utopia

[..]

Τα πολύτιμα μέταλλα δεν τους χρησιμεύουν παρά μόνο σε εξαιρετικά σπάνιες και κρίσιμες περιπτώσεις. Αξιολογώντας τα, λοιπόν, με βάση τη χρησιμότητά τους, είναι λογικό να προτιμούν το σίδερο από τα πολύτιμα μέταλλα. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να κάνει χωρίς το σίδερο, όπως δεν μπορεί χωρίς τη φωτιά και το νερό. Είναι το πιο χρήσιμο, το πιο σημαντικό μέταλλο στη φύση. Το χρυσό και το ασήμι έχουν υπερτιμηθεί από ανοησία του ανθρώπου, λόγω της σπανιότητάς τους. Στην Ουτοπία, όμως, ισχύει το αντίθετο. Πιστεύουν ότι η φύση, σαν σπλαχνικός γονιός, παρέχει στον άνθρωπο τις μεγαλύτερες ευλογίες της ελεύθερα και απλόχερα, όπως τον αέρα και το νερό και κρύβει ό,τι του είναι ανώφελο και άχρηστο.

[…]

Ενώ λοιπόν τα πιάτα και τα ποτήρια τους είναι πήλινα ή γυάλινα, όμορφα σχεδιασμένα αλλά από φτηνά υλικά, τα ουροδοχεία στα σπίτια και στους δημόσιους χώρους είναι από χρυσό και ασήμι. Το ίδιο και οι αλυσίδες κι οι χειροπέδες των δούλων. Σε μερικούς, μάλιστα, για διαπόμπευση φορούν ένα χρυσό σκουλαρίκι, μια χρυσή αλυσίδα ή ένα χρυσό στεφάνι στα μαλλιά. Κάνουν ό,τι μπορούν για να ευτελίσουν τα συγκεκριμένα μέταλλα. Για αυτό εκεί που αλλού οι άνθρωποι προτιμούν να χάσουν το χέρι παρά το χρυσάφι ή το ασήμι τους, στην Ουτοπία αδιαφορούν τελείως. Μαργαριτάρια βρίσκουν στην ακρογιαλιά, διαμάντια και ρουμπίνια ανάμεσα στις πέτρες. Δεν σκοτίζονται να τα ψάξουν, αν όμως τα βρουν κατά τύχη, τα γυαλίζουν και τα κάνουν στολίδια για τα παιδιά, που τους αρέσουν και τα καμαρώνουν. Μόλις όμως μεγαλώσουν και καταλάβουν ότι είναι απλώς μπιχλιμπίδια, ντρέπονται και τα βγάζουν από μόνα τους, χωρίς παρότρυνση των γονιών τους, ακριβώς όπως από μια ηλικία και μετά παρατάμε εμείς τις κούκλες και τα παιχνίδια μας.

[…]

Οι Ανεμόλιοι όμως μένουν μακριά και δεν έχουν συχνές επαφές μαζί τους. Βλέποντάς τους να φορούν όλοι τα ίδια, φτωχικά κατά τη γνώμη τους ρούχα, θεώρησαν δεδομένο ότι ντύνονταν έτσι από ανάγκη κι όχι από επιλογή. Όντας λαός περισσότερο ματαιόδοξος παρά συνετός, αποφάσισαν να φορέσουν ό,τι πιο βαρύτιμο είχαν ώστε να μοιάζουν με θεούς για να θαμπώσουν τους φτωχούς κατοίκους της Ουτοπίας με τη μεγαλοπρέπειά τους. Έστειλαν λοιπόν, τρεις πρεσβευτές με 100 ακόλουθους, ντυμένους οι περισσότεροι με μεταξωτά σε όλα τα χρώματα της ίριδας. Οι δε πρέσβεις, ευγενείς στην πατρίδα τους, φορούσαν χρυσοκέντητα μετάξια, ογκώδεις καδένες, σκουλαρίκια και δαχτυλίδια, όλα χρυσά και καπέλα κεντημένα με σειρές μαργαριτάρια και πολύτιμα πετράδια. Κοντολογίς, ήρθαν ντυμένοι με όσα στην Ουτοπία θεωρούνται διακριτικά δουλείας, σύμβολα διαπόμπευσης και μπιχλιμπίδια για μωρά.

Ήταν πολύ διασκεδαστικό να τους βλέπεις να κορδώνονται από τη μία, συγκρίνοντας τα πανάκριβα ρούχα τους με τα λιτά ενδύματα των ντόπιων που είχαν βγει στους δρόμους να τους δουν και να προκαλούν από την άλλη ακριβώς την αντίθετη εντύπωση από αυτή που στόχευαν. Φάνταζαν τόσο γελοίοι στα μάτια όσων δεν είχαν ταξιδέψει έξω από τη χώρα και αγνοούσαν τις συνήθειες των άλλων λαών που, παρότι χαιρετούσαν με σεβασμό τους πιο απλοντυμένους από τους υπηρέτες σαν να ήταν αυτοί οι πρεσβευτές, όταν είδαν τους πραγματικούς διπλωμάτες φορτωμένους στο χρυσάφι, τους πέρασαν για δούλους και τους αγνόησαν τελείως. Έπρεπε να βλέπατε τα πρόσωπα των μεγαλύτερων παιδιών που δεν έπαιζαν πια με παιχνίδια κι ένιωθαν περιφρόνηση για τα παλιά μπιχλιμπίδια τους, να σκουντούν τις μανάδες και να φωνάζουν, «Κοίτα αυτόν εκεί! Ολόκληρος άντρας να φοράει μαργαριτάρια και διαμάντια σα μωρό» κι εκείνες να αποκρίνονται αθώα, «Σώπα μη σε ακούσει, θα’ναι γελωτοποιός των πρεσβευτών». Άλλοι, πάλι, σχολίαζαν πόσο άχρηστες αλυσίδες φορούσαν οι τρεις δούλοι, τόσο λεπτές που θα έσπαγαν με το παραμικρό και τόσο χαλαρές που εύκολα μπορούσαν να τις βγάλουν και να το σκάσουν.

Τη δεύτερη μέρα, όμως, οι πρεσβευτές διαπίστωσαν πως το χρυσό αφθονούσε στα σπίτια κι ότι οι ντόπιοι το περιφρονούσαν, όσο εκείνοι το θαύμαζαν. Παρατήρησαν, ακόμη, πως ένας απλός δούλος φορούσε περισσότερα χρυσαφικά από ό,τι κι οι τρεις μαζί. Ντράπηκαν, λοιπόν, για την πομπώδη επίδειξή τους και πέταξαν από πάνω τους τα κοσμήματα, ιδιαίτερα όταν, μετά από φιλική συζήτηση με τους οικοδεσπότες τους, κατάλαβαν πόσο διαφορετικά έβλεπαν εκείνοι τα πράγματα. Οι κάτοικοι της Ουτοπίας απορούν πώς είναι δυνατό να γοητεύεται κανείς από την αδύναμη λάμψη μιας πέτρας, όταν είναι σε θέση να θαυμάζει τη λάμψη των αστεριών και πώς μπορεί να θεωρεί ότι είναι καλύτερος από τους άλλους επειδή φοράει πιο φίνα ρούχα. Στο κάτω-κάτω, όσο φίνα κι αν είναι, δεν είναι παρά κατεργασμένο μαλλί προβάτου και τα πρόβατα είναι πάντα πρόβατα, όσο φίνο μαλλί κι αν έχουν. Το ίδιο απορούν, όταν ακούν, ότι όλοι οι υπόλοιποι λαοί αγαπούν ένα μέταλλο εντελώς άχρηστο όπως το χρυσάφι, σε σημείο να το θεωρούν σημαντικότερο από τον άνθρωπο, για χάρη του οποίου δημιουργήθηκε και ο οποίος του έδωσε την αξία που έχει. Εκπλήσσονται δε ακούγοντας ότι ένας άξεστος, ένα ξύλο απελέκητο, ανήθικος όσο και βλάκας, μπορεί να έχει στην υπηρεσία του πολλούς καλούς κι έξυπνους ανθρώπους, μόνο και μόνο επειδή τυχαίνει να διαθέτει σωρό αυτό το άχρηστο μέταλλο.

[…]

Thomas More, UTOPIA

η desmeusis_ του antonis_

έρποντας και ολοταχώς..

 το gif το βρήκα στο desolate-fate

Η εμφανής μεθόδευση

Γιάννης Μακριδάκης

August 29, 2012 

Χτες βγήκε για πρώτη φορά μια είδηση για το πόσο κοστίζει ετησίως η ανεργία στην Ελλάδα και μάθαμε ότι το εν λόγω κόστος ανέρχεται στα 4 δις ευρώ. Οι ασφαλιστικές εισφορές που χάνονται συν τα επιδόματα ανεργίας που χορηγούνται, είναι οι συνιστώσες αυτού του κόστους.

Η είδηση φαίνεται συνηθισμένη αλλά δεν είναι. Είναι το πρώτο βήμα για την στοχοποίηση των ανέργων από ένα σύστημα που “υποδεικνύει” στους ναζιστές θύτες του τα υποψήφια θύματά τους για να αρχίσουν αυτοί τη βρομοδουλειά.

Όπως το ίδιο σύστημα στοχοποίησε τις οροθετικές πόρνες και τους μετανάστες, τώρα θέτει εμπρός στο στόχαστρο των ναζί συνεργών του τους άνεργους. Σε λίγο θα αρχίσει το κυνήγι και αυτών για να σωθεί η πατρίδα, με πρώτα θύματα βεβαίως τους άστεγους που αποτελούν τον πλέον εύκολο στόχο. 

Εξάλλου στο άθλιο καπιταλιστικό σύστημα που ζούμε, όποιος δεν εργάζεται θεωρείται “ναυάγιο”, όπως και οι συνταξιούχοι. Ο σύγχρονος Καιάδας δεν είναι μόνο για αλλοδαπούς, ανάπηρους, ασθενείς, ομοφυλλόφυλους αλλά και για άνεργους, άστεγους και ηλικιωμένους. Και στον Καιάδα έχουν επιφορτιστεί να τους πετάνε, οι ανάπηροι στο πνεύμα συνεργοί των διεθνών εξουσιαστών.

Η κοινωνία μας εκφασίζεται με γοργούς ρυθμούς και αυτό είναι το μεγάλο ζήτημα. Βρισκόμαστε σε μια περίοδο ανάλογη με αυτήν του 1930 όταν ο Χίτλερ έλαβε 35% του εκλογικού σώματος και πήρε την εξουσία στην Γερμανία με τα γνωστά αποτελέσματα.

Το χρηματοοικονομικό κατεστημένο αυτή τη στιγμή φτιάχνει την επόμενη κυβέρνησή του στην Ελλάδα. Όπως μετά από τον ΓΑΠ έφτιαξαν έναν ακροδεξιό Σαμαρά, έτσι και μετά τον Σαμαρά φροντίζουν να έχουν μια ελληνική κοινωνία που θα ψηφίσει έναν ακόμα πιο ακροδεξιό, έναν φασίστα, έναν ναζί και αυτό δεν αργήσει να γίνει διότι μεθοδεύεται λεπτομερώς μέρα με τη μέρα.

Το αντίπαλο δέος δείχνει πλήρως ακίνδυνο και ανήμπορο να αντιδράσει.

Το ΚΚΕ αναμένει το θαύμα της κομμουνιστοποίησης όλων μας ύστερα από κάποια επιφοίτηση και ως τότε στέκει μακριά από κάθε κοινωνική δράση και κίνημα, και ο Σύριζα αναπαύεται θεωρώντας εαυτόν κυβέρνηση σε αναμονή, κάτι που θα αποδειχτεί όνειρο θερινής νυχτός εντός πολύ λίγου χρόνου.

Η Ελλάδα εντός του φετινού χειμώνα θα είναι μια υποσαχάρια χώρα με κοινωνία που ρέπει προς τον φασισμό και περιμένει μια φασιστική κυβέρνηση για την εκφράσει. Ήδη το Κοινοβούλιό μας θυμίζει χώρες τέτοιας ποιότητας. Και τέτοιας ποιότητας χώρες και κοινωνίες βέβαια, δεν δικαιούνται να έχουν ούτε κοινωνική πρόνοια, ούτε δημόσια υγεία, ούτε παιδεία, ούτε φυσικούς πόρους, ούτε φυσικό και πολιτισμικό κεφάλαιο. Δικαιούνται μόνο να λαμβάνουν τα ψυχία που τους δίνουν οι διεθνείς τοκογλύφοι εξαγοραστές και να ζουν έρποντας, με μοναδικό στόχο να αποτελούν φθηνό και αναλώσιμο εργατικό δυναμικό.

Εκεί την καταντήσαμε την πατρίδα και τη ζωή μας και τα χειρότερα έπονται ολοταχώς.

πηγή: yiannismakridakis

εκ της συγκυβέρνησης #7

δε ρίαλ θίνγκ

νίβο σπίκιν (γουάου!.....anatrixiasa you know..)

(choo ρε nivo!)

στην "πτέρυγα Ελλάς"

Η Ελλάδα φυλακισμένη στο Ευρώ…

Δευτέρα, 27 Αυγούστου 2012

του Δημήτρη Γιαννακόπουλου

«Θέλουμε την Ελλάδα στο Ευρώ», δηλώνουν οι κυβερνήσεις του νέου, μεταμοντέρνου άξονα (Γερμανίας- Γαλλίας) και αγαλλιάζει η ψυχή του κάθε διαπλεκόμενου στην χώρα μας - όπως και της πελατείας τους, ασφαλώς.

Αλίμονο και να μην την θέλανε! Δεν άλλαξε τίποτε από την ημέρα που άνοιξαν οι πύλες της φυλακής του Ευρώ για τους ευρωπαϊκούς λαούς! Σταθερότητα γερμανικού τύπου δεν θέλεις ανυπάκουε, δευτεροκλασάτε Ευρωπαίε της περιφέρειας; Πλήρωσε με πολιτική αστάθεια, λιτότητα, ανεργία, στενότητα ανάπτυξης, υποβάθμιση του κοινωνικού κράτους και κοινωνικό εξανδραποδισμό. Αυτό το είδος σταθερότητας προσφέρει ο αντιπληθωριστικός νεοφιλελευθερισμός του Μεταμοντέρνου (μας) Άξονα στην Ευρώπη του Ευρώ! Όσο περισσότεροι ευρωπαϊκοί λαοί ενταχθούν στην φυλακή του Ευρώ τόσο καλύτερα για το πιστωτικό σύστημα και τόσο χειρότερα για την διοίκηση της φυλακής: δυσκολεύουν τα πράγματα, ως προς τον εναρμονισμό των κινήσεων, για την γερμανική, οικονομική μορφή πολιτικής ηγεμονίας.

Θεωρητικά το χρηματοπιστωτικό σύστημα κερδίζει από το μπες-βγες (ή ακριβέστερα τον σχετικό κίνδυνο/απειλή), ενώ για τους ανθρωποφύλακες Γερμανούς και την κεντροευρωπαϊκή ελίτ, που αναζητεί φτηνό χρήμα και σταθερότητα μέσα από το σύρμα, τα «μπες-βγες» δεν είναι καλό πράγμα μακροχρονίως. Πλην του ότι μειώνεται η εμπιστοσύνη προς την ευρωπαϊκή διοίκηση (Γερμανία), κλονίζονται και οι θεσμοί της φυλακής και αναρχοποιείται το καθεστώς οικονομικής τάξης και ασφάλειας της. Είναι ζωτικό λοιπόν ζήτημα για τον Ευρωπαϊκό Μεταμοντέρνο Άξονα [ΕΜΑ, θα σημειώνω από εδώ και εμπρός] σιγά- σιγά να διαλυθούν τα σύννεφα σε ότι αφορά στην παραμονή ή όχι της Ελλάδας στην Ευρωζώνη. Να διαλυθούν στα κέντρα των αποφάσεων της Ευρώπης, αλλά να πυκνώσουν εικονικά  πάνω από το ελληνικό κοινοβούλιο και τον απίθανα παραπληροφορημένο, φυλακισμένο ελληνικό λαό!

Ο Έλληνας – όπως και άλλοι ευρωπαϊκοί λαοί - θα πρέπει να αισθάνεται ότι ο εγκλεισμός του αποτελεί είδος προνομίου το οποίο θα πρέπει να αγωνίζεται διαρκώς για να μην χάσει, μειώνοντας ολοένα και περισσότερο το διαθέσιμο εισόδημά του ή σβήνοντας στην κλίνη/κλουβί της ανεργίας. Αν τα πράγματα (η τάξη και οργάνωση) ξεφύγουν εντός της φυλακής και μια πτέρυγα το ρίξει στο σορολόπ, τότε η τιμωρία αποκατάστασης της ασφαλείας του Ευρώ θα είναι αυστηρή: εσωτερική υποτίμηση (λευκό κελί για την κοινωνία) μέχρις πλήρους συμμορφώσεως. Το «θα» δεν αποτελεί υπόθεση, ούτε «υπόσχεση/απειλή», αλλά ζώσα πραγματικότητα στην «πτέρυγα Ελλάς» της φυλακής του ΕΜΑ. Παράδειγμα τιμωρίας και συμόρφωσης για τις υπόλοιπες πτέρυγες της Ευρωφυλακής.

Έχω υποσχεθεί κυνικότητα στην αφήγηση, φίλε αναγνώστη, για να καταλάβεις τι εννοούσα τόσο καιρό όταν με πολιτικοοικονομική, δομική κριτική ανάλυση (σου) έλεγα πως το δίλημμα «ευρώ ή δραχμή» του καθεστώτος αποτελούσε τον απόλυτο γκεμπελισμό. Η κρίση απέκτησε μια καινοτόμο μεθοδολογία, για να μην σε αφήσει ποτέ να βγεις από το Ευρώ. Ούτε καν να χρησιμοποιήσεις εσύ (η κυβέρνηση σου δηλαδή) αυτή την απειλή ως στοιχείο διαπραγμάτευσης. Μετά την πρώτη αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους (έπεται και άλλη ή άλλες για την ακρίβεια), η υπόθεση «δραχμή» ακυρώθηκε και στην θέση της ανέτειλε η υπόθεση «δραχμοποίηση της εσωτερικής αγοράς εντός της φυλακής του Ευρώ». Νομίζω ότι αυτή την προοπτική την έχω εξηγήσει με σαφήνεια σε προηγούμενα σημειώματά μου, αφού πρώτα σε ενημέρωσα πριν από δύο χρόνια και τρεις μήνες περίπου για το σχέδιο «διπλού νομισματικού». Τώρα απλώς το σχέδιο αποκτά προγραμματικά χαρακτηριστικά από στρατηγικά που είχε προηγουμένως. Και αυτό θα λάβει σάρκα και οστά μετά την υπερψήφιση στο ελληνικό κοινοβούλιο των νέων Μέτρων Εσωτερικής Υποτίμησης (τα δις ευρώ, εδώ χάνουν το νόημα τους!) για την επόμενη περίοδο, την ρευστοποίηση με διαδικασίες εξπρές της δημόσιας περιουσίας και την νέα αναδιάρθρωση του δημόσιου και ιδιωτικού χρέους που θα παρουσιαστεί ως δώρο της διοίκησης της φυλακής του ΕΜΑ, προς την ελληνική διαπλοκή και τον Μεγάλο κυβερνητικό Συνασπισμό της, αλλά και δώρο της τελευταίας (θρίαμβος, με άλλα λόγια) προς την ταλαίπωρη κοινωνία.

Μετά από αυτά η δραπέτευση από την φυλακή του Ευρώ, θα πρέπει να θεωρείται αυτοκτονική πράξη από επαναστατική που ήταν μέχρι σήμερα και από πολιτική κίνηση που ήταν στην αρχή της κρίσης: την εποχή που έκανα προτάσεις κυβερνητικών ελιγμών για παραμονή στο Ευρώ υπό άλλο ασφαλώς θεσμικό καθεστώς, το οποίο θα διασφάλιζε αν μη τι άλλο την ισότητα μεταξύ των φυλακισμένων, την σχετική ευημερία τους και τους κανόνες οικονομικής υγιεινής, ή θα οδηγούσε στην απόλυτη αναθεώρηση της ΕΕ και στην συντεταγμένη  επιστροφή σε εθνικά νομισματικά συστήματα υπό το συγκυριακό σοκ και δέος των πιστωτών.

Η παραμονή στην φυλακή του ευρώ δίχως εσωτερική υποτίμηση - σύμφωνα με την δική μου πρόταση στην αρχή της κρίσης - ήταν μια μετριοπαθής στρατηγική, όπως με ειλικρίνεια την όριζα. Η επιστροφή σε εθνικό νομισματικό σύστημα μετά την αποβολή (πρόστυχη έξοδο, θα την αποκαλούσα ορθότερα) από την χρηματαγορά,  αποτελούσε προφανώς μια ορθολογική πράξη χειραφέτησης, η οποία ωστόσο δεν εννοείτο δίχως αποζημίωση από τους θεσμούς του ΕΜΑ, δίχως εθνικοποίηση του κορμού του τραπεζικού μας τομέα, καθώς και μείζονες πολιτικές μεταβολές σοσιαλιστικού χαρακτήρα με κριτήριο τον εκδημοκρατισμό και την αλλαγή του παραγωγικού προτύπου και του κοινωνικού μοντέλου της χώρας. Αυτά, δίχως ίχνος ιδεολογικής απόχρωσης. Απλώς και μόνον βάζοντας κάτω την επιστημονική/ιστορική εμπειρία της ανθρωπότητας, στο βαθμό που αποτελώ φορέα της.

Όμως, αυτή την ώρα όλη ετούτη η συζήτηση αποτελεί «ιστορική» διήγηση και τίποτε άλλο. Οι επιλογές του καθεστώτος και η γενικότερη πολιτική (και εκλογική ασφαλώς) συμπεριφορά των, φυλακισμένων στο Ευρώ, Ελλήνων, έθεσε πολιτικά / διαπραγματευτικά εργαλεία και στρατηγικές πολιτικοοικονομικής χειραφέτησης εκτός πραγματικότητας. Ο δρόμος που έβγαζε σιγά-σιγά εκτός πραγματικότητας την δική μου προσέγγιση σε επίπεδο κυβερνητικών προτάσεων, οδηγούσε την Ελληνική κοινωνία σε πιο σφιχτά και πιο ισχυρά δεσμά, που σφυρηλατούσε ο ΕΜΑ σε ανταγωνιστική συνεργασία με το χρηματοπιστωτικό λόμπι και με εφαρμοστή/δεσμοφύλακα το καθεστώς της διαπλοκής και την κυρίαρχη κομματική του έκφραση (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ). Αυτή είναι η θλιβερή αλήθεια για τα δύο τρίτα της κοινωνίας.

Και τώρα τι γίνεται; Να σου πω: Να σπάσεις/σπάσουμε τα σίδερα της φυλακής και τις αλυσίδες, δεν το βλέπω! Να ανατραπεί η στρατηγική της εμβάθυνσης και διεύρυνσης της εσωτερικής υποτίμησης, επίσης είναι, υπό τις σημερινές διεθνείς πολίτικες συνθήκες, απίθανο. Να βγούμε δηλαδή από την φυλακή με ίδιες, όπως λέμε, δυνάμεις, δεν το βλέπω! Να μας βγάλουν άλλοι, επίσης δεν βλέπω ποιον από αυτούς θα ωφελούσε τελικά. Άρα, τι απομένει; Δυο πράγματα σε συνδυασμό: Να υπάρξει η μικρότερη δυνατή πολιτική νομιμοποίηση του καθεστώτος «του φυλακισμένου εντός του ευρώ», και να οργανωθεί ένα πανευρωπαϊκό κίνημα απελευθέρωσης από τον γερμανικό νεοφιλελευθερισμό και ηγεμονισμό, ο οποίος συνεργάζεται σε ανταγωνιστικό πάντα επίπεδο με τον παγκοσμιοποιημένο νεοφιλελευθερισμό, του οποίου ηγούνται περισσότερο σήμερα τυπικώς παρά ουσιαστικώς οι ΗΠΑ.

Σε κάθε περίπτωση πρέπει να αποφευχθεί η διαμόρφωση συνθηκών που θα ενισχύουν το λεγόμενο «σύνδρομο της Στοκχόλμης» ως προς τον Έλληνα φυλακισμένο. Να μην περάσει δηλαδή το επικοινωνιακό στρατήγημα της διαπλοκής. Στο βαθμό που αποτύχουν να κάνουν τον λαό να αποδεχθεί την εχθρική πράξη της εσωτερικής υποτίμησης, ως σωτήρια λύση σε συνδυασμό αύριο με ένα «διπλό νομισματικό», θα υπάρχει ελπίδα η διάθεση για εξέγερση να οδηγήσει σε οργανωμένη πολιτική μεταβολή, που θα ταρακουνήσει τους χρηματιστές/τραπεζίτες και τον ΕΜΑ.

Η πιθανότητα οι Έλληνες φυλακισμένοι να εξεγερθούν φέρνοντας στα πράγματα αριστερές δυνάμεις, είτε καλό θα να κάνει σήμερα στον ελληνικό λαό, είτε κακό. Το κακό θα ήταν οι τρομοκρατημένη πολιτικομεγαλοεπιχειρηματική τάξη να οδηγήσει έμμεσα ή ακόμη και άμεσα σε κάποια μορφή  πραξικοπήματος και σε εγκαθίδρυση στρατοκρατικού καθεστώτος με ή δίχως κοινοβουλευτικό μανδύα. Εδώ θέλει τεράστια προσοχή και καλή οργάνωση του αγώνα. Οι εξαλλοσύνες και οι «επαναστατικοφανείς» ακτιβισμοί, κραυγές, ασυναρτησίες και επιπολαιότητες θα «αποζημιωθούν» με καθεστωτικές προβοκάτσιες, όπως ιστορικά επιβεβαιώνεται. Αυτό το Φθινόπωρο απαιτείται ιδιαίτερη προσοχή καί μέσα στα κελιά καί στους κοινόχρηστους χώρους, αλλά και γύρω από το σύρμα!

πηγή: άγιος

"έχω"

Λες έχω αμπέλια και χωράφια και σπίτια και γης. Κουράδες έχεις. Κανένας άνθρωπος δεν έχει γη. Η γης έχει εμάς και σπάει κέφι μαζί μας, άσε που την ενοχλάμε κάθε λίγο σαν κοτόψειρες. Δύναμη; Μπούρδες. Ίδρωσες να κάνεις μια πολυκατοικία 46 διαμερίσματα και πλακώνει ένας σεισμός και στην κάνει λιάδα. Πήρες παρασήματα και χειροκροτήματα και ζήτω και έρχεται αδερφάκι μου ένα τόσο δα μικρόβιο από συνάχι και σε κάνει μια πτωματάρα χωρίς να το καταλάβεις. Έβαλες παρά στην μπάντα και διέταξες κόσμο κάντε έτσι ρε μερμήγκια ασήμαντα, και σε πιάνει ένα κόψιμο και είσαι ρεζίλης στην λεκάνη του καμπινέ. Κάνεις το δυνατό κι έτσι και πιάσει μια παγωνιά τρέμεις σαν παλιόσκυλο και από την άλλη μεριά, μια μολόχα, ένα χορταράκι ασήμαντο, κάθεται όλη νύχτα και τρώει τους αέρηδες και το χιονιά και το πρωί είναι φρέσκο και δεν τούγινε τίποτα. Πούν’ η δύναμή σου ρε φιόγκο κάτου από τούτο εδώ το Σύμπαν που μας πλακώνει με το βάρος του; Πούναι τα μεγαλεία σου και το τουπέ σου; Μια ανάποδη να πάρουνε τα πράματα, στα λεφτά, στα πολιτικά, στην υγεία, στα όλα που την βασίζεις, πας, ξεγράφτηκες και μήτε που θέλουνε να σε θυμούνται οι άλλοι. Πέθανες και περάσανε πενήντα χρόνια και μήτε κανένας ξέρει αν υπήρξες και αν έκανες και σε φοβηθήκανε και σε λογαριάσανε. 

Νίκος Τσιφόρος: “ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΠΙΑΤΣΑΣ”

Ubuntu: το αντίδοτο στο μίσος και τον φασισμό.

Ένα βαρέλι δίχως πάτο κι ένα λεπτό κρεμμύδι.

Της Φωτεινής Τσαλίκογλου

27 Αυγ 2012 

«Δεν πρόκειται να ρίξουμε άλλο χρήμα, είστε βαρέλι δίχως πάτο». Η φιλόστοργος δήλωση Σόιμπλε φέρνει στο προσκήνιο ένα αλλοτινό, γνώριμο στους παλαιότερους, παιδικό παιχνίδι:

«Ενα λεπτό κρεμμύδι, γκέο βαγκέο/ Ενα λεπτό κρεμμύδι, φράξε βαγκέο».

Τα παιδιά χωρίζονται σε δύο αντικρουόμενες και διαπληκτιζόμενες μεταξύ τους ομάδες: «Σας δίνουμε, σας δίνουμε, μια όμορφη κοπέλα», ξεκινούσε η πρώτη ομάδα. «Μας δίνετε, μας δίνετε μια παλιοκατσιβέλα», απαντούσε η δεύτερη.

«Σας δίνουμε, σας δίνουμε, φλουρί κωνσταντινάτο», επέμενε η πρώτη ομάδα. «Μας δίνετε, μας δίνετε, βαρέλι δίχως πάτο».

 «Σας δίνουμε, σας δίνουμε, ένα τσουβάλι λίρες.»/ «Μας δίνετε, μας δίνετε, ένα τσουβάλι ψείρες.»

Και κάπως έτσι το παιχνίδι συνεχιζόταν με τη δεύτερη ομάδα σταθερά να αμφισβητεί τις προσφορές της πρώτης ομάδας, έως ότου, προς το τέλος, ακούγεται: «Αυτό είναι χάρισμά σας στα μούτρα τα δικά σας».

Ποιος φανταζόταν ότι το αμέριμνο εκείνο παιχνίδι έκρυβε τα στοιχεία της παρανόησης, της ακύρωσης, της υπονόμευσης, της αυτο- και ετερο-εξαπάτησης, που δραπετεύοντας από το άλλοτε και αλλού έρχονται σήμερα να συνοψίσουν δραματικά το «εδώ και τώρα». Δεν υπάρχει τίποτα τόσο φανταστικό όσο η πραγματικότητα.

Το σύνδρομο Tina (there is no alternative, δεν υπάρχει εναλλακτική λύση) έχει δώσει τη θέση στο ακόμη πιο καταστρεπτικό «Never Enough» (τίποτα δεν αρκεί). Κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο… Ο,τι και να δώσεις, όσα μέτρα κι αν παρθούν, και πάλι δεν είναι αρκετά.

«Φταίμε» σπεύδουν να πουν με προθυμία ορισμένοι, όμως είναι τουλάχιστον ασέβεια και ύβρις να κραδαίνεις το λάβαρο της ενοχοποίησης πάνω από συντρίμμια.

.
..Οσες λίρες κι αν είχες να δώσεις ως ψείρες θα εισπράττονται και ως παλιοκατσιβέλες οι όμορφες (όσες είχες) κοπέλες. Μη μιλάς λοιπόν, βούλωσ' το, προσηλώσου στις επόμενες θυσίες, στα επόμενα μέτρα. Ο δρόμος της εξιλέωσης είναι μακρύς.

Δεν υπάρχει, για τον Θεό, ένα άλλο παιχνίδι, ένας άλλος κανόνας παιχνιδιού;

Ενας ανθρωπολόγος πρότεινε στα παιδιά μιας αφρικανικής φυλής ένα παιχνίδι: Τοποθέτησε ένα καλάθι γεμάτο ζουμερά φρούτα δίπλα σ' ένα δέντρο και είπε στα παιδιά ότι όποιο από αυτά φτάσει πρώτο στο καλάθι θα πάρει όλα τα φρούτα. Οταν τους έδωσε το σινιάλο για να τρέξουν, πιάστηκαν χέρι-χέρι και ξεκίνησαν να τρέχουν όλα μαζί. Υστερα κάθισαν σ' έναν κύκλο για να φάνε τα φρούτα.

Οταν ρώτησε τα παιδιά γιατί το έκαναν αυτό, αφού κάποιο από αυτά θα μπορούσε να είχε καρπωθεί όλα τα φρούτα, τα παιδιά απάντησαν «Ubuntu», που σημαίνει: «Δεν μπορούμε να είμαστε χαρούμενοι αν έστω ένας από εμάς είναι στεναχωρημένος!».

Η λέξη «Ubuntu» στη γλώσσα τους σημαίνει επινοώ, κατασκευάζω, συν-ενώνω κάτι σαν «Υπάρχω γιατί υπάρχουμε».

Μια ανοίκεια λέξη κι ένα άγνωστο σ' εμάς, μέσα στην παγκοσμιοποιημένη, αγριεμένη, αγριευτική πραγματικότητα, παιχνίδι.

Μα τι λέω; Eίναι ποτέ δυνατόν; Σας βλέπω να χαμογελάτε με το ουτοπικό της πρότασης. Με ειρωνεία και συγκατάβαση. Κι όμως, αν δεν πιστέψεις σήμερα στην ουτοπία μιας άλλης εκδοχής ζωής έχεις τελειώσει. Αν δεν εμψυχωθείς από την πίστη σε μια διαφορετική δυνατότητα ύπαρξης και συνύπαρξης μένεις αγκαλιά με το ήδη γνωστό. Κι αυτό μυρίζει σήψη, και μούχλα, και θάνατο.

Και τα όνειρα πολλοί τα αγνόησαν και τα χλεύασαν, τον θάνατο ουδείς.

Η κυρία Φωτεινή Τσαλίκογλου είναι συγγραφέας και καθηγήτρια Ψυχολογίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.

To Βήμα

πηγή: tvxs

τα "ισοδύναμα"

 

Με ειδήσεις-διαφημίσεις στην TV, ορίστε η κατασκευή 

 

Προχωρά σε νέα επίπεδα η συνεργασία κράτους και ιδιωτικής τηλεόρασης. Αφού το κράτος λεφτά δεν έχει και τα ιδιωτικά κανάλια λεφτά δεν πληρώνουν, βρέθηκε ο "ανταλλακτικός" τρόπος πληρωμών. Με υπηρεσίες. Μάλιστα. Η ανακοίνωση του ΥΠΑΝ ήταν σαφής. Το υπουργείο φράγκο δεν θα πληρώσει για τη νέα διαφημιστική καμπάνια για το παραεμπόριο. Το αναθέτει στην τηλεόραση.  Η ένωση ιδιωτικών καναλιών, η ΕΙΤΗΣΕΕ στο πλαίσιο της συνεργασίας της(;) με το κράτος θα αναλάβει την παραγωγή των διαφημιστικών σποτ τα οποία και θα προβληθούν δωρεάν στους τηλεοπτικούς σταθμούς. 

Ο άλλος βραχίονας του κράτους, το ΕΣΡ ενέκρινε την καμπάνια των σπότ ως αναγκαίο "κοινωνικό μήνυμα" και έτσι τα σπότ απαλλάσσονται από υποχρεώσεις, όπως φόροι, αγγελιόσημο, κ.λ.π. 

Στην περίπτωση της ιδιωτικής τηλεόρασης και του κρατικού μηχανισμού λοιπόν βρέθηκε τρόπος ...ισοδύναμων. Δεν πληρώνει κανείς τις υποχρεώσεις του ενώ ο στόχος επιτυγχάνεται. Η κατασκευή υπηκόων μπροστά στην TV.

 Ότι φτιάχνουν στο μυαλό οι τηλεοπτικές ειδήσεις, το ρετουσάρουν οι διαφημιστικές καμπάνιες. Έτοιμος ο "πολίτης" τους.

πηγή: greektv-com

"Δεν πωλείται η Ακρόπολη"

Διαψεύδει η κυβέρνηση τα σενάρια που κυκλοφόρησαν σε οικονομικούς κύκλους της Βεστφαλίας, που θέλανε την ακρόπολη να πωλείται, για να γίνει πύλη εισόδου του ναού της ΕΕ της γνωστής σε όλους μας Μπούντεσμπανκ.

 Σύμφωνα με δηλώσεις υψηλόβαθμου τασκφόρσιου στελέχους:

"Όλα αυτά που ακούγονται δεν ισχύουν, για τον απλούστατο λόγο ότι είναι αδύνατον να μεταφερθεί μια τόσο αρχαία κατασκευή. Σύμφωνα με εθνοσωτήρια μελέτη που εκπόνησαν οι τεχνοκράτες-εθνοσωτήρες της κυβέρνησης, για να μην καταστραφεί το αρχαίο ιερό, θα πρέπει να μετακομίσει μαζί με κομμάτι του βράχου πάνω στον οποίο βρίσκεται, κάτι που κρίθηκε από τους αλληλέγγυους-εταίρους/αγοραστές οικονομικά ασύμφορο"

Νεκρικοί Διάλογοι

Συνέντευξη του Κ.Καστοριάδη στον Τζιμάκο

αρχίζει το ματς

"πάμε δυνατά να τους σκίσουμε!"..

γενόΣΙΜΟΣ ο Κυνικός

Κοινωνικός Καιάδας

[......]

Η δεύτερη είδηση μας ήρθε από έναν διάλογο που είχε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Σ. Κεδίκογλου στο πρωινάδικο του Mega, στο οποίο εμφανίστηκε για να υποβάλει στο καθιερωμένο ιδεολογικό «μασάζ» όσους και όσες εξακολουθούν να ξεκινούν το πρωινό τους με ανοιχτή την τηλεόραση. Παραθέτουμε ολόκληρο το σχετικό διάλογο γιατί παρουσιάζει ενδιαφέρον:

«ΧΑΣΑΠΟΠΟΥΛΟΣ: Δύο άλλα πρωτοσέλιδα, δύο άλλες πληροφορίες, θα σας ρωτήσω γι’ αυτά. “ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ”, κατώτατη σύνταξη με 20 έτη εργασίας αντί του ελάχιστου 15 ετών που ισχύει.

ΚΕΔΙΚΟΓΛΟΥ: Είναι μία από τις προτάσεις που έχουν κατατεθεί.

ΧΑΣΑΠΟΠΟΥΛΟΣ: Να αυξηθεί, δηλαδή, όσοι βγαίνουν με ελάχιστο 15 χρόνια να πάει στα 20.

ΚΕΔΙΚΟΓΛΟΥ: Είναι μία από τις προτάσεις. Σας λέω δεν θέλετε να γίνει αυτό, θα πρέπει να γίνει κάτι άλλο. Υπάρχουν αρκετές προτάσεις.

ΧΑΣΑΠΟΠΟΥΛΟΣ: Ποιος μπορεί σήμερα να βγαίνει σε σύνταξη στα 15 χρόνια;

ΚΕΔΙΚΟΓΛΟΥ: Και όμως, το ξέρετε πολύ καλά ότι υπάρχουν συνταξιούχοι 40 και 45 ετών.

ΧΑΣΑΠΟΠΟΥΛΟΣ: Αυτό να το πείτε σε όλους τους προηγούμενους συναδέλφους σας, οι οποίοι ψήφιζαν αυτά τα μέτρα τότε, γιατί τότε ήταν διαφορετικές εποχές. 

ΚΕΔΙΚΟΓΛΟΥ:  Δυστυχώς, ήταν μία εποχή που ο λαϊκισμός στοίχισε πολύ στη χώρα μας, με ευθύνη όλων, αν θέλετε».

Οταν η πολιτική αγυρτεία συναντά τη δημοσιογραφική εξαχρείωση, το αποτέλεσμα είναι… δύο γκεμπελίσκοι που συνομιλούν ως κοινοί προβοκάτορες, συναγωνιζόμενοι ο ένας τον άλλο σε ψευτιά. Διότι γνωρίζουν πολύ καλά και οι δύο, πως με 15 συντάξιμα χρόνια (4.500 ένσημα) δεν βγαίνει κανείς στη σύνταξη στα 40 και τα 45 (εκτός αν είναι στρατιωτικός ή αστυνομικός).  Τα 15 πλήρη έτη ασφάλισης (ή αλλιώς 4.500 ημερομίσθια) είναι ο ελάχιστος χρόνος ασφάλισης για να βγει κανείς στη σύνταξη στα 65 του. Όταν ένας ασφαλισμένος φτάσει στο όριο ηλικίας, δηλαδή τα 65, για να πάρει σύνταξη θα πρέπει να έχει 4.500 ένσημα.

Πρόκειται για έναν από τους στοιχειώδεις θεσμούς που δικαιολογούν το επίθετο «κοινωνική» μπροστά από το ουσιαστικό «ασφάλιση». Πρόκειται για ένα θεσμό που «πάει πακέτο» με την κατώτερη σύνταξη, έναν άλλο θεσμό που δικαιολογεί το επίθετο «κοινωνική» μπροστά από το ουσιαστικό «ασφάλιση».

Πρέπει, δε, να σημειώσουμε ότι μέχρι και τις αρχές της δεκαετίας του ’90 ο ελάχιστος χρόνος ασφάλισης ήταν 13,5 χρόνια (4.050 ένσημα) και ήταν η κυβέρνηση Μητσοτάκη, στο πρώτο κύμα αντιασφαλιστικών μεταρρυθμίσεων μετά την πτώση της χούντας, που αύξησε τον ελάχιστο απαιτούμενο χρόνο κατά 1,5 έτη (15 από 13,5 έτη ή 4.500 από 4.050 ένσημα), εν μέσω καταγγελιών, αντιδράσεων και εργατικών απεργιών.

Τώρα, η συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου-Κουβέλη, ετοιμάζεται να προσθέσει άλλα πέντε χρόνια στον ελάχιστο χρόνο ασφάλισης (20 αντί για 15), αφήνοντας περισσότερους εργαζόμενους χωρίς τη σύνταξη των 586 ευρώ (τόσο παίρνουν σήμερα όσοι έχουν 4.500 ένσημα). Μελετά μια τέτοια ανατροπή σε μια περίοδο που σαρώνει η ανεργία, η υποαπασχόληση (εκ περιτροπής εργασία κ.λπ.) και η ανασφάλιστη εργασία. Κάνει, δηλαδή, το αντίθετο απ’ αυτό που θα έπρεπε να γίνει στο πλαίσιο ενός συστήματος κοινωνικής ασφάλισης. Όταν έχεις μαζική και μακράς διάρκειας ανεργία, η οποία μάλιστα συνοδεύεται και από περιόδους ανασφάλιστης εργασίας ή υποαπασχόλησης, θα έπρεπε να μειώσεις τον ελάχιστο απαιτούμενο χρόνο ασφάλισης για τη χορήγηση σύνταξης, γιατί απλούστατα όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι δε θα μπορέσουν να πιάσουν τα 15 πλήρη χρόνια ασφάλισης. Πώς να πιάσουν τα 20 χρόνια μ’ αυτή την κατάσταση; Για έναν πολύ μεγάλο αριθμό εργαζόμενων το μέλλον θα είναι ο κοινωνικός Καιάδας.

Με απροκάλυπτο κυνισμό ο Κεδίκογλου λέει πως αν δε γίνει αυτό θα γίνει κάτι άλλο. μας λέει, δηλαδή, ότι «σε κάθε περίπτωση θα σας ξεσκίσουμε». Με τον ίδιο κυνισμό λέει, λες και αναφέρεται σε πράγματα και όχι σε ανθρώπους: «Να ξεκαθαρίσουμε ότι τα μέτρα τα οποία θα παρουσιαστούν σε λίστα στους αρχηγούς, για να γίνει η επιλογή, είναι άνω των 11,5 δισ., δηλαδή αθροίζονται τα ισόποσα σε ένα ποσό πάνω από τα 11,5 δισ., για να μπορούν οι αρχηγοί να διαλέξουν τον καλύτερο συνδυασμό, αυτόν που θα επιφέρει τις λιγότερες αρνητικές συνέπειες στην κοινωνία»!

ΥΓ1: Από το «όχι άλλα οριζόντια μέτρα» πήγαμε επισήμως στο «όλα εξετάζονται». Ερωτηθείς ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, αν εξακολουθούν να ισχύουν τα «τρία όχι», δηλαδή «“όχι” στις απολύσεις στο Δημόσιο, “όχι”στις μειώσεις μισθών, “όχι” στις μειώσεις συντάξεων», απάντησε (πρωινάδικο Mega, 9.8.12): «Κοιτάξτε, όσον αφορά το πρώτο, νομίζω ότι έχει γίνει ξεκάθαρο από όλους.  Στις άλλες δύο περιπτώσεις, κοιτάμε να μπορέσουν να βγουν τα νούμερα.  Να επαναλάβω για πολλοστή φορά:  Δεν θέλουμε να κάνουμε καμία περικοπή, κανείς δεν θέλει να κάνει καμία περικοπή.  Πρέπει όμως να εξοικονομήσουμε τα 11,5 δισ. και για να πείσουμε για την αξιοπιστία μας». Ο νοών νοείτω… Σε ό,τι δε αφορά τις απολύσεις στο Δημόσιο, που υποτίθεται ότι δε θα γίνουν, υπάρχει η εφεδρεία που ισοδυναμεί με απόλυση. Απλά ο δρόμος προς την ανεργία είναι πιο… λάιτ.

ΥΓ2: Κάτι πρέπει να γίνει μ’ αυτή την καραμέλα της «ανάπτυξης». Όπως έλεγε ένας φίλος, έχουν ακροβολιστεί σε αεροδρόμια, λιμάνια και σιδηροδρομικούς σταθμούς και περιμένουν πότε θα καταφθάσει η ανάπτυξη. Τι ανάπτυξη μπορεί να υπάρξει, όταν εργαζόμενοι πετιούνται στο δρόμο, όταν πετσοκόβονται μισθοί και συντάξεις; Όταν η μεγάλη μάζα του πληθυσμού όχι απλά υποκαταναλώνει, αλλά σε σημαντικό ποσοστό ακόμη και υποσιτίζεται, ανάπτυξη δεν μπορεί να υπάρξει. Θ’ αποτελεί μια έννοια καθαρά μεταφυσική, με την οποία οι πολιτικοί απατεώνες θα προσπαθούν να ταΐσουν τους νηστικούς.

απόσπασμα από ΚΟΝΤΡΑ 

Μαζικά Μέσα Εναρμόνισης

Κατασκευάζοντας μια είδηση – Τα αντιδεοντολογικά πειράματα του Τζόνσον

Κυριακή, 19 Αυγούστου 2012

Όσα γνωρίζουμε και όσα μαθαίνουμε προέρχονται από πηγές των οποίων την αξιοπιστία σπάνια αμφισβητούμε. Και συνήθως επιλέγουμε από τις ειδήσεις αυτά που συμφωνούν με τις πεποιθήσεις μας. Αν κάτι επιβεβαιώνει τις ιδέες που έχουμε ήδη διαμορφώσει το θυμόμαστε και το αναπαράγουμε.

Αυτό το παράξενο –αν και τόσο συνηθισμένο- φαινόμενο προσπάθησε να μελετήσει ένας ψυχολόγος που δε φημιζόταν για τον κομφορμισμό του.

Το 1964 ο Τζ. Κ. Τζόνσον ήταν καθηγητής συμπεριφορικής ψυχολογίας στο πανεπιστήμιο της Ατλάντα. Προσπαθούσε να διδάξει τους μαθητές του να σκέφτονται και επεξεργάζονται κάθε πληροφορία χωρίς προκατάληψη.

Για να τους δείξει ότι δεν έπρεπε να δέχονται άκριτα ούτε καν τις δικές του παραδόσεις τους έκανε –χωρίς να το ξέρουν- πειραματόζωα.

Στους δέκα μεταπτυχιακούς φοιτητές του ανακοίνωσε ότι την επόμενη μέρα θα επισκεπτόταν το πανεπιστήμιο τους, για μια ημερήσια διάλεξη, ένα από τα πιο ανορθόδοξα πνεύματα της Γερμανικής Ακαδημίας Επιστημών, ο δόκτωρ Βερουκστάιν.

 

Ο συγκεκριμένος ψυχολόγος είχε καταφέρει να συνενώσει τη φαινομενολογία του Χούρσελ με τη φιλοσοφία του Βιτγκενστάιν, σε μια αναδυόμενη επιστήμη που ο ίδιος ονόμαζε φαινομενολογική γλωσσολογία.

Ο Τζόνσον είπε «εμπιστευτικά» στους φοιτητές του ότι ο δρ Βερουκστάιν ήταν μια εκκεντρική μεγαλοφυΐα, πράγμα καθόλου παράξενο, αφού ήταν ο μοναδικός μαθητής και φίλος του εξίσου εκκεντρικού και μεγαλοφυή Βιτγκενστάιν. (Ο Βιτγκενστάιν, αν δεν το γνωρίζετε, δεν ήταν απλώς εκκεντρικός. Είχε κλειστεί σε ψυχιατρικό άσυλο για λίγο καιρό. Και αυτό σίγουρα το γνωρίζανε οι φοιτητές του Τζόνσον.)

Ο καθηγητής ανακοίνωσε ακόμα στους φοιτητές του, ότι ένας από αυτούς θα αναλάμβανε να διδάξει τη σκέψη του δόκτορα Βερουκστάιν στους πρωτοετείς φοιτητές.

Την επομένη οι μεταπτυχιακοί φοιτητές περίμεναν με ανυπομονησία το δρ Βερουκστάιν, του οποίου κανένα βιβλίο δεν είχαν βρει στη βιβλιοθήκη (εκείνη την εποχή δεν υπήρχε διαδίκτυο).

Ο Δόκτωρ καθόλου δεν τους απογοήτευσε. Το ατημέλητο ντύσιμο του και τα φλογοβόλα μάτια του, τους θύμισαν εξαρχής τις φωτογραφίες του Βιτγκενστάιν. Όταν ξεκίνησε να μιλάει γοητεύτηκαν περισσότερο. Ο Βερουκστάιν δεν έμοιαζε με τίποτα απ’ ό,τι είχαν ακούσει έως τότε.

Όπως δήλωσαν οι ίδιοι ένιωσαν σαν να τους μιλούσε ο Νίτσε ή κάποιος ποιητής ή ο ίδιος ο Βιτγκενστάιν.

 

Παρακολούθησαν την τρίωρη διάλεξη με προσήλωση, κρατώντας σημειώσεις και μην τολμώντας να διακόψουν τον εμπνευσμένο καθηγητή –παρά τις εκατοντάδες απορίες που είχαν. Στο τέλος χειροκρότησαν όρθιοι, βέβαιοι ότι μόλις είχαν ζήσει μία από τις σημαντικότερες φοιτητικές εμπειρίες της ζωής τους.

Ο καθηγητής Τζόνσον τους ζήτησε να του παραδώσουν μια εργασία, ώστε να διαλέξει ποιος φοιτητής θα δίδασκε τους πρωτοετείς.

Την επόμενη φορά που συναντηθήκανε τους φανέρωσε την αλήθεια: Ο «δρ Βερουκστάιν» δεν ήταν μαθητής του Βιτγκενστάιν. Δεν ήταν καν ψυχολόγος. Δεν ήταν καν σώφρον!

Το πραγματικό του όνομα ήταν Μίλλερ. Ήταν γερμανοεβραίος και είχε φύγει από τη Γερμανία το 1936, σε ηλικία είκοσι χρονών, για να γλιτώσει από τους Ναζί.

Στην Αμερική είχε κάνει διάφορες δουλειές μέχρι που διαγνώστηκε με παρανοϊκή μανιοκατάθλιψη (έτσι έλεγαν τότε το διπολικό με σχιζοειδή συμπεριφορικότητα).

Ο δρ Τζόνσον τον βρήκε σε μια ψυχιατρική κλινική και τον δίδαξε για λίγες εβδομάδες ψυχολογία και γλωσσολογία.

Οι φοιτητές δυσκολεύτηκαν πολύ να πιστέψουν όσα τους έλεγε ο καθηγητής τους. Στις εργασίες τους τα λόγια του παρανοϊκού είχαν οργανωθεί για να γίνουν κατανοητά από τους ίδιους –και να μπορέσουν να πείσουν τον καθηγητή τους ότι τα είχαν καταλάβει αρκετά για να πάρουν τη θέση του επίκουρου. 

 

Και το πιο περίεργο: Μήνες μετά την αποκάλυψη οι φοιτητές του συνέχιζαν να χρησιμοποιούν –πιθανότατα ασυνείδητα- σκέψεις του «δρα Βερουκστάιν» στις εργασίες τους!

Όμως ο Τζόνσον δεν αρκέστηκε στα συμπεράσματα αυτού του πειράματος. Όπως προείπαμε ήταν αντικομφορμιστής και ίσως αυτός να είναι ο λόγος που η ακαδημαϊκή του καριέρα έληξε τόσο άδοξα, ενώ κανένα επιστημονικό περιοδικό δε δημοσίευσε ποτέ τα αποτελέσματα των αντιδεοντολογικών του πειραμάτων.

Ο Τζόνσον ήθελε να δείξει ότι δεν είναι το κύρος της αυθεντίας που πείθει τους ανθρώπους, αλλά η πληροφορία από μόνη της σε συνδυασμό με τις προϋπάρχουσες πεποιθήσεις. Για να το πετύχει αυτό χρησιμοποίησε ως πειραματόζωα τους ισοβίτες των φυλακών της Βοστόνης.

Ο διευθυντής των φυλακών ήταν παιδικός του φίλος και δεν έφερε καμιά αντίρρηση στο πείραμα που του πρότεινε ο Τζόνσον.

Στις συγκεκριμένες φυλακές εκτίανε την ποινή τους, σε μόνιμη απομόνωση, κάποιοι εγκληματίες που συνέχιζαν να συμπεριφέρονται εγκληματικά ακόμα και μετά τον εγκλεισμό τους.

Γι’ αυτούς –λόγω της απομόνωσης- έφτιαξε ο Τζόνσον μια παραποιημένη έκδοση της τοπικής εφημερίδας. Όλες οι ειδήσεις παρουσιάζονταν ως είχαν εκτός από μια «προσθήκη» στη τρίτη σελίδα. Αυτή η «προσθήκη» ήταν η αποκάλυψη ότι τον Κένεντι δεν τον είχε εκτελέσει ο Όσβαλντ, αλλά μια ομάδα αφροαμερικάνων τρομοκρατών με την ονομασία «Μαύρα Λιοντάρια». Η είδηση ήταν ένα μικρό δίστηλο χωρίς πολλές λεπτομέρειες –ούτε το όνομα του ρεπόρτερ.

Λίγες μέρες αφότου δόθηκε η εφημερίδα στους φυλακισμένους ο Τζόνσον τους συνάντησε κατ’ ιδίαν και τους εξήγησε ότι η είδηση της εκτέλεσης από αφροαμερικάνους ήταν ψευδής.

Οι φυλακισμένοι δυσπίστησαν αρχικά στα λόγια του Τζόνσον, αλλά οι περισσότεροι μετά από λίγο παραδέχτηκαν ότι δεν το είχαν πιστέψει.

Λίγο καιρό μετά ο διευθυντής έστειλε κάποιο φύλακα να κάνει μια φιλική κουβέντα με τους φυλακισμένους. Καθώς μιλούσαν ο φύλακας ανέφερε τον Κένεντι και τη δολοφονία του.

 

Και ενώ οι αφροαμερικάνοι φυλακισμένοι δεν έκαναν κανένα σχόλιο, οι λευκοί –όλοι τους- εκμυστηρεύονταν στο φύλακα ότι η δολοφονία του προέδρου είχε γίνει από νέγρους. Και του έδιναν λεπτομέρειες και αποδείξεις γι’ αυτό -που δεν είχαν διαβάσει στην παραποιημένη εφημερίδα του Τζόνσον.

Το συμπέρασμα του Τζόνσον ήταν αυτό που αναφέρουμε στην αρχή του κειμένου: Οι άνθρωποι πιστεύουν ό,τι τους «πεις», αρκεί η πληροφορία να συμφωνεί με τις προϋπάρχουσες πεποιθήσεις. Και όχι μόνο το πιστεύουν, αλλά το αναπτύσσουν στο μυαλό τους, δημιουργώντας συνδέσεις και συνειρμούς εκεί που δεν υπάρχουν.

(Υλικό για αυτό το κείμενο ο Γελωτοποιός άντλησε από ένα βιβλίο που βρήκε τυχαία στη δημοτική βιβλιοθήκη: «Αλήθεια και πεποίθηση», της Jane Underfield, μετάφραση Νίκος Παπαγεωργίου, εκδόσεις Πάρεργο, 1970.)

πηγή: sanejoker

hallucii

και ψηφίζουν..

Επιτέλους! 

Αναγνώριση των θυσιών μας!

εικόνα 2:

στη γλώσσα του σώματος

η μεγάλη μας/τους τύχη

που έχουμε τον antonis_ πρωθυπουργό

Στο έλεος των πλασιέ..

"Αξιοποίηση" Δημόσιας Περιουσίας

Ο ρομπέν των χαζών και το χρυσόμαλλο τέρας

...σε εθνικοστρατοκαβλοπατριωτική αποστολή.

Ιστορίες καθημερινής εθνικιστικής προπαγάνδας: Ο Τούρκος αστυνομικός και ο δολοφονημένος «Κούρδος»

SPY

Τετάρτη, 22 Αυγούστου 2012

Με τη γνωστή μέθοδο του ανελέητου copy/paste, χαρακτηριστικό των προβάτων που καταπίνουν αμάσητo το πάσης φύσεως εθνικιστικό τους χορτάρι, βούηξε την προηγούμενη βδομάδα και πάλι το διαδίκτυο με μια κατασκευασμένη είδηση.

Επρόκειτο για ένα πολύ σκληρό βίντεο (προτιμώ να μην το δημοσιεύσω εδώ), τουρκικής προελεύσεως, όπου, μέσα σε μια αναμπουμπούλα μεταξύ Τούρκων αστυνομικών και πολιτών, ένας αστυνομικός έβγαλε το όπλο του και σκότωσε με τρεις πυροβολισμούς έναν πολίτη. Ήταν επόμενο τα αυτοαποκαλούμενα «πατριωτικά ιστολόγια» να το πάρουν και να κάνουν πάρτυ. Δυστυχώς, υπήρξαν και κάποιοι που το αναπαρήγαγαν, οι οποίοι δεν ανήκουν στο νεοφασιστικό χώρο.

Δεν ξέρω ποιός «πατριώτης» κατασκεύασε και πρωτοδημοσίευσε το ελληνικό κείμενο που συνόδευε το βίντεο και αναπαράχθηκε εκατοντάδες φορές από τα αφρισμένα γαλανόλευκα κοπάδια. Γι αυτό θα το παραθέσω από την ιστοσελίδα της εφημερίδας «Στόχος», την οποία θεωρώ και αξιοθαύμαστη, διότι, κατά τη γνώμη μου, συγκεντρώνει συνολικά σε όλο της το περιεχόμενο τόση ποσότητα ατόφιας ηλιθιότητας όσο καμία άλλη ιστοσελίδα -ναι, πιστεύω πως ξεπερνάει και αυτή της Χρυσής Αυγής.

Επειδή μου φάνηκε παρατραβηγμένο, ακόμα και σε ένα αυταρχικό κράτος όπως το τουρκικό, να επαινείται κάποιος για μια εν ψυχρώ δολοφονία, που μάλιστα, έτσι όπως φαίνεται στο βίντεο, ήταν άνευ λόγου κι αφορμής, έψαξα με τη βοήθεια του  google translate σε τούρκικες ιστοσελίδες για το συγκεκριμένο περιστατικό. Για σιγουριά, ζήτησα και τη βοήθεια μιας παλιάς συμφοιτήτριάς μου που κατάγεται από την Τουρκία.

Το αποτέλεσμα τελικά ήταν πως ούτε Κούρδοι ήταν οι πολίτες, ούτε επαίνεσαν ποτέ κάποιον από τους αστυνομικούς. Αυτά ήταν καθαρά εθνικιστικά φαντασιουργήματα. Τουναντίον, ο αστυνομικός που πυροβόλησε και σκότωσε τον πολίτη έχει συλληφθεί και κρατείται.

Μπορείτε να το τσεκάρετε κι εσείς π.χ. εδώ: http://www.zaman.com.tr/haber.do?haberno=1332879, με τη βοήθεια της αυτόματης μετάφρασης θα καταλάβετε πάνω κάτω τι συνέβη.

Ο λόγος για τον οποίο ο γκαιμπελίσκος κατασκεύασε αυτή την είδηση πιστεύω πως ήταν για να «αποδείξει» πόσο βάρβαροι είναι Τούρκοι, αλλά και να περάσει παράλληλα το μήνυμα «κοιτάξτε τι κάνουν οι Τούρκοι με τους εχθρούς τους σε αντίθεση με εμάς που κοιμόμαστε όρθιοι». Δηλαδή τα γνωστά αντιφατικά και καταγέλαστα εγκεφαλικά αποκαΐδια, που από τη μια θεωρούν τους πάντες βάρβαρους (Τούρκους, Εβραίους, κ.λπ.) και από την άλλη δυσανασχετούν που δεν τους μιμούμαστε σε βαρβαρότητα.

Όπως και να 'χει πάντως, δεν πρέπει ποτέ να θεωρεί κανείς αξιόπιστα τα όσα διαβάζει σε σημαιοστολισμένους ιστότοπους. Δεν είναι ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία φορά που έχουν διασπείρει και αναπαραγάγει μαζικά συνειδητά κατασκευασμένες ειδήσεις, οι οποίες αποσκοπούν, ως επί το πλείστον, μόνο στην καλλιέργεια του μίσους και του φανατισμού. Η παρουσία τους είναι χρήσιμη μόνο για να θυμίζει σε όλους το πόσο ηθικά υποανάπτυκτο είναι ακόμα ένα μέρος αυτού του τόπου.

πηγή: jungle-report

ΣΤΑΧΤΟΠΟΥΤάνες των Αγορών..

Το μέλλον είναι παρόν

August 22, 2012 

Γιάννης Μακριδάκης

Κάθε πρωί ανοίγω τα μάτια μου και το πρώτο που νιώθω είναι μια θλίψη ακαθόριστη. Σε λίγα δευτερόλεπτα και καθώς περνώ από τον ύπνο στη ζωή, το μυαλό αρχίζει να λειτουργεί και “σκανάρει” το είναι μου για να εντοπίσει την αιτία της θλίψης. Σηκώνομαι από το κρεβάτι με την καρδιά μαύρη σαν τη Χίο.

Δεν ξέρω πότε θα το ξεπεράσω όλο αυτό. Δεν είμαι αστός που θα πάει να κλειστεί στο κλουβάκι του στην πόλη και δεν θα βλέπει, θα ξεχάσει. Ζω στη φύση και έχω καθημερινή επαφή μαζί της.

Η φωτιά καίει ακόμα. Πέμπτη μέρα. Και οδεύει το μοναδικό της πια μέτωπο προς τα μέρη που ζω. Καίει το πευκοδάσος που διασχίζω όποτε αποφασίσω να κατέβω στην πόλη της Χίου. Ο πυκνός καπνός της μοίρας μας ταξιδεύει νότια κατά το Αιγαίο.

Η Χίος πυρπολήθηκε. Από τους πολιτισμένους καπιταλιστές που νοιάζονται για πράσινη ανάπτυξη και πράσινη ενέργεια. Από τους τεχνοκράτες πολιτικάντηδες πάσης κατηγορίας, που λένε παρλαπίπες ανάπτυξης.

Το μέλλον της Ελλάδας είναι παρόν στη Χίο. Όποιος έχει αμφιβολία ας κάνει λίγο υπομονή. Η χώρα θα καταστραφεί ολοσχερώς όπως το νησί μου. Θα ανεγερθούν παντού ξενοδοχειακά συγκροτήματα, θα εγκατασταθούν παντού καθρέφτες φωτοβολταϊκών και γιγάντιες ανεμογεννήτριες. Το λέγαμε τόσον καιρό αλλά δεν το είχαμε φανταστεί καθόλου έτσι.

Τη Χίο την αφάνισαν οι πολιτισμένοι άνθρωποι που νοιάζονται για το μέλλον της οικονομίας και μόνο. Οι πολιτισμένοι εγκληματίες με τις γραβάτες, που ταυτόχρονα με τα εγκλήματά τους μας πουλάνε και παραμύθια για  την προστασία του περιβάλλοντος και αγωνιούν δήθεν για το μέλλον του πλανήτη.

Ήδη μας είπαν πως κόστισε 4 εκ. ευρώ η επιχείρηση κατάσβεσης. Σε λίγο θα μας λένε ότι δεν συμφέρει να κάνουμε δασοπυρόσβεση μιας και δεν μπορούμε να τα βάλουμε με τον “στρατηγό άνεμο”, οπότε θα φυλάμε τα χωριά και τις περιουσίες μόνο και ας γίνουνε κάρβουνο όλα τα υπόλοιπα. Ήδη τα κανάλια και οι εφημερίδες πέρασαν το μήνυμα ότι στη Χίο κάηκαν τα πολύτιμα μαστίχια που είναι κατά 80% εξαγώγιμο προϊόν άρα επλήγη σφοδρά η εθνική οικονομία. Για τα πευκοδάση και τον πραγματικό πλούτο του νησιού τσιμουδιά.

Μας είπαν επίσης ξεδιάντροπα ότι αύριο θα έρθει η task force του Ράιχενμπαχ Πασά, απεσταλμένη από την Υψηλή Πύλη του Βερολίνου για να εκπονήσει αναπτυξιακό σχέδιο στην καμένη γη μας.

Μας είπαν ακόμη ότι τα Δασαρχεία θα φύγουν από το Υπουργείο Περιβάλλοντος και θα περάσουν στο Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης για να γίνουν πιο ευέλικτα και να υποστηρίζουν την ανάπτυξη και όχι την στασιμότητα που προκαλεί η προσκόλλησή τους στην προστασία των δασικών ειδών. Σε μερικούς μήνες θα τα περάσουν στο Υπουργείο Ανάπτυξης (σκέτο) ή θα τα καταργήσουν εντελώς ως δαπανηρά και άχρηστα.

Αυτή είναι η πατρίδα μας αγαπητοί αναγνώστες. Τις τελευταίες μέρες έχετε κατακλύσει κυριολεκτικά σε επισκέψεις αυτό το σάιτ και με έχετε συγκινήσει πολύ με τα μέηλ σας. Άνθρωποι άγνωστοι που νιώθουν τον πόνο του άλλου. Σας ευχαριστώ ξανά και σας γράφω όλα αυτά για να έχετε κατά νου τι θα συμβεί στο επόμενο διάστημα στα μέρη σας.

Η Χίος ήτανε ένας παράδεισος που είχε γλιτώσει από την λαίλαπα της τουριστικής ανάπτυξης των περασμένων δεκαετιών επειδή οι Χιώτες είχαν πόρους από τη θάλασσα και δεν στράφηκαν προς τον τουρισμό. Αυτός ο παράδεισος έγινε κόλαση για να αλλάξει η χρήση γης και να ξεπουληθεί. Αυτή είναι η πολιτική που ακολουθείται στην Ελλάδα σήμερα. Σε λίγο δεν θα μπορούμε να ζήσουμε πουθενά παρά μόνο σε κλουβιά στις πόλεις όπου θα μας φυλάνε με μπάτσους σε κάθε τετράγωνο και θα μας έχουν σκλάβους για φθηνή εργασία. Μην έχετε καμιά αμφιβολία γι αυτό. Ήδη η μισή Ελλάδα ζει έτσι. Δεν θα μείνει κανείς να νιώθει έστω και στιγμές ελευθερίας.

Προσωπικά ζω ακριβώς σαν το μυρμήγκι. Και τους ενοχλώ ακόμα κι εγώ. Και καταστρέφουν τον τόπο μου, τον βιότοπό μου για να μην έχω πόρους ζωής αλλά να τους εκμεταλλευτούν όλους αυτοί. Οι πολιτισμένοι άνθρωποι, οι αστοί του καπιταλισμού που νοιάζονται για το περιβάλλον, για την πράσινη ανάπτυξη για το μέλλον του πλανήτη στον οποίον φέρνουν τα παιδιά τους. Αυτές τις μέρες νιώθω σαν άγριο ζώο που καταστρέφεται ο βιότοπός του και απειλείται η ύπαρξή του από την ανθρώπινη ηλιθιότητα, δίχως να καταλαβαίνει το άμοιρο γιατί γίνονται όλα αυτά.

Το μέλλον φίλοι και φίλες προδιαγράφεται ζοφερό. Δεν σταματάει με τίποτα ο κατήφορος του ανθρώπου και η Ελλάδα είναι πρωτοπόρος σ’ αυτόν. Βαστάει την ολυμπιακή σημαία της παρακμής της ανθρωπότητας.

Σε λίγες μέρες στο Περιφερειακό Συμβούλιο Βορείου Αιγαίου θα πάνε οι εκλεκτοί της κοινωνίας και θα ψηφίσουν θετικά στην μελέτη περιβαλλοντικών επιπτώσεων που κατέθεσε πριν λίγο καιρό η πολυεθνική, για να γεμίσει τη Χίο ανεμογεννήτριες. Με την κάψα της πυρπόλησης ακόμα ζωντανή, το νησί θα δοθεί βορά στην πολυεθνική της πράσινης ανάπτυξης.

Κουράστηκα να φωνάζω τα αυτονόητα.

Παρακαλώ όποιον θέλει να στείλει το παρακάτω κείμενο στο μέηλ του Αντιπεριφερειάρχη Χίου κ. Γανιάρη (“Αντιπεριφερειάρχης Χίου Κωνσταντίνος Γανιάρης” ) και να το κάνει, αν θέλει, κρυφή κοινοποίηση και σε μένα (akridaki@gmail.com) για να έχω μια εικόνα της πίεσης που ασκούμε όλοι μαζί:

“Προς Αντιπεριφερειάρχη Χίου κ. Κ. Γανιάρη

Μετά από την βιβλική καταστροφή που υπέστη η Χίος από την πυρκαγιά σάς ζητώ να γνωμοδοτήσετε αρνητικά στο Περιφερειακό Συμβούλιο για το θέμα της Μελέτης Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων του έργου “Αιγαία Ζεύξις”. Τα δεδομένα των περιβαλλοντικών συνθηκών του νησιού κατά την περίοδο που εκπονήθηκε η εν λόγω μελέτη ήταν τελείως διαφορετικά από αυτά που ισχύουν σήμερα. Ως Έλληνας πολίτης αιτούμαι να ζητήσετε την απόσυρση της μελέτης ως μη ισχύουσα πλέον υπό τις σημερινές περιβαλλοντικές συνθήκες του νησιού. Το νησί χρειάζεται προστασία και όχι γιγαντιαίες επενδύσεις.

Ευχαριστώ”

Ενημέρωση για τις δράσεις :http://www.kinima18.gr/

πηγή: yiannismakridakis