μια νέα, δυστοπική ελλάδα από τα παλιά

Νέα Ελλάδα | ζώντας στο φως

Πριν δυο τρεις εβδομάδες κυκλοφόρησαν κάτι ρεπορτάζ που έλεγαν ότι αστυνομικοί εισέβαλαν σε σχολεία σε μια επαρχιακή πόλη για να εντοπίσουν απείθαρχους μαθητές που κάπνιζαν στις τουαλέτες του σχολείου. Δεν παρακολούθησα τη συνέχεια της είδησης, μόνο λίγες μέρες μετά είδα μια παρόμοια. Η αστυνομία μέσα στο σχολείο για να συλλάβει ένα μαθητή για κάποιο αδίκημα. Οι τοπικές ΕΛΜΕ διαμαρτυρήθηκαν γιατί η αστυνομία δεν ειδοποίησε, δεν ζήτησε τη συνεργασία ή την άδεια του συλλόγου των καθηγητών.

Την προηγούμενη Κυριακή στα Ενθέματα, ένα άρθρο μας ενημέρωνε «Πριν μία εβδομάδα, το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο ενέκρινε, με ισχυρή πλειοψηφία, τη διοργάνωση δύο ιδιωτικών εκδηλώσεων με δείπνο μέσα στην Αρχαία Αγορά, στη Στοά του Αττάλου, και στο Παναθηναϊκό Στάδιο».

Σε αυτές τις δύο μικρές ειδησούλες συνοψίζεται νομίζω με αρκετή καθαρότητα η «Νέα Ελλάδα». Χρησιμοποιώ τον όρο που ο πρωθυπουργός έχει βάλει στις δημόσιες τοποθετήσεις του τον τελευταίο καιρό. Πιθανότατα για να υπογραμμίσει το σημείο τομής, την αφετηρία, τη χρονική στιγμή που ξεκινά μια νέα εποχή για τη χώρα. Αυτή η ορολογία (Νέα Ελλάδα) που επανέρχεται είναι αποκαλυπτική. Κάποιος (που δεν θυμάμαι τώρα) έγραψε κάπου (που δεν θυμάμαι τώρα) για τον «τρίτο ελληνικό πολιτισμό».

Η Νέα Ελλάδα λοιπόν είναι αυτός ο τόπος που οι βαλκανικές μπίζνες συναντούν τον παλιό καλό φασισμό.

Η Νέα Ελλάδα είναι ο τόπος που ο «αλβανός» που βασανίζεται και δολοφονείται είναι κυρίως ο «αλβανός» που πριν σκότωσε έναν έλληνα πατέρα. Οι καταγγελίες των άλλων κρατουμένων, οι καταγγελίες των συγγενικών προσώπων του νεκρού δεν μετράνε. Ήταν «αλβανός φονιάς» (εδώ ίσως για κάποιους ιδεολογικούς συντρόφους του μπαλτάκου ή του κασιδιάρη, η χρήση της λέξης φονιάς να μοιάζει πλεονασμός). Η Νέα Ελλάδα είναι ο τόπος που προετοιμάζεται το ειδικό καθεστώς κρατουμένων, μια ρύθμιση που έρχεται από ένα δυστοπικό σενάριο κινηματογραφικής ταινίας. Η Νέα Ελλάδα νοικιάζει τον πρώην δημόσιο χώρο σε κάποια εταιρεία για ένα δείπνο δημοσίων σχέσεων. Η Νέα Ελλάδα κλείνει νοσοκομεία και χτίζει στρατόπεδα συγκέντρωσης, κάνει συμπράξεις με τον ιδιωτικό τομέα για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και χρησιμοποιεί θολές εκφράσεις όπως «κέντρο φιλοξενίας για τον ευπαθή πληθυσμό».

Η Νέα Ελλάδα είναι μια νέα (αλλά και ταυτόχρονα πολύ παλιά) οπτική, είναι μια νέα κουλτούρα, ένα νέος πολιτισμός. Είναι η μέθοδος που υπαγορεύει την επανακατάληψη των πόλεων, είναι ο τρόπος που υπαγορεύει στον Καμίνη να ζητάει ο κάθε δήμος να αναλάβει τις ευθύνες του σχετικά με τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, είναι η ιδέα που επιβάλλει στον Σπηλιωτόπουλο να επαναφέρει τον λόγο της δεξιάς του ’50.  Είναι η διαρκής υποτίμηση της ζωής των ανθρώπων, η μείωση του βασικού μισθού, η καθήλωση του βασικού μισθού, η κατάργηση των συλλογικών διαπραγματεύσεων, το κάθε μέρα όλη μέρα ανοιχτά τα μαγαζιά για να έρθει η ανάπτυξη και κάποια στιγμή ίσως ναι, ίσως να συζητήσουμε ότι δεν πρέπει να μένουν απλήρωτοι οι εργαζόμενοι. Αλλά πρώτα να ανοίξουμε τα μαγαζιά, να κινηθεί η αγορά, να έρθει η ανάπτυξη και να προσγειωθεί στην Κρήτη, στο Ελληνικό, στην Εύβοια, στις Σκουριές και παντού, όπου υπάρχει ελληνικό χώμα. Η Νέα Ελλάδα είναι ένας φοβερός συνδυασμός. Μια ατέλειωτη ειδική οικονομική ζώνη και μια πελώρια επενδυτική ευκαιρία. Ιατρικός τουρισμός για τους συνταξιούχους βορειοευρωπαίους, νταμάρια και ορυχεία και σκουπίδια για τους έλληνες επιχειρηματίες. Στρατόπεδα συγκέντρωσης για τους μετανάστες με αόριστο χρόνο διαμονής, μαύρη εργασία και μεγάλη ανεργία (η απειλή που καθιστά τους πάντες διαχειρίσιμους) για τους ντόπιους.

 πηγή
 Εδώ λοιπόν, υπάρχει μόνο ένα σαξές στόρι κι αυτό δεν είναι άλλο απ’ την δημιουργία της Νέας Ελλάδας. Σ’ αυτή δεν υπάρχει μόνο (ούτε καν κυρίως) το φως του Μίλερ, το ζωογόνο, αυτό που αν είσαι λίγο ανυποψίαστος σε πείθει ότι ο κόσμος κάνει φιλοσοφικά σχόλια από μόνος του. Εδώ, κυριαρχεί το φως του Φραγκιά. Το φως κάτω απ’ το οποίο υπομένεις και καταπιέζεσαι, χωρίς λόγο ή πιθανότητα απόδρασης. Το φως που σε τυφλώνει κάθε μέρα, καθώς παραδίνεσαι, δουλεύοντας ή περιμένοντας να δουλέψεις ή περιμένοντας να τιμωρηθείς για κάτι που δεν ξέρεις κι εσύ ο ίδιος πια αν έκανες ή αν εννοείς.

Κατά τ’ άλλα, δημοσιογράφοι θα μας ενημερώνουν ότι ο σαμαράς δεν είχε σχέση με τίποτα, πολίτες θα λένε χοντράδες πάνω απ’ τα πτώματα των βασανισμένων και οι οργανώσεις θα βγάζουν ανακοινώσεις (πχ. εδώ και εδώ ) για τα αίσχη της Νέας Ελλάδας. Τουλάχιστον, κανείς δεν θα μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν ξέραμε τίποτα. Όλα βρίσκονται κάτω απ’ το υπέροχο αττικό φως.

πηγή: το βυτίο