πολύ απλός: να περιέλθει σε πλήρη σύγχυση και αγωνία ο κοψοχέρης που αποφάσισε να το ρίξει στον Σύριζα.

 

Δεν έχω ιδέα που θα καταλήξει αυτή η ιστορία. Μπορεί οι ψηφοφόροι να του δώσουν άνετη πρωτοκαθεδρία, αλλά είναι άδηλο αν αυτό συμβεί στις ευρωεκλογές ή στις πολιτικές εκλογές, αργότερα. Και πάντα υπάρχει περίπτωση να πετύχει η προπαγάνδα των ενάντιων. Μόνον που εδώ, και παρά τους χαριτωμένους Καραμουρτζούνηδες έχουμε ένα φαινόμενο:

 

Σε μιά Ευρώπη που καλύπτει τις ανησυχίες των πολιτών της από τις  δεξιές παρατάξεις με το ακροδεξιό μακιγιάζ ματιών, μια «πειραγμένη στο γκάζι» αριστερή πρωτοβουλία, εκφράζει απόλυτη αδιαφορία για το περιβάλλον όπου ενεργοποιείται.

 

Τα περισσότερα επιχειρήματα του Σύριζα έχουν μνημειώδεις χαώσεις και ακροβασίες,ενώ η πασόκωσις μερικών είναι προφανής.

 

Χωρις Αφήγηση, το τονίζουμε, κανένας δεν πατάει πλέον σε αναμμένα κάρβουνα.

 

Οι Συριζαίοι ρίχνουν στην πλάτη του δυνητικού τους ψηφοφόρου όλο το βάρος της «απόδειξης της ορθής ψήφου».

 

Αυτή δεν είναι πράξη σωφροσύνης σε μια χώρα που πιστεύει ότι οι θεσμοί υπάρχουν μόνον για τα μάτια, και πως  είσαι ένοχος και για φυλακηήμόνον αν σε πιάσουν απ αυτοφώρω να υπογράφεις επιταγή του τύπου «δωροδοκήσατε τον κύριο δείνα με αυτό το ποσόν», επιταγή που ως γνωστόν ουδέποτε έχει εκδοθεί, μήτε πρόκειται.

 

Για να τελειώνουμε, θα έχετε δει συχνά δικυκλιστές να ακολουθούν βαριά οχήματα εκμεταλλευόμενοι την υποπίεση που δημιουργούν στο πίσω μέρος τους, για να διευκολυνθούν στην δική τους κίνηση.

 

Ενώ η φιλοκυβερνητική προπαγάνδα καλύπτει την Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ ή την Ελιά, το Ποτάμι κερδίζει πίσω από το επικοινωνιακό όχημα της προπαγάνδας, πόντους από απίστευτα άτομα που το ακολουθούνε.

 

Κάποια στιγμή είναι ανάγκη μεγάλη να αναθεωρηθεί το γνωμικό «μα τι κανουν οι πνευματικοί άνθρωποι;» με το πολύ πιό τραγικά αληθές «μα θα σταματήσουν οι πνευματικοί άνθρωποι να τρώνε ληγμένα;»

 

(*) βλ .Γιώργου Σταθάκη Οικονομία και θεσμοί-απο την προπολεμικη «βιωσιμότητα» στην μεταπολεμικη «εκβιομηχάνιση» στο συλλογικο έργο «Η Ελλάδα ΄36-΄49. Απο την Δικτατορία στον Εμφύλιο,τομές και συνέχειες, επιμέλεια Χάγκεν Φλάισερ, Καστανιωτης 2003, σ.351-369

 

πηγή: the greek cloud