τα αποτελέσματα της άτακτης και διαλυτικής συνθηκολόγησης

Η ελληνική καταστροφή και το ευρωπαϊκό κίνημα. 

Του Χρήστου Λάσκου

17 October 2015

Ανάμεσα σε όσα έχουν προκύψει μετά από τα καταιγιστικά γεγονότα που ακολούθησαν την 12^η Ιουλίου κεντρικό είναι το ερώτημα της επίδρασης.

Το ερώτημα, δηλαδή, των επιπτώσεων που αυτά τα τραγικά, από πολλές απόψεις, γεγονότα για τον ελληνικό λαό έχουν και θα έχουν στις εξελίξεις στην υπόλοιπη Ευρώπη, στις προοπτικές των ευρωπαϊκών κινημάτων εναντίον της λιτότητας και, αντίστοιχα, στις προοπτικές της ευρωπαϊκής Αριστεράς.

Όπως είναι γνωστό, το μοτίβο της κυβέρνησης είναι πως η ελληνική πλευρά, με «τη μάχη που έδωσε», πέτυχε αποτελέσματα. Από τη μια δημιούργησε κάποιες, πρώτες έστω, ρωγμές στον ευρωπαϊκό συσχετισμό.

Από την άλλη, αποκάλυψε τον αυταρχικό χαρακτήρα της ευρωενωσιακής ελίτ. Το “This is a coup” ακούστηκε σε ολόκληρο τον κόσμο και μαζί του ένα ευρύ κύμα συμπάθειας έφτασε από παντού.

Σε ό,τι αφορά το πρώτο, προσωπικά δεν θεωρώ πως έχει στα σοβαρά διαφανεί οποιαδήποτε πραγματική διάσταση μεταξύ των ευρωπαϊκών κρατών και των αρχουσών τους τάξεων. Κι αυτό γιατί η επιβολή του Τρίτου Μνημονίου έγινε με την ολόψυχη στήριξη τόσο της Μέρκελ όσο και του Ολάντ ή του Ρέντσι, χωρίς την παραμικρή απόκλιση μεταξύ τους –η γνώμη μου, μάλιστα, είναι πως η ελληνική κυβέρνηση προσφέρει πολύ κακή υπηρεσία στους εργαζόμενους και τους φτωχούς, όταν επιχειρεί να πείσει για το αντίθετο. Όποιος γνωρίζει τις άγριες αντεργατικές μεθοδεύσεις της ιταλικής και της γαλλικής κυβέρνησης καταλαβαίνει τι λέω.

Η δεδομένη, δε, σύγκλιση επί των βασικών του ελληνικού ζητήματος δεν είναι συμπτωματική. Αντίθετα, έχει στρατηγικό χαρακτήρα: οι ευρωπαϊκές άρχουσες τάξεις –και αυτές των κεντρικών χωρών, ακόμη περισσότερο- δεν εξαναγκάζονται να αποδεχτούν την πολιτική της λιτότητας και της κοινωνικής εκθεμελίωσης. Η επίταση της εργασιακής εκμετάλλευσης, ως βασιλική οδός εξόδου από την μεγάλη καπιταλιστική κρίση, είναι η θεμελιώδης συμφωνημένη πολιτική σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Την προωθούν ο Ραχόι και ο Γιούνγκερ, όσο η Μέρκελ και ο Ολάντ.

Γι’ αυτό, όσο κι αν είναι κατανοητό πως η ελληνική κυβέρνηση ψάχνει κάπου ν’ ακουμπήσει προκειμένου να υποστηρίξει πως «κάτι, ρε παιδί μου, κατάφερα», το συγκεκριμένο πεδίο είναι πραγματικό ναρκοπέδιο. Είναι η περίπτωση όπου το πειραματόζωο –μια παρομοίωση, που τόσο έχει χρησιμοποιήσει ο Τσίπρας τα προηγούμενα χρόνια- φαντασιώνεται πως προκαλεί ρωγμές στο … μέτωπο των πειραματιζόμενων πάνω του.

Ε, λοιπόν, δεν προκαλεί –απλώς φαντασιώνεται.

Ας πάμε τώρα στο δεύτερο, στον ισχυρισμό, δηλαδή, πως μέσω των τραγικών για μας γεγονότων επήλθε η αποκάλυψη των κυρίαρχων ευρωπαϊκών ελίτ και, σε ένα βαθμό και σε συνδυασμό με το πρώτο, ένα είδος απομόνωσής τους. Αν αφήσουμε το γεγονός πως είναι πολύ σόλοικο να λες στον ίδιο σου το λαό πως μπορεί να θυσιάστηκε στη νέα μνημονιακή λαίλαπα, αλλά … η θυσία δεν πήγε εντελώς χαμένη («τους αποκαλύψαμε τους άθλιους») χαίνει, επιπλέον, και η αντίφαση πως η ελληνική κυβέρνηση λειτουργεί στο νέο τρομακτικό πλαίσιο σαν να έχει να κάνει με εταίρους. Έτσι, όμως, προφανώς ακυρώνεται εν τη γενέσει του το «αποκαλυπτικό» αποτέλεσμα. Ήτοι, άνθρακες ο θησαυρός!

***

Αντίθετα από όσα υποστηρίζει η ελληνική πλευρά, το αποτέλεσμα της άτακτης και διαλυτικής συνθηκολόγησης της 12^ης Ιουλίου είναι απολύτως αρνητικό, έως καταστροφικό, για το ευρωπαϊκό εργατικό κίνημα και, ευρύτερα, για τα κοινωνικά κινήματα της ηπείρου. Γι’ αυτό κιόλας, η ευρωπαϊκή Αριστερά ψάχνει παντού τρόπους για να μην υποστεί την ανάλογα καταστροφική επίδραση στην ίδια και στη δυνατότητα δράσης της ενάντια στη λιτότητα.

Από αυτήν την άποψη, είναι χαρακτηριστική η πολιτική του πορτογαλικού Μπλόκο, το οποίο ως κυριότερο εμπόδιο προκειμένου να πετύχει ένα καλό εκλογικό αποτέλεσμα αντιμετώπισε, ακριβώς, τη συνάφειά του με τον ΣΥΡΙΖΑ. Όπως σημείωνε ο Ηλίας Σουκιάζης, στην Εποχή της προηγούμενης Κυριακής, «[η] απερχόμενη κυβέρνηση προσπάθησε, με κάθε ευκαιρία, να ταυτίζει το Μπλόκο με τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά δεν το κατόρθωσε. Στην Πορτογαλία, ο κόσμος της Αριστεράς απογοητεύθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ, που παρότι κέρδισε το δημοψήφισμα, συνθηκολόγησε στο πραξικόπημα της Κεντρικής Τράπεζας και υπέγραψε το τρίτο μνημόνιο. Γι’ αυτό το Μπλόκο απέφυγε να ταυτιστεί με τον ΣΥΡΙΖΑ».

Στο μέτρο που το κατάφερε ενίσχυσε και το εκλογικό του αποτέλεσμα. Η βουλευτίνα Καταρίνα Πρινσίπε (Αυγή, 11 Οκτωβρίου) ξεκαθαρίζει πως αυτό, μαζί με την διευκρίνιση της θέσης απέναντι στην ΕΕ και το ευρώ, ήταν που διέψευσε «την εκτίμηση ότι η επίδραση του ΣΥΡΙΖΑ θα έβλαπτε την ανάπτυξη της [πορτογαλικής] Αριστεράς».

Η ίδια η Καταρίνα Μάρτινς, συντονίστρια του Μπλόκο, σε αντίστοιχη ερώτηση, είπε πρόσφατα πως, προκειμένου να υπερκεράσουν την αρνητική επίδραση των ελληνικών γεγονότων, οι σύντροφοι του Μπλόκο φρόντισαν να διαχωρίσουν την θέση τους τονίζοντας με ρητό τρόπο πως αν βρίσκονταν σε αντίστοιχα διλήμματα δεν θα δίσταζαν και μπροστα στην πιθανότητα ρήξης με την Ευρωζώνη.

Στην πραγματικότητα, η Μάρτινς μας πληροφόρησε πως θα ακολουθούσαν την διακηρυγμένη από τις συνεδριακές θέσεις τοποθέτηση του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό για το οποίο ήταν δεσμευμένος ο ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή, απέναντι στον ελληνικό λαό, όταν σε χίλιες περιστάσεις πριν από τις 25 Ιανουαρίου είχε ξεκαθαρίσει (sic) πως «ανάμεσα στο ευρώ και στην επιβίωση του ελληνικού λαού» θα επέλεγε με όλα τα ρίσκα το δεύτερο.

Αυτό που δεν έκανε όσες μάχες κι αν επικαλείται.

Οι ευρωπαίοι εργαζόμενοι το κατανοούν, ό,τι κι αν νομίζουν οι της κυβέρνησης. Και η ευρωπαϊκή Αριστερά, όπως είδαμε, παίρνει τα μέτρα της αποστασιοποιούμενη.

Το μέτωπο της αντιλιτότητας δεν περιλαμβάνει πια τον ΣΥΡΙΖΑ.

Όσο τραυματικό κι αν είναι, αυτό είναι.

ΥΓ. Είναι συχνό παλιοί σύντροφοι κάθε φορά που ασκείται έντονη κριτική στην κυβέρνηση να μας «στριμώχνουν» με το αμίμητο: ποιες είναι οι προτάσεις σας;

Καταρχήν, αυτή η στάση υποδηλώνει προϊούσα πασοκοποίηση, αν θυμηθούμε πως αποτελούσε το βασικό όπλο των αντιπάλων του ΣΥΡΙΖΑ για χρόνια: ποιες είναι οι προτάσεις σας, ρε συριζαίοι;

Ας μπω, ωστόσο, και στην «ουσία». Στην έκταση, φυσικά, που αξίζει της «ουσίας»: οι προτάσεις «μας» είναι οι προτάσεις που έφεραν τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση και δεν τηρήθηκαν ποτέ και κατ’ ελάχιστον. Με σημαντικότερη ανάμεσά τους αυτήν που αφορά την ανάγκη της κοινωνικής και πολιτικής προετοιμασίας του ελληνικού λαού για την απαραίτητη μεγάλης έκτασης σύγκρουση, χωρίς την οποία είναι βέβαιη μοίρα για την κοινωνική πλειοψηφία η εργασιακή σκλαβιά και η κοινωνική ταπείνωση –για γενιές μπροστά.

Όποιος νομίζει πως αυτό είναι βολονταριστικός αριστερισμός είναι, πιστεύω, απλώς ανόητος, στην καλύτερη περίπτωση. Κι ας μη μιλήσω, καλύτερα, για την χειρότερη…

πηγή: alterthess