Το θέμα δεν είναι να είσαι νομοταγής... Το θέμα είναι να μην είσαι τόσο μαλάκας!

Πόση μαυρίλα πρέπει να κρύβεις μέσα σου για να φτάσεις σε τέτοια κατάντια? 

Πάλι καλά που ο αρχίδης κράτησε τα προσχήματα και δεν κάλεσε απευθείας τη ΧΑ. 

Που να μην είχαν πληρωθεί και τα νοσήλεια δηλαδή...

Διοικητής νοσοκομείου κατέδωσε καρκινοπαθή χωρίς νομιμοποιητικά έγγραφα

29 Νοε 2012 

Ένα πρωτοφανές περιστατικό συνέβη στο ογκολογικό νοσοκομείο «Άγιοι Ανάργυροι», όπου τη προηγούμενη Δευτέρα διακομίστηκε αλλοδαπή ανασφάλιστη ασθενής, η οποία νοσηλευόταν στο αντικαρκινικό νοσοκομείο «Μεταξά», προκειμένου να υποβληθεί σε σοβαρή επέμβαση.

Οι συγγενείς κατέβαλαν τα νοσήλια και η επέμβαση πραγματοποιήθηκε, ωστόσο ο διοικητής του νοσοκομείου «Αγ. Ανάργυροι» κατέδωσε στην αστυνομία την ασθενή, διότι δεν είχε νομιμοποιητικά έγγραφα παραμονής στη χώρα, με αποτέλεσμα η κατάκοιτη ασθενής να νοσηλεύεται φρουρούμενη.

Το περιστατικό προκάλεσε την έντονη αντίδραση των νοσοκομειακών γιατρών. Ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας νοσοκομειακών γιατρών (ΟΕΝΓΕ) Δημήτρης Βαρνάβας κατήγγειλε την Πέμπτη ως «δείγμα ακραίας απανθρωπιάς και βαρβαρότητας την ενέργεια του διοικητή του νοσοκομείου «Αγ. Ανάργυροι» κ. Μπαρτζώκα» τονίζοντας πως πρόκειται για εξωφρενικό περιστατικό.

«Επαναλαμβάνουμε ότι οι νοσοκομειακοί γιατροί δεν πρόκειται να υπακούσουν στην αλήστου μνήμης εγκύκλιο του Α. Παπαδόπουλου και στην ανάλογη εγκύκλιο του Α. Λοβέρδου που τους καλούν να μετατραπούν σε καταδότες και ανθρωποφύλακες. Τουναντίον, θα συνεχίσουμε να παρέχουμε ιατρική φροντίδα σε κάθε άνθρωπο που έχει ανάγκη, υπακούοντας στον όρκο του Ιπποκράτη και στην ιατρική δεοντολογία» , αναφέρει ο Δημήτρης Βαρνάβας σε ανακοίνωσή του.

Οι έντονες αντιδράσεις ανάγκασαν το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη να απομακρύνει την αστυνομική φρουρά. Το Αθηναϊκό Πρακτορείο αναφέρει πως της απόφασης του υπουργείου προηγήθηκε παρέμβαση της υφυπουργού Υγείας Φωτεινής Σκοπούλη, η οποία επικοινώνησε τηλεφωνικά με τον υπουργό Δημόσιας Τάξης Νίκο Δένδια. Σύμφωνα με τις τελευταίες πληροφορίες μετά την αποθεραπεία της η αλλοδαπή καρκινοπαθής αναμένεται να απελαθεί.

πηγή: tvxs

Οι επιστήμουνες με τα επιστημουνικά και μεις οι πουλιτικοί με τη σουτηρία του έθνους

Διευκρινιστική δήλωση Ταμήλου

Τα πλάνα ήσανε μουνταριζμένα. Ιξίγησα γιατί διαφωνούσα με τη διαδικασία και δεν του δείξαν. Τόνισα στην ομίγυρη ότι τα νερά που είναι από κάτ, καλώς είναι εκεί. Κάποιου λόγου θα εχν για να’ναι ιεκεί. Ιμείς γιατί σπαταλάμε χρόνο και παράδες για να ασχολούμαστ με δαύτα? Δεν έχουμε άλλες δλιές? Δεν υπάρχουν προυβλήματα για μας τους πουλιτικοί και ασχολούμαστε με τα επιστημουνικά? Ιάς μαζευτούν εκεί πέντέξ ειδικοί, να τα πουν, να τα βρουν, να φτιάξν και μια έκθες εκεί με τα πουρίσματα, να μας την στείλν με φακς να σώνουμε. Ιέτς γένονται οι σωστές δλειές. Με συντουνισμό!
Ουαυτό μόνου τίποτ'άλλο.

stand-up politician

Δεν είναι και δύσκολο να είσαι αστείος, 

όταν πρωθυπουργεύεις σε μια χώρα-αποικία.

εξτρίμιλι ντέϊτζερους εντ..

ΤΡΑΓΙΚΟΣ (ΕΚΤΟΣ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ)

November 28th, 2012

kartesios 

Δε μπορείς να είσαι κρυμμένος τόσους μήνες, έτοιμος να λακίσεις μόλις στραβώσουν τα πράγματα και ξαφνικά να βγαίνεις και να δηλώνεις «Τη διαπραγμάτευση την κάνεις και την κερδίζεις. Δεν την διαφημίζεις εκ των προτέρων. Δεν την ξεφωνίζεις σε κάθε ευκαιρία. Και κυρίως, δεν την μπερδεύεις με τα εσωτερικά κομματικά σου παιγνίδια».

Ούτε ο Σαμαράς είναι άγνωστος στο … κοινό, ούτε εμείς ζούμε την εξαπάτηση για πρώτη φορά. Όλοι γνωρίζουμε ότι ο Σαμαράς απουσίαζε από παντού και η μόνη που μπορούσε να τον βρει όποια ώρα ήθελε ήταν η Μέρκελ. Τη διαπραγμάτευση που ΔΕΝ έκανε ποτέ ο Σαμαράς, δυστυχώς τη διαφήμισε σε υπερβολικό βαθμό προεκλογικά. Την ξεφώνιζε σε κάθε ομιλία του. Τη μπέρδευε χρησιμοποιώντας την ως επιχείρημα σε κάθε κριτική που δεχόταν εντός του κόμματός του.

Δε μπορεί να είσαι φτυσμένος από παντού, να μην έχεις εκφράσει ούτε μία φορά το σχέδιο και τη στρατηγική σου, να μην έχεις ψελλίσει ούτε μια απαίτηση προς τις Βρυξέλλες και το ΔΝΤ, να λες μονίμως «ναι» σε ό,τι σου ζητούν και ένα πρωί να δηλώνεις «Όλα αυτά ασφαλώς δεν έγιναν ούτε απλά, ούτε εύκολα. Ήταν αποτέλεσμα διαπραγμάτευσης – πολύ σκληρής διαπραγμάτευσης, σε διαδοχικές φάσεις, σε πολλά επίπεδα και σε όλα τα σημεία του κόσμου».

Ο Σαμαράς ήταν απών. Κι όταν τύχαινε να δηλώνει την παρουσία του σε συναντήσεις ευρωπαίων ηγετών, το έκανε ως παρατηρητής. Ακόμη και όποτε το θέμα των Συνόδων ήταν η Ελλάδα, ο Σαμαράς δε μίλησε, δε διεκδίκησε, δε διαπραγματεύτηκε. Σιωπούσε και ήλπιζε να τον λυπηθούν. Να του δώσουν μια ανάσα διακυβέρνησης. Ακόμη και στο τελευταίο Eurogroup όπου παιζόταν το κεφάλι του, αυτός περίμενε το αποτέλεσμα τρώγοντας πίτσες στο Μαξίμου και το διέρρευσε λες και ήταν τεράστια η θυσία του που δεν κοιμήθηκε νωρίς.

Όσο κι αν αρνείται ο Σαμαράς ότι παρακάλεσε να του δώσουν ένα χαρτζιλίκι λέγοντας πως αν δεν έπαιρνε τίποτα, η κυβέρνησή του θα έπεφτε, δε μπορεί να γίνει πιστευτός. Το είπε με λέξεις και με πράξεις. Το έλεγε καθημερινά. Το είπε στη συνέντευξη Τύπου, ύστερα από εκείνη τη Σύνοδο Κορυφής «Στις 16 Νοεμβρίου τελειώνουν τα αποθεματικά, η Ελλάδα πτωχεύει». Τέτοια έλεγε, εκβιάζοντας εμάς αλλά κοιτάζοντας με βλέμμα δαρμένου σκύλου τη Μέρκελ.

Δε μπορείς να λες: «Αλλάξαμε την εικόνα της Ελλάδας στο εξωτερικό. Δεν ήταν απλό αυτό. Μετατρέψαμε πολλούς εχθρούς σε φίλους» και να το λες ως κάτι θετικό. Πράγματι άλλαξε η εικόνα της Ελλάδας. Είναι σαφέστατο αυτό. Η εποπτεία από τους Γερμανούς ακόμη και στο τελευταίο ευρώ έγινε επίσημη κρατική πολιτική. Οι φόροι των Ελλήνων, τα χαράτσια, οι θυσίες τους, δε θα πηγαίνουν για να στηθεί ένα Δημόσιο Σύστημα Υγείας και μια αξιοπρεπής Δημόσια Παιδεία, αλλά σε έναν «ειδικό λογαριασμό» τα έσοδα του οποίου θα πηγαίνουν κατευθείαν στους ξένους τραπεζίτες. Επισήμως αποικία, δηλαδή.

Σαφώς και άλλαξε η εικόνα της Ελλάδας. Τόσο πολύ, που χάθηκε. Την άλλαξαν οι φαιδροί ηγέτες της, οι θλιβεροί ταγοί της κι ο τραγικός τελευταίος πρωθυπουργός της. Σε σκληρές διαπραγματεύσεις δεν αποκτάς φίλους. Συνήθως αποκτάς εχθρούς. Εχθρούς που σε σέβονται. Ο Σαμαράς χαίρεται που απέκτησε φίλους. Φίλους που τον σφαλιαρώνουν. Και μαζί μ’ εκείνον, σφαλιαρώνουν κι όλους εμάς.

Οι εκβιαστές δεν είναι φίλοι. Οι τοκογλύφοι δεν είναι φίλοι. Οι «ισότιμοι εταίροι» δεν είναι φίλοι όταν υποχρεώνουν το λαό σου σε μετανάστευση ή εξαθλίωση. Όταν όλους αυτούς τους αποκαλείς «φίλους» δύο τινά συμβαίνουν. Ή είσαι εντελώς ηλίθιος ή ανήκεις στην ίδια συμμορία που καταληστεύει το λαό σου.

πηγή: kartesios

άσκοπα βασανιστήρια βουλευτή

Θέλω για άλλη μια φορά να δώσω συγχαρητήρια στον ελληνικό λαό για τις πάνσοφες επιλογές του στις εκλογές. Είναι αξιοθαύμαστη η ωριμότητα που επέδειξε ο έλληνας στις κρίσιμες στιγμές του έθνους, αγνόησε τις σειρήνες του Λόμπι της ντεμοντέ δραχμής και τίμησε υγιείς και ευρώφιλους πολιτικούς.

Πραγματικά νιώθω πιο ασφαλής τώρα, που συνειδητοποίησα ότι κάποιοι συμπατριώτες μας, επέλεξαν τον κ.Ταμήλο για να συναποφασίζει και να συνδιαμορφώνει με την ψήφο του τις ζωές μας, το παρόν και το μέλλον της χώρας και των παιδιών μας. Φαντάζομαι θα έχουμε και άλλους τέτοιους εθνοσωτήρες...:)

Πάντως του κ.Ταμήλου από παλιά δεν του πολυάρεσαν οι επιτροπές και ειδικά οι υποεπιτροπές...

Οπότε antonis_ αν είναι να τον κάνεις Υπουργό τώρα στον ανασχηματισμό, κράτα του καλύτερα το Άνευ Χαρτοφυλακίου.

πάλι ξεκίνημα..

"Τον δικομματισμό τον τελειώσαμε. Πάμε για τους υπόλοιπους τώρα"..

η βιώσιμη βία

 

Ανοιχτό Πανεπιστήμιο

28 Νοε, ’12

Pitsirikos

Φάνηκαν ήδη τα πρώτα δείγματα ανάκαμψης και ανάπτυξης στη χώρα μας, αφού –σύμφωνα με έρευνα της Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης «Κλίμακα»- το μορφωτικό επίπεδο των Ελλήνων αστέγων είναι πολύ πιο υψηλό από το πρόσφατο παρελθόν, και μάλιστα ο ένας στους πέντε έχει πτυχίο.

Στόχος της κυβέρνησης είναι όλοι οι άστεγοι να είναι πτυχιούχοι, και αυτό είναι σχετικά εύκολο να επιτευχθεί, αφού όλα δείχνουν πως οι πτυχιούχοι θα μείνουν άστεγοι.

Όπως δήλωσε χτες ο Αντώνης Σαμαράς, η Ελλάδα μπορεί να γίνει η χώρα με τους πιο μορφωμένους άστεγους στον κόσμο και να βάλει τα γυαλιά στις άλλες χώρες -που έχουν άστεγους του Δημοτικού-, ενώ υπάρχει σχέδιο για πτυχιούχους ζητιάνους και πόρνες με διδακτορικό.

Οι Έλληνες άστεγοι πτυχιούχοι θα καρφώνουν το πτυχίο στο παγκάκι που θα κοιμούνται και θα μπορούν να ανοίγουν συζήτηση με τους τουρίστες σε διάφορες γλώσσες, εντυπωσιάζοντάς τους με τις γνώσεις τους και βελτιώνοντας την εικόνα της Ελλάδας στο εξωτερικό.

Φανταστείτε την έκπληξη του Αμερικανού τουρίστα που θα ρωτάει έναν άστεγο που είναι το μουσείο της Ακρόπολης, αν ο ρακένδυτος άστεγος είναι αρχιτέκτονας ή καθηγητής της ιστορίας της τέχνης και αρχίσει να του εξηγεί στα αγγλικά πώς χτίστηκε ο Παρθενώνας, ξαπλωμένος σε μια κούτα στην Πανεπιστημίου. Θα του φεύγει το καφάσι.

Βλέποντας τους Έλληνες άστεγους πτυχιούχους να κοιμούνται στον δρόμο κάτω από τα αστέρια, καταλαβαίνεις την πραγματική σημασία του όρου «Ανοιχτό Πανεπιστήμιο».

(Χτες το βράδυ, πήγα σε κινηματογράφο του κέντρου για να δω την ταινία «Το Κυνήγι» – πολύ καλή ταινία, να την δείτε. Μετά το τέλος της ταινίας, περπάτησα για λίγο στο κέντρο της Αθήνας. Δεν γράφω τι είδαν τα μάτια μου –και πόσους άστεγους συνάντησα- γιατί όποιος γράφει ή μιλάει για αυτά είναι λαϊκιστής.)

πηγή: pitsirikos

σφίγγει το ευρωζωνάρι

[….]

Η βιομηχανική ελίτ της Ευρώπης ακολούθησε μια «έξυπνη» πολιτική, αν την προσεγγίσεις σε βραχυχρόνιο διάστημα: Για να ενισχύσουν επενδύσεις και, άρα, την απασχόληση διατήρησαν σταθερό ή και μείωσαν εμμέσως το κόστος της εργασίας, επιδόθηκαν σε τεχνολογικές καινοτομίες με την ευρεία εισαγωγή της ρομποτικής και των αυτοματισμών, μεταφέροντας παράλληλα βήμα-βήμα το βάρος της φορολογίας από τις επιχειρήσεις στον καταναλωτή. Έτσι πέτυχαν σε μεγάλο βαθμό να καταστήσουν ελκυστικό το επιχειρηματικό περιβάλλον, εισάγοντας ταυτόχρονα πολιτικές στην αγορά εργασίας που αποσκοπούσαν στην μείωση της διαπραγματευτικής ικανότητας των εργαζομένων, πράγμα που αύξανε την πολιτική ισχύ του κεφαλαίου. Μόνον που στην μεταμοντέρνα Ευρώπη το κεφάλαιο δεν ανήκει στις βιομηχανικές επιχειρήσεις που το χρησιμοποιούν, αλλά σε ένα ολοκληρωμένο χρηματοπιστωτικό σύστημα που ασκεί ηγεμονική πολιτική στις επιχειρήσεις. Η οικονομική φούσκα που διαρκώς παράγεται εξαιτίας της λειτουργίας αυτού του ολοκληρωμένου χρηματοπιστωτικού μηχανισμού, ο οποίος βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στην θεσμική οντότητα της ευρωζώνης, καλύπτεται μέσω ενός οικονομικοψυχολογικού μοντέλου που απαιτεί διαρκώς διευρυνόμενη λιτότητα ως μορφή σταθεροποίησης των δημοσιονομικών, σε διαρκώς χαμηλότερο επίπεδο, με περιορισμό ασφαλώς των κοινωνικών δικαιωμάτων, ώστε να τονώνεται η ψυχολογία των επενδυτών.

Αυτό σχηματικά είναι το μοντέλο του Ευρωπαϊκού νεοφιλελευθερισμού, το οποίο ορίζει μια Νέα Ηγεμονία των Γερμανών, στο πλαίσιο του αντιπληθωρισμού. Αυτό είναι που προκαλεί σήμερα χρηματοπιστωτική και άρα παραγωγική κρίση στην περιφέρεια και ετούτο είναι που σε χώρες σκουπίδια, όπως η Ελλάδα, επιφέρει σοβαρή κρίση δημοκρατίας και εθνικού συμφέροντος, ενώ απειλεί πολιτεία και κοινωνία με διάλυση. Αυτό με τη σειρά του τροφοδοτεί με καύσιμη ύλη τον ρατσιστικό εθνικισμό, ενώ οδηγεί σε γεωπολιτική αποσταθεροποίηση. Για να αντιμετωπισθούν αυτά προβάλλει ως «ανάγκη» από την τοπική ελίτ, η εγκαθίδρυση ενός ακόμη αυταρχικότερου καθεστώτος και έτσι από την σκουπιδοποίηση της χώρας εισερχόμαστε στη φάση της σταθεροποίησής της ως υποτελούς πολιτείας υπό Υπερεθνικό έλεγχο, μέσω μιας τυπικής αν και μεταμοντέρνας χούντας.
[….]

απόσπασμα από το Γιατί η Ελλάδα κατάντησε σκουπίδι και ποια η προοπτική της του άγιου

μας ξανασώσανε!

 Συμβιβασμός με την Κρίση Redux (*)

27/11/2012

του Γιάνη Βαρουφάκη  

Όταν οι σώφρονες αδυνατούν να ανταπεξέλθουν στις δανειακές τους συμφωνίες κρίνουν αλλαγές σε αυτές τις συμφωνίες στην βάση του αν μακροπρόθεσμα, με αυτές τις αλλαγές, το χρέος τους γίνεται λιγότερο ή περισσότερο δυσβάστακτο. Οι άφρονες θριαμβολογούν όταν καταφέρνουν να αποσπάσουν από τους δανειστές τους κι άλλα μεσοπρόθεσμα δάνεια, ανεξάρτητα από το εάν η βιωσιμότητα του χρέους τους παραμένει στο Ναδίρ.

Πριν κρίνουμε την τελευταία συμφωνία του Eurogroup, και το εάν η ανακούφιση που κι αυτή η δόση κατακτήθηκε, είναι δικαιολογημένη ή όχι, ας δούμε τι ακριβώς συμφωνήθηκε.

1. Μείωση των επιτοκίων του Μνημονίου 1 κατά 1%.

2. Αναβολή των αποπληρωμών του κεφαλαίου των δανείων από το Μνημόνιο 2 για 15 χρόνια και των τόκων που προκύπτουν από αυτά τα δάνεια για 10 χρόνια.

3. Απόδοση στο ελληνικό δημόσιο μέρους από τα κέρδη που βγάζει η ΕΚΤ από το γεγονός ότι αγόρασε (την περίοδο 2010-1) ελληνικά ομόλογα κοψοτιμής ενώ τώρα το ελληνικό δημόσιο τα αποπληρώνει στο ακέραιο. Τα κέρδη αυτά η ΕΚΤ τα αποδίδει, έως τώρα, στους εταίρους μας (ανάλογα με την συμμετοχή τους στο κεφάλαιο της ΕΚΤ). Αυτό που τώρα συμφωνήθηκε είναι ότι μεγάλο μέρος των κερδών αυτών θα επιστρέψουν στο ελληνικό δημόσιο.

4. Ανακοίνωση της πρόθεσης (όχι όμως κάτι πιο συγκεκριμένο) για επαναγορά χρέους του ελληνικού δημοσίου, χρέους το οποίο εκδόθηκε (υπό την μορφή ομολόγων του αγγλικού δικαίου) μετά το PSI σε υποχρεωτική/εθελοντική αντικατάσταση των παλαιότερων ομολόγων που κουρεύτηκαν.

 

Ας δούμε τι μπορούμε να περιμένουμε ρεαλιστικά από την κάθε μία από αυτές τις αποφάσεις:

1. Εφόσον η μείωση των επιτοκίων περάσει από όλα τα κοινοβούλια (βλ. επόμενη πρόταση), το μέτρο αυτό θα μειώσει το δημόσιο χρέος κατά 2 δις ή κατά 1,5% με 2,5% του ΑΕΠ. Λέω «εφόσον» καθώς δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτή η μείωση έχει διαφορετικό αντίκτυπο σε διαφορετικές χώρες. Π.χ. για την Γερμανία που δανείζεται εκ μέρους μας με χαμηλό επιτόκιο, θα μείνει και κάποιο κέρδος (αν τους αποπληρώσουμε στο ακέραιο με το νέο επιτόκιο). Όμως οι άμοιρες Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ισπανία και Ιταλία (που έχουν εγγυηθεί κι αυτές μέρος των δανείων μας του Μνημονίου 1) θα πρέπει να βάλουν, υπό συνθήκες τραγικές για τις ίδιες, το χέρι στην τσέπη. Θα το κάνουν; Μόνο αν τους το επιβάλουν οι της τρόικα (κάτι που δεν είναι ό,τι καλύτερο για εμάς εφόσον προσβλέπουμε σε μια μελλοντική συμμαχία μαζί τους).

2. Η επιμήκυνση αποπληρωμών χρεών και τόκων του Μνημονίου 2 μειώνουν τις αποπληρωμές μας βραχυπρόθεσμα αυξάνοντας όμως το συνολικό χρέος μακροπρόθεσμα – μετά το «σωτήριον» 2022 που, για κάποιο περίεργο λόγο, βρίσκεται στο επίκεντρο των σχεδίων της τρόικα. Και μάλιστα θα το αυξήσει συντριπτικά.

3. Υπολογίζεται ότι η απόδοση των κερδών της ΕΚΤ στο ελληνικό κράτος θα συνεισφέρει, τα επόμενα χρόνια, περί τα 7 δις. (Σημειωτέον ότι δεν ανακοινώθηκε αν θα επιστραφούν τα κέρδη που βγάζει η ΕΚΤ από το πτωχευμένο ελληνικό δημόσιο τους τελευταίους έξι μήνες.)

Από τα πιο πάνω φαίνεται καθαρά ότι το βάρος για την επίτευξη της μείωσης του ελληνικού δημόσιου χρέους (το οποίο του χρόνου θα αγγίξει το 200% του ΑΕΠ) στο 124% του ΑΕΠ έως το 2022 (κάτι που ανακοίνωσαν οι δανειστές μας ως τον συμφωνημένο στόχο) πέφτει σχεδόν αποκλειστικά στην θριαμβευτική επιτυχία της επαναγοράς των νέων (μετά PSI) ομολόγων, καθώς από τις δύο πρώτες αποφάσεις, μιλάμε για μια μείωση του χρέους μας το 2020 της τάξης των 9 δις, σε σύνολο περί των 350 δις. Ψίχουλα δηλαδή...

Διαβάζοντας τα νούμερα της τρόικας βλέπουμε ότι, μέσες-άκρες, το πλάνο της μείωσης του χρέους στο 124% του ΑΕΠ τα επόμενα οκτώ με δέκα χρόνια βασίζεται στην πρόθεση μείωσης του δημόσιου χρέους κατά 40 δις την ώρα που το ΑΕΠ θα αυξηθεί κατά 50 δις (ανακτά δηλαδή το κομμάτι που έχασε από την αρχή της Κρίσης). Θέτοντας στην άκρη το υπερασιόδοξο (για να μην πω γελοίο) σκέλος της βούλησης να αυξηθεί το ΑΕΠ κατά 50 δις (κάτι με το οποίο θα ασχοληθώ σε άλλο άρθρο), είναι δεδομένο ότι οι εταίροι μας υπολογίζουν να σβήσουν χρέος 31 δις μέσω της επαναγοράς του.

Δυστυχώς, οι ηγέτες μας δεν μας είπαν πως θα καταφέρουν έναν τέτοιο Ηράκλειο άθλο. Δεν είναι η πρώτη φορά που η επαναγορά χρέους συζητείται ως αντιπερισπασμός για να μην αποκαλυφθεί η έλλειψη πολιτικής βούλησης για πραγματική λύση. Δείτε εδώ. Το μόνο που ακούσαμε είναι ότι θα προσφέρουν στους ομολογιούχους τιμές όχι μεγαλύτερες από εκείνες που ίσχυαν την περασμένη Παρασκευή το απόγευμα. Το ερώτημα βέβαια τίθεται: Δεδομένου ότι τα ομόλογα αυτά, που εξέδωσε η κυβέρνηση Παπαδήμου-Βενιζέλου στο πλαίσιο του PSI, δεν κουρεύονται, γιατί κάποιος να τα πουλήσει στις τιμές της περασμένης Παρασκευής όταν κάποιος άλλος του δίνει περισσότερα; Ποιος άλλος; Τα hedge funds των οποίων τα σάλια τρέχουν με την ιδέα ότι θα τα αγοράσουν με έκπτωση και μετά, όπως έκαναν με την Αργεντινή πρόσφατα, θα τρέχουν το ελληνικό δημόσιο (ελέω αγγλικού δικαίου – αχ κ. Βενιζέλο!) στα δικαστήρια του Λονδίνου και της Ν. Υόρκης ζητώντας όλα τα κτήρια των πρεσβειών της Ελλάδας ανά τον κόσμο αν δε αποπληρωθουν εκατό τοις εκατό.

Περιληπτικά, το μόνο ουσιαστικό που συμφωνήθηκε είναι η απόδοση των περασμένων δόσεων του Μνημονίου οι οποίες είχαν παρακρατηθεί τους τελευταίους μήνες. Αντίθετα, όλη η υποτιθέμενη συμφωνία για την βιωσιμότητα του χρέους είναι εντελώς στον αέρα. Κι είναι στον αέρα όσο ΕΚΤ και εταίροι αρνούνται να παραδεχθούν ότι όλη η λογική του Μνημονίου (νέα μεγάλα δάνεια σε πτωχευμένες χώρες υπό τον όρο μέτρων που μειώνουν το ΑΕΠ τους) ήταν μια ύβρις που θα κατέληγε, με μαθηματική ακρίβεια, στην νέμεση. Και θα παραμένει στον αέρα όσο η κυβέρνησή μας εξακολουθεί να παραμένει θεατής στις διαπραγματεύσεις μεταξύ των δανειστών μας, πιστή στο Δόγμα Παπακωνσταντίνου: «Την επόμενη δόση να πάρουμε κι έχει ο Θεός».

Τέλος πάντων. Άλλο ένα Eurogroup  ήρθε και πέρασε. Άλλη μια δόση θα εισπραχθεί. Άλλη μια φορά η χώρα θα χωριστεί σε κυβερνητικούς που θριαμβολογούν (θυμίζοντας το δίδυμο Παπανδρέου-Παπακωνσταντίνου, ιδίως μετά την αντίστοιχη απόφαση επιμήκυνσης μετά μείωσης επιτοκίων τον Μάρτιο του 2011) και των υπόλοιπων που θρινούμε άλλη μια χαμένη ευκαιρία.

Εύχομαι ότι το γενικευμένο πλέον συναίσθημα, το οποίο έχουν αρχίσει να νιώθουν και οι πιο πιστοί Μνημονιακοί, πως η χώρα (κι όχι μόνο το χρέος της) βρίσκεται σε πορεία αποσύνθεσης λόγω του ενός και μοναδικού στόχου (δηλαδή την εξασφάλιση της επόμενης δόσης ενός τοξικού δανείου), να αποτελέσει την βάση μιας μελλοντικής σύμπνοιας που θα αντικαταστήσει την εκκολαπτόμενη εθνική διχόνοια.

(*) Τον τίτλο Συμβιβασμός με την Κρίση τον είχα δώσει σε άρθρο, εδώ στο protagon.gr, για τις θριαμβολογίες τον Μάρτιο του 2011 εκ μέρους κυβέρνησης Παπανδρέου-Παπακωνσταντίνου μετά την «εθνική επιτυχία» της επιμήκυνσης τους Μνημονίου 1 καθώς και της μείωσης των επιτοκίων δανεισμού. Ο Μαρξ είχε δίκιο: Η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα.

πηγή: protagon

στο κατακόρυφο η αγωνία του απλού μεγαλοτραπεζίτη

περιμένοντας τα ΜΕΓΚΑλα νέα για τη δόση

ο "απείθαρχος" μπάτσος..

μπάτσος που το παίζει, 

αντί να τους γαμάει όλους (σαν τον κασιδιάρη-τώρα-που-έχουμε-και-τη-βουλευτική-ασυλία-ναούμε)

συμβολίζοντας την αναγέννηση του πένθους

ο αναγεννώμενος πίθηκας

Το Χουντάκι Τσίου

Έχω την εντύπωση ότι οι τελευταίες εκλογές ήταν οι σημαντικότερες που έχω ζήσει, και δυστυχώς έχασα πάλι. Το πουλάκι Τσίου έσκασε μύτη στην Κρήτη. Ο καθένας ας αναλάβει τις ευθύνες του, και περισσότερο όσοι τους ψηφίσανε

προχωρώντας με την όπισθεν

Το πρόβλημα με την εποχή μας είναι ότι το μέλλον δεν είναι πια αυτό που ήταν.

Paul Valery

Αν θέλετε χρυσό, ανοίξτε τις θυρίδες.

Με πορεία ξεκίνησε η «εβδομάδα ενάντια στα μεταλλεία χρυσού»

24 Νοε 2012 

 

φώτο:Του Κωνσταντίνου Τσακαλίδη/FosPhotos

Μαζική ήταν η συμμετοχή στην πορεία διαμαρτυρίας ενάντια στην εγκατάσταση χρυσωρυχείων στη Βόρεια Ελλάδα, πραγματοποιήθηκε το μεσημέρι στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Ήταν η πρώτη μέρα δράσης της «εβδομάδα ενάντια στα μεταλλεία χρυσού». Θα ακολουθήσουν εκδηλώσεις ενημέρωσης σε Γιάννενα, Αθήνα και Αγρίνιο.

Διαδηλωτές από τη Θεσσαλονίκη, το Κιλκίς, τη Χαλκιδική και τη Θράκη, συγκεντρώθηκαν έξω από το Δημαρχείο της πόλης και παρέδωσαν ψήφισμα σε εκπρόσωπο του δημάρχου Γ. Μπουτάρη. Στη συνέχεια πραγματοποιήθηκε πορεία στο κέντρο της πόλης προς το προξενείο του Καναδά, όπου παρέδωσαν εκ νέου ψήφισμα. Τελικά η πορεία κατέληξε στον Λευκό Πύργο.

«Η σημερινή κινητοποίηση μπορεί να αποτελέσει ένα δυνατό μήνυμα προς το Συμβούλιο της Επικρατείας, που πρόκειται να βγάλει την απόφασή του ως το τέλος του χρόνου. Η Θεσσαλονίκη είναι πολύ κοντά στα βουνά της Χαλκιδικής, όπου αν πραγματοποιηθεί η «επένδυση», όχι μόνο θα καταστραφούν δάση και αποθέματα νερού, αλλά και θέσεις εργασίας στον τουρισμό, τη γεωργία, την κτηνοτροφία, τη δασοκομία, τη μελισσοτροφία, ενώ η αέρια ρύπανση (κύρια διοξείδιο του θείου που προκαλεί όξινη βροχή) προβλέπεται να φτάνει έως και τη Θεσσαλονίκη εάν πνέουν ανατολικοί άνεμοι», δήλωσε ο Οδυσσέας Χιλιτίδης, από την Οικολογική Κίνηση Θεσσαλονίκης.

Το Σάββατο το πρωί πραγματοποιήθηκε και παρέμβαση στην Αθήνα, στην είσοδο των γραφείων των τριών εταιρειών (Eldorado Gold, Ελληνικός Χρυσός, Μεταλλεία Χαλκιδικής) στη Β. Σοφίας, όπου τοποθετήθηκαν κούτσουρα και άλλα ξύλα με το πλακάτ «Ενθάδε κείται το δάσος των Σκουριών».

πηγή: tvxs

η βολική λήθη

Ο αγώνας τώρα δικαιώνεται (μέρος 2,5) : γερμανία 1948, αργεντινή 2001, ελλάδα 1974, ελλάδα 2013(?)

2012.11.23 

τέκι

Εδώ και ένα χρόνο τουλάχιστον είναι της μόδας στην ελλάδα να μιλάμε για τη δημοκρατία της βαιμάρης, βρίσκοντας διάφορες αναλογίες. Προσωπικά δεν μου αρέσει ιδιαίτερα όχι γιατί δεν υπάρχουν αναλογίες, αλλά διότι ξεχνώντας βολικά τις χαοτικές διαφορές τείνουμε να γενικεύουμε. Παρόλαυτά σήμερα θα προσπαθήσω να κάνω μια παρόμοια αναλογία και να συνδέσω τις χώρες και τις εποχές του τίτλου. Γιαυτό ξεκινώ με ένα disclaimer. Αν σας πείσει η αναλογία μου, μην την γενικεύσετε, διότι αυτή αφορά αυστηρά το γεγονός για το οποίο θα μιλήσω. Αυτό από μόνο του πιστεύω πως είναι αρκετά δηλωτικό.

Το θείο τραγί και η ιστορία της λήθης

Η ανάγκη για και οι λειτουργίες του αποδιοπομπαίο τράγου είναι μια καλά επεξηγημένη ιστορία από την αρχαιότητα οπότε δεν χρειάζεται να προσθέσω πολλά πράγματα εγώ. Παρότι οι άνθρωποι κουβαλάμε την ενοχή της γνώσης σε προσωπικό επίπεδο, οι κοινωνίες έχουν την τάση να την αποτινάσσουν γρήγορα, να την πετάνε στη γωνία και να συνεχίζουν προσποιούμενες πως είναι ξανά παρθένες. Δεν είμαι χριστιανός για να χρειάζομαι προπατορικό αμάρτημα, όμως μου αρέσει να θυμάμαι, διότι οι εμπειρίες είναι από τα ελάχιστα ωραία πράγματα που γίνονται καλύτερα όσο μεγαλώνεις.

Το 1946-48 μεγάλο μέρος της γερμανίας είναι ισοπεδωμένο. Το σοκ του πληθυσμού είναι ακόμα νωπό, πολλοί άντρες βρίσκονται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και οι νικητές του πολέμου δεν έχουν αποφασίσει ακόμα τι θα κάνουν με την κατακτημένη χώρα. Στις ΗΠΑ μόλις τείνει να κερδίσει η άποψη ότι η γερμανία πρέπει να παραμείνει ένα βιομηχανικά ανεπτυγμένο προτεκτοράτο σε αντίθεση με την άλλη άποψη που ήθελε τη γερμανία να γίνει ένα βουκολικό κράτος με ελάχιστες δυνατότητες βιομηχανικής παραγωγής. Κι αυτή η άποψη τείνει να κερδίσει ταυτόχρονα με την άποψη ότι οι σοβιετικοί είναι ο νέος εχθρός που πρέπει να περιοριστεί, μια άποψη που ενστερνίστηκαν οι επίγονοι του ρούσβελτ, ο οποίος δεν θεωρούσε τους σοβιετικούς ιδιαίτερη απειλή. Εδώ γύρω λοιπόν αρχίζει να διαμορφώνεται μια νέα αφήγηση. Ο ναζισμός ήταν μια σατανική ιδεολογία, οι γερμανοί δεν είναι σατανικοί, άρα δεν μπορούν να είναι και ναζιστές. Οι ηττημένη ιδεολογία, άχρηστη πια φορτώνεται όλο το βάρος των “ελαττωμάτων” της “φυλής” στην καμπούρα της και στέλνεται έξω από την πόλη.

Ξεκινάει λοιπόν μια έντονη προσπάθεια αποναζιστικοποίησης που βασικό στόχο έχει να ξεπλύνει τη γερμανική κοινωνία από τον σατανικό ναζισμό που την παρέσυρε. Μόνο που φυσικά δεν μπορείς να αλλάξεις λαό και να φέρεις έναν άλλο στη θέση του, ή -για να το θέσω με τα λόγια του αντενάουερ- “δεν μπορείς να πετάξεις τα βρομόνερα πριν βρεις καθαρά, οπότε η αποναζιστικοποίηση αποτελείται κυρίως από την απάλειψη του τίτλου και μια αδιόρατη ενοχή που όμως σκεπάζεται από ένα ταμπού, λίγο σαν να μιλάμε για διάρροια στη μέση ενός οικογενειακού τραπεζιού. Δεν είναι τυχαίο που όταν μέρος της επόμενης γενιάς αποφάσισε να συγκρουστεί και να αντιμετωπίσει αυτή την υποκρισία της προηγούμενης, αντιμετωπίστηκε με απίστευτη σκληρότητα.

Εδώ πολυτεχνείο

Είμαι παιδί του πασόκ και μεγάλωσα στη μέση ακριβώς του μύθου του πολυτεχνείου. Με τις σχολικές γιορτές, τη φωνή της δαμανάκη, τα τραγούδια, ολόκληρη οικοσκευή. Κι ακόμα καλύτερα. Το γεγονός πως υπήρχαν και διάφοροι καθηγητές στο σχολείο που αντιμετώπιζαν το πολυτεχνείο ακριβώς σαν να μιλάς για σκατά στο οικογενειακό τραπέζι, λειτουργούσε ακόμα πιο μυθικά. Οι εχθροί του πολυτεχνείου δεν είναι κάπου εκεί πίσω στο παρελθόν ηττημένοι. Οι εχθροί του πολυτεχνείου ήταν ακόμα γύρω σου.

Έτσι χρειάστηκε να περάσουν πολλά χρόνια μέχρι να συνειδητοποιήσω το ένοχο μυστικό που η γιορτή του πολυτεχνείου ήθελε να κρύψει. Άρχισα να το βρίσκω σε αντιδραστικούς σαν τον ραφαηλίδη, σε αποστροφές τρελών σαν τον θοδωράκη, σε πίκρα για αυτούς που καπηλεύονται τη μνήμη του. Και ξαφνικά το έβλεπες παντού, σαν κάτι που άπαξ και το είδες σου φαίνεται αδύνατο να ήταν κρυμμένο τόσα χρόνια. Το πολυτεχνείο εφευρέθηκε ως μύθος προκειμένου μέσα του να ξεπλυθεί μια ολόκληρη κοινωνία από την ενοχή της για την ανοχή της προς την 7ετία της χούντας. Αυτοί που καπηλεύονταν το πολυτεχνείο, δεν ήταν διάφοροι επιτήδειοι που πήδηξαν στο τρένο σαν λαθρεπιβάτες, ήταν μια ολόκληρη κοινωνία που στα πρόσωπα αυτών των επιτήδειων έβλεπε τους τύπους που μιλάνε για σκατά στο οικογενειακό τραπέζι.

Κομμένες οι μαλακίες, η ελληνική κοινωνία δεν αντιστάθηκε στη χούντα. Αρκετοί ίσως να μην τη συμπαθούσαν, αλλά με τον τρόπο που δεν συμπαθείς έναν ακροδεξιό μπάρμπα που προσπαθεί να μιλήσει για τους εβραίους που σταύρωσαν τον χριστό στο οικογενειακό τραπέζι. Φύλλο δεν κουνήθηκε αν εξαιρέσεις τους συνήθεις τρελούς ή αριστερούς που αντιστέκονταν. Είτε γιατί η χούντα τους κυνηγούσε καθώς τους θεωρούσε τον υπ’αρ. 1 κίνδυνο για την ελληνική κοινωνία, είτε γιατί οι ίδιοι έφαγαν την πετριά και αποφάσισαν να αναλάβουν την ευθύνη να μιλήσουν για μια κοινωνία που σιωπούσε. Το πολυτεχνείο ήταν και το ίδιο μια φωτοβολίδα 300 προβοκατόρων ακριβώς όπως έλεγε και η ανακοίνωση του κκε. Εντάξει δεν ήταν 300, ήταν 1000 ή 2000 αλλά thats all folks. Μια ηρωική φωτοβολίδα μαζί με μερικές ακόμα διάσπαρτες σε 7 χρόνια σκότους. 

Και ξαφνικά καθώς η χούντα κατέρρευσε λόγω κύπρου, ήρθε το πολυτεχνείο να καλύψει το τεράστιο κενό. Η περιβόητη αποχουντοποίηση έγινε περισσότερο από τη 17Ν παρά από την ίδια την κοινωνία ή το κράτος. Κάτι σαν την αποναζιστικοποίηση ένα πράγμα, αν όλοι είμασταν αντιστασιακοί στη χούντα, τότε δεν υπάρχει λόγος για αποχουντοποίηση. Κι από εδώ παν κι οι άλλοι. 

Στα χρόνια της νεοφιλελεύθερης χολέρας

Δεν θα ασχοληθώ με την αργεντινή γιατί τα έχω γράψει πολλές φορές με τελευταία στο προηγούμενο επεισόδιο. Και θα ασχοληθώ κατευθείαν με αυτό που καταλαβαίνω πως αποτελεί τη νέα αφήγηση της ελληνικής κοινωνίας όπως μάλλον δείχνει πως αποκρυσταλλώνεται. Την έχω γράψει και παλιότερα περισσότερο αστειευόμενος αλλά τελικά τα αστεία μερικές φορές είναι πολύ πετυχημένα. Η αφήγηση λοιπόν θα είναι λίγο πολύ η εξής:

Η ελλάδα στέναζε επί μια δεκαετία υπό τον ζυγό της νεοφιλελεύθερης λαίλαπας και η ελληνική κοινωνία έσφιγγε τα δόντια και το ζωνάρι την ώρα που μια χούφτα ανθρώπων πλούτιζε σε βάρος της. Υπήρχαν φυσικά μερικοί παραστρατημένοι που θαμπώθηκαν από τη λάμψη του iphone, του γιουρο και των ολυμπιακών, αλλά αυτοί δεν ήταν η πλειοψηφία η οποία αντιστεκόταν και περίμενε καρτερικά την απελευθέρωση. Οι πυρήνες της φωτιάς θα θεωρηθούν ως οι πρώτοι θύλακες αντίστασης και ο δεκέμβρης του 2008 θα είναι το νέο πολυτεχνείο.

Σε αυτή την αφήγηση -όπως και στις υπόλοιπες παραπάνω- όλοι οι καλοί χωράνε. Όλοι θα μπορούν να ταυτιστούν με τον λαό που αγωνίζεται, διότι κανείς δεν άνηκε στην κακή τάξη που πλούτιζε. Αυτή θα παραμείνει ένα φάντασμα χωρίς κοινωνικό περιεχόμενο όπως οι φιλοχουντικοί και οι ναζί μετά τον πόλεμο. Και η ταβερνιάρισσα στην ύδρα θα παραμείνει ως μια ηρωική μορφή αντίστασης των τοπικών κοινωνιών απέναντι σ’ ένα ανάλγητο κράτος που είχαν σφετεριστεί οι νεοφιλελεύθεροι.

Μέσα εκεί ακόμα και οι φαρμακοποιοί είναι μια τάξη που αγωνίζεται για επιβίωση απέναντι στη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα, όπως μου έγραψε πρόσφατα ένας ευφάνταστος αλλά γνήσιος αγωνιστής σχολιαστής.

Οκ μην τα πάρετε όλα αυτά τοις μετρητοίς, εγώ προσπαθώ να σας δώσω τη γενική αφήγηση, οι επιμέρους λεπτομέρειες και οι βαριάντες πάνω στο ίδιο θέμα θα είναι δεκάδες. Άλλες χοντροκομμένες σαν την παραπάνω περιγραφή, άλλες πιο εκλεπτυσμένες και για υποψήφιους διδάκτορες.

Και γιατί αυτό είναι πρόβλημα μωρή κακιασμένη?

Τίποτα δεν είναι κακό. Στα πλαίσια που οι κοινωνίες συνεχίζουν να πορεύονται, οι ζωές των παλιών γενιών τελειώνουν και νέες παίρνουν τη θέση τους οι αφηγήσεις είναι σημαντικό πράγμα για τη λειτουργία των κοινωνιών. Και σπάνια υπάρχουν πραγματικά κακές αφηγήσεις, διότι οι περισσότερες ξεκίνησαν ως επιτυχημένες την καριέρα τους. Το μόνο αγκαθάκι σε αυτό, είναι το κεντρικό ερώτημα που θέτω τόσα χρόνια, παροτρύνοντας τους άλλους να ξεχάσουν τις λεπτομέρειες, τα πακέτα, το χρέος και τις οικονομικές παραμέτρους. Διότι το μόνο αγκαθάκι, είναι να ορίσουμε ως κοινωνία το πως θέλουμε να ζούμε. Το πως αντιμετωπίζουμε το παρελθόν μας και πως ορίζουμε τους εαυτούς μας στο σήμερα.

Η παραπάνω αφήγηση λοιπόν έχει ένα βασικό πρόβλημα. Αφού κανείς από το 99% δεν ήθελε αυτά που συνέβαιναν, τότε δεν υπάρχει λόγος να αλλάξει και τίποτα πέρα από το να φάμε αυτό το 1%.

Φυσικά το τελετουργικό φάγωμα του 1% είναι όχι μόνο απαραίτητο για τεχνικούς, αλλά επιβεβλημένο για ηθικούς λόγους και λόγους παραδειγματισμού και ισότητας, όμως σύντομα αυτή η γραμμή λογικής φτάνει στο τέρμα της. Αφού δεν φταίει κανείς άλλος, τότε όλοι δικαιούνται να ζητούν την επιστροφή στην “κανονικότητα” όπως τη θεωρεί ο καθένας. Δηλαδή την επιστροφή στη δεκαετία του νεοφιλελεύθερου ζυγού, ή των ανέμελων 90ς του παπαθεμελή. Μόνο που αυτό είναι αδύνατο να το τάξει οποιαδήποτε κυβέρνηση. Κι εκεί θα αρχίσουν οι ρωγμές. Εκεί θα αρχίσουν να σπάνε οι κοινωνικές συμμαχίες, οι ανισότητες θα διατηρηθούν, διότι αφού όλος ο λαός αγωνιζόταν την εποχή της χαμένης δεκαετίας του 2000, θα θεωρεί δίκαιο να κρατήσει τα λάφυρα του αγώνα του. Η υπεράσπιση οποιασδήποτε μορφής εργασίας, είναι ένα σόφισμα που δεν αντέχει σε 2 λεπτά κριτικής. Διότι αποδέχεται πως κάθε εργασία που δομήθηκε κατά το παλιό πρότυπο είναι κατά βάση δίκαιη και δικαιολογημένη. Άρα ή ζουσαμε σ’έναν δίκαιο κόσμο και δεν χρειάζεται να αλλάξουμε κάτι, ή κάποιοι είναι απλά πολύ κολλημένοι με τα προνόμιά τους.

Σε αυτό το σημείο κάθε κυβέρνηση θα είναι παγιδευμένη στις επιλογές της νέας αφήγησης. Ή θα δυσαρεστήσει τους “αγωνιστές” και θα αποκτήσει δυσαρεστημένους ψηφοφόρους, ή θα βρει μια διέξοδο σε μια κευνσιανου τύπου αναδιανομή μέσω των άνισων και τεμαχικών αυξήσεων των μισθών που όμως θα τους κρατάνε όλους λίγο πολύ σε μια κατάσταση ελεγχόμενης δυσαρέσκειας, λίγο πολύ σαν την αργεντινή δηλαδή. Για να συμβεί αυτό θα πρέπει να περάσει στη δραχμή ή να περιμένει πότε οι ευρωπαίοι θα δεήσουν να το κάνουν και οι ίδιοι. Και οι δύο προοπτικές δεν είναι ακριβώς μέσα στα γλυκά και τα λουλούδια.

Το καλύτερο όμως απ’ όλα θα είναι ότι η ίδια η αφήγηση της επαναστατικής αλλαγής και της αντίστασης στα χρόνια της νεοφιλελεύθερης λαίλαπας θα έχει σπείρει τους σπόρους της καταστροφής της. Διότι όλοι εμείς οι μικροαστοί με τις δάφνες των αγώνων μας, θα είμαστε αυτοί που θα πριονίσουμε το δέντρο της αλλαγής. Οι πρόσφατες διαμαρτυρίες των αργεντίνων στους δρόμους είναι δηλωτικές. Ζητάνε ελευθερία (εμπορίου), ελευθερία (στις συναλλαγματικές συναλλαγές), ελευθερία του τύπου (του αντίστοιχου μπομπολιστάν και του δολ), ειρήνη (με τους πιστωτές) και προβλεψιμότητα στη ζωή τους (δηλαδή μονεταρισμό). Ζητάνε φυσικά και καταπολέμηση της διαφθοράς που η κυβέρνηση δεν έχει προσφέρει (διότι είναι σχεδόν οι ίδιοι άνθρωποι που βρίσκονταν στην κορυφή της διαφθοράς στα χρόνια της νεοφιλελεύθερης λαίλαπας). Κι ύστερα μετά οι αφελείς αναρωτιόμαστε, πως γίνεται να μαζεύονται τόσες εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι και να ζητάνε την επιστροφή στο καθεστός εκείνο το οποίο τους έφερε στην κρίση. Πώς γίνεται να εμφανίζεται ξαφνικά ένα 10% του πληθυσμού που θέλει να ψηφίσει ένα ναζιστικό κόμμα? Τόσο εύκολα ξεχνάνε οι άνθρωποι? 

Όχι οι άνθρωποι δεν ξεχνάνε τόσο εύκολα. Ξεχνάνε κατά βάση βολικά. Κι όταν η νέα αφήγηση είναι δομημένη για να δημιουργήσει νέους μύθους ενός καλού λαού που αγωνίζεται, τότε είναι πολύ εύκολο να περάσεις στο επόμενο στάδιο και να βρεις ότι δεν υπάρχει τίποτα ιδιαίτερα κακό στην ελευθερία των καρτέλ του τύπου. Ειδικά όταν συνδυάζεται και με μια πολύ βολική ελευθερία στις συναλλαγματικές συναλλαγές, ακριβώς δηλαδή εκεί που αυτή τη μικρομεσαία τάξη τη συμφέρει να ποντάρει. Διότι και για αρκετούς αργεντίνους, δεν υπάρχει τίποτα κακό στο νέο iphone ή σ’ένα ταξίδι στην ευρώπη. Διότι η νέα αφήγηση δεν είπε ποτέ ότι αυτά ήταν μέρος του παλιού κόσμου που τους εξαθλίωσε. Είπε απλά ότι υπήρχαν κάτι κακοί τύποι που ήταν νεοφιλελεύθεροι και ήθελαν να ξεπουλήσουν τη χώρα στους ξένοι. Όπως εξίσου απλά περάσαμε από τη χούντα στη μεταπολίτευση λες και ξεχάσαμε πως τον πόλεμο στην ελλάδα τον κέρδισαν οι συνεργάτες των ναζί, ικανό κομμάτι των απογόνων των οποίων διαθέτει ακόμα τις περιουσίες των εβραίων ή των αριστερών που άρπαξαν τι καλές μέρες της εθνικοφροσύνης. 

Θα μου πεις ρε μεγάλε -στο σημείο που βρισκόμαστε- αυτά είναι καλλιγραφίες στον κώλο της μαιμούς. Δώσε μας 10 χρόνια ανάπτυξης και μετά ας γκρινιάζουν οι μαλάκες. Εδώ όμως είναι ο μικρός αστερίσκος που μας λέει ότι η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται ως συνταγούλα. Υποψιάζομαι πως ακόμα και με το πιο φιλόδοξο σχέδιο ανταρσύτικης ανάκαμψης και ανάτασης της κοινωνίας, η πολυπόθητη δεκαετής ανάπτυξη δεν θα έρθει. Φυσικά δεν θα είμαστε το -8% το χρόνο, αλλά εδώ ακριβώς βρίσκεται και η δύναμη της παγίδας που μπορεί να σου στήσει μια αφήγηση. Διότι το λίγο χειρότερα μπορεί εύκολα να πεταχθεί στα σκουπίδια. Μια κοινωνία που δεν έχει καταλάβει ποιο είναι το πρόβλημα του να αλλάζεις κινητό κάθε χρόνο και αυτοκίνητο κάθε 5 που δεν έχει αντιληφθεί τι σημαίνει να σου καθαρίζει το σπίτι ένας προλετάριος χωρίς δικαιώματα ενώ την ίδια στιγμή θεωρεί πως η αμοιβή της εργασίας της είναι μονίμως και σταθερά δικαιολογημένη ανεξαρτήτως ύψους, μια κοινωνία που θεωρεί τον ραντιερισμό ύψιστη μορφή επιτυχίας, θα αντιδράσει πολύ γρήγορα στην μη επανάκτηση αυτών των κεκτημένων.

Και τότε θα αναρωτιόμαστε πάλι τι πήγε λάθος και τα έρμα μας ψοφάνε. Διότι αυτή είναι η ευτυχία της κατάρας των ανθρώπων της βολικής λήθης.

πηγή: τέκι

Μια διαπραγμάτευση που πέτυχε..

Οι καναλάρχες νίκησαν την τρόϊκα!

Χωρίς τις δεσμεύσεις που απαιτούσε η τρόϊκα και η Ευρωπαϊκή Ένωση για τις τηλεοπτικές συχνότητες, τις άδειες και το ψηφιακό μέρισμα, ψηφίστηκε το πολυνομοσχέδιο αφού η σχετική «δέσμευση» του οδικού χάρτη που είχε συμφωνηθεί μετά από τροποποιήσεις στο μνημόνιο 3, δεν κατατέθηκε στη Βουλή!

Δείγμα της ισχύος που έχουν έναντι της τρόϊκας και των τοποτηρητών της Ευρωπαϊκής Επιτροπής το εκδοτικό διαπλεκόμενο κατεστημένο της χώρας. Κατά πληροφορίες η διαπραγμάτευση γίνεται για το πότε θα είναι έτοιμα τα τηλεοπτικά κανάλια να περάσουν στην ψηφιακή εποχή, πόσο θα είναι το κόστος της ψηφιακής μετάβασης και φυσικά πως και πόσες τηλεοπτικές άδειες θα δοθούν. Αξίζει να σημειωθεί πως η ίδια η Επίτροπος της Κομισιόν Νόϊλ Κρόις πριν μόλις μερικούς μήνες είχε συμπεριλάβει την Ελλάδα στις χώρες που καθυστερούν την ψηφιακή μετάβαση και είχε απαιτήσει προς χάριν ανάπτυξης της ψηφιακής οικονομίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση να ολοκληρωθούν οι διαδικασία για να δοθούν οι συχνότητες στα UHF στις εταιρείες κινητής τηλεφωνίας.

Στο προσχέδιο του μνημονίου 3 που κατατέθηκε στα αρμόδια υπουργείο για τις τηλεοπτικές συχνότητες, αναφέρονταν συγκεκριμένα βήματα που θα έπρεπε να γίνουν. Λαμβανόταν δε υπόψη ή τα στελέχη της τρόϊκας είχαν υπόψη τους πως στον προϋπολογισμού του 2012 υπήρχε στόχος για έσοδα 300 εκατ. ευρώ από την πώληση του «ψηφιακού μερίσματος» στις εταιρείες κινητής τηλεφωνίας. Ο στόχος αυτός περιλαμβανόταν ως «δέσμευση» της Ελλάδας στο μνημόνιο 2. Στο προσχέδιο του μνημονίου 3 έγιναν σημαντικές αλλαγές τόσο στις ημερομηνίες που πρέπει να τηρήσει η Ελλάδα για την απελευθέρωση των συχνοτήτων όσο και για τις τηλεοπτικές άδειες. Είχε μάλιστα μπει αστερίσκος πως μόνο η Ευρωπαϊκή Επιτροπή μπορεί να αλλάξει τις ημερομηνίες για τη δημοπράτηση του ψηφιακού μερίσματος κατόπιν αιτήσεως της χώρας!

Η ψήφιση του νόμου δείχνει πως και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή αποδέχεται τις απαιτήσεις των καναλαρχών. Και των εταιρειών κινητής τηλεφωνίας βεβαίως που είχαν αρμοδίως ενημερώσει πως δεν τους ενδιαφέρουν οι επενδύσεις στο ψηφιακό μέρισμα(τις τηλεοπτικές συχνότητες που θα απελευθερωθούν για την περίφημη ψηφιακή οικονομία της Ε.Ε) και ούτε έχουν να πληρώσουν χρήματα για αυτές.
Έτσι το κεφάλαιο «6.2» του μνημονίου στις δράσεις του υπουργείου Ανάπτυξης πετάχτηκε στα παρασκήνια για περαιτέρω επαφές και διαπραγματεύσεις.

Δεν υπάρχει καμία θεσμική δέσμευση της κυβέρνησης να προχωρήσει την ψηφιακή μετάβαση, ούτε να ανακοινώσει δημόσια διαβούλευση για το ψηφιακό μέρισμα τον Δεκέμβριο του 2012 και φυσικά ούτε να καταθέσει νόμο για την ψηφιακή τηλεόραση και τους όρους τηλεοπτικής αδειοδότησης το β΄3μηνο του 2013, όπως προέβλεπε ο περίφημος «Οδικός χάρτης». Αντιθέτως το αρμόδιο υπουργείο Ανάπτυξης ετοιμάζεται ήδη να καταθέσει αίτημα στην Κομισιόν για να πάρει η χώρα παράταση στη δημοπράτηση του ψηφιακού μερίσματος για τις κινητές εμπορικές υπηρεσίες. Αίτημα για το οποίο οι εταιρείες κινητής τηλεφωνίας θα αναπνεύσουν με ανακούφιση.
Όσο για την τηλεοπτική αδειοδότηση, αυτή παραμένει πεισματικά ένα κλειστό κεφάλαιο συζήτησης ανάμεσα στο ελληνικό πολιτικό και εκδοτικό σύστημα.

Ματίνα Παπ.

πηγή: themediaproject

Sex in the half city of Athens

Πέτρος Τεστοστερόπουλος

συνεχίζονται οι προσπάθειες στην ευρώπη..

σπεύσατε!

Σε τέτοιους άγριους καιρούς

μόνο με αλληλεγγύη τη βγάζουμε..

φιλαράκια

Arthur C. Clarke, Stephen Hawking και Carl Sagan

πηγή: ihatepeacocks

εκείνος που χαμογελούσε

Ο δικός μου ο Χρόνης

22 Νοε 2012

Θυμάμαι τότε που στα πρώτα φοιτητικά μου χρόνια διάβαζα το « …καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς» και διερωτόμουνα πώς μπορούν οι άνθρωποι να είναι τόσο απάνθρωποι και ποιος άνθρωπος θα μπορούσε να αντέξει τόσα; Τόσα βασανιστήρια, τόσο πόνο, τόση απογοήτευση; Κι ύστερα έρχεται η εικόνα εκείνου του ψηλού άντρα με τα μεγάλα μουστάκια και το χαμόγελο που ήρθε να ανοίξει την καγκελόπορτα της αυλής του σπιτιού στο Μικροχώρι, στο Καπανδρίτι, το καλοκαίρι του 2004 για να με μπάσει στην αλήθεια πως οι μόνοι ήρωες είναι εκείνοι που καταφέρνουν να μείνουν απλά άνθρωποι. 

Εκείνος ο τεράστιος άντρας με τα μεγάλα μουστάκια που δεν ήταν τεράστιος μόνο στην κορμοστασιά μα κυρίως στη ψυχή. Για την Κατερίνα και το Γιώργο μπορεί να ήταν ο Χρόνης ο θείος τους. Για μένα που ξεκινούσα να περάσω μαζί τους τις διακοπές του 2004 στο Καπανδρίτι ήταν ο Μίσσιος ο μύθος. Ο Χρόνης Μίσσιος που θαύμαζα από μακριά μα που εκείνο το καλοκαίρι είχα την ευλογία να ζήσω από κοντά για να γίνει και ο δικός μου Χρόνης. Και γι αυτό θα τους και θα του είμαι αιώνια ευγνώμων.

Ο δικός μου ο Χρόνης ήταν ο μύθος που δεν ξέφυγε, που δεν παρασύρθηκε ποτέ από το θαυμασμό των άλλων, που φορούσε το ψάθινο καπέλο του, έπαιρνε ένα καλαθάκι και μου φώναζε να πάμε να «μάσουμε τις ντομάτες» για να φτιάξει η Ρηνιώ σαλάτα. Που με μάλωνε γιατί κορίτσι της πόλης εγώ δεν πότιζα με τη στοργή και τη φροντίδα που έπρεπε τα λαχανικά στον μπαξέ. Γιατί το νερό έπρεπε να τα χαϊδεύει, να μην τα κτυπά να τα πληγώνει.

Ο δικός μου ο Χρόνης ήταν εκείνος που μου έλεγε ιστορίες κάτω από το δέντρο και εγώ τον ρωτούσα αχόρταγα μέχρι που τον ζάλιζα και έκανε πως θύμωνε. Που ξεχνιόμασταν στον μπαξέ  μέχρι που η Ρηνιώ να βγει στη βεράντα και να φωνάξει πως ώρα τώρα περιμένει τις ντομάτες για τη σαλάτα. 

Ο δικός μου ο Χρόνης ήταν εκείνος που είχε πάντα μια γαβάθα νερό στο πεζούλι στο τοιχάκι της βεράντας για να πίνουν τα πουλιά. Που κάπνιζε πίσω από το γραφείο του, αγνάντευε τη θέα από το παράθυρο του και γλυκομιλούσε στο Μάγκα που λαχάνιαζε γιατί τον βάραιναν τα χρόνια. 

Ο δικός μου ο Χρόνης ήταν εκείνος που χαμογελούσε στη Ρηνιώ του που τα υπέροχα γαλάζια μάτια της ξεχείλιζαν πάντα αγάπη.

Ο δικός μου ο Χρόνης ήταν εκείνος που δεν εξαργύρωσε τους αγώνες του για καμιά εξουσία. Που παρέμεινε πιστός την αφιέρωση που μου έγραψε σε ένα από τα βιβλία που μου χάρισε: «Από όλους τους μεγάλους επαναστάτες οι μόνοι που έσωσαν την αθωότητα τους είναι αυτοί που προτίμησαν το θάνατο από την εξουσία, όπως ο Ιησούς Χριστός και ο Τσε Γκεβάρα»… όπως ο Χρόνης Μίσσιος.

πηγή: tvxs

altered altan #2

"ξαναπαίζουμε" λίγο με τον σπουδαίο altan  :)

για όσους αντέχουν μεγαδόσεις αγάπης

Στο ίδρυμα

20 Νοε, ’12

Pitsirikos

Το τελευταίο διάστημα πηγαίνω σε ένα ίδρυμα για παιδιά. Όχι συχνά, μια φορά την εβδομάδα. Με ρώτησε μια παιδική μου φίλη, αν θα ήθελα να πάω να κάνουμε ομάδα με τα παιδιά–μαζί με μια ακόμα παιδική φίλη- και πήγα. Είχα πάει ξανά παλιότερα στο ίδρυμα αλλά μόνο σε πάρτι.

Είμαστε τρεις οι μεγάλοι στην ομάδα. Τα παιδιά είναι επτά αλλά όλο και μπαίνει κάποιο ακόμα παιδί στην ομάδα. Μπαίνει κάποια στιγμή και μια μεγάλη, που δεν την ήξερα πριν αλλά την έχω αγαπήσει ήδη.

Κλείνουμε την πόρτα, καθόμαστε όλοι γύρω από ένα τραπέζι και λέμε τα προβλήματά μας. Εμείς οι μεγάλοι δεν έχουμε πει ακόμα τα προβλήματά μας – για την ώρα, μιλάνε μόνο τα παιδιά.

Δεν μπορώ να σας πω τι συζητάμε γιατί έχουμε ορκιστεί όλοι πως, ό,τι λέμε στην ομάδα, θα μένει μεταξύ μας.

Αυτό μάλλον είναι ομαδική ψυχοθεραπεία. Είναι πραγματικά απολαυστικό και μετά αισθάνεσαι υπέροχα. Τουλάχιστον εγώ αισθάνομαι βασιλιάς. Αλλά όλοι χαρούμενοι είναι.

Δεν συζητάμε μόνο, παίζουμε κιόλας. Το πιο ωραίο παιχνίδι είναι που κάνει ο ένας τον άλλον. Δηλαδή, παίζουμε ρόλους. Κάνω εγώ εσένα, κι εσύ κάνεις εμένα. Ή κάνω εγώ εσένα κι εσύ κάνεις έναν άλλον. Αυτή νομίζω είναι μια από τις τεχνικές στο ψυχόδραμα αλλά δεν τα ξέρω και πολύ καλά, οπότε να μην επεκταθώ. Πάντως, τα παιδιά ξεσκίζονται στα γέλια. Κι εμείς, βέβαια.

Μόλις τελειώσει η ομάδα, πάμε τα παιδιά πίσω στα σπίτια που μένουν. Άλλα με το καροτσάκι, άλλα από το χέρι. Μετά, οι μεγάλοι μαζευόμαστε και συζητάμε. Καθόμαστε ακόμα έξω. Το περιβάλλον είναι πολύ όμορφο και εξοχικό.

Στο ίδρυμα υπάρχουν εθελοντές από διάφορες χώρες. Οι περισσότεροι εθελοντές είναι νέες γυναίκες. Εδώ υπάρχει ένα θέμα γιατί τα παιδιά έχουν ανάγκη και από αντρικό πρότυπο. Έτσι μου είπαν τουλάχιστον – όχι τα παιδιά, οι μεγάλοι που ξέρουν και είναι ειδικοί σε αυτά τα πράγματα.

Δεν ξέρεις από πριν αν μπορείς να γίνεις εθελοντής σε ένα ίδρυμα με παιδιά. Πρέπει να πας εκεί πρώτα, για να δεις αν το αντέχεις και αν μπορείς να το κάνεις.

Για τα παιδιά, αυτό που έχει σημασία είναι η σταθερή παρουσία ενός ανθρώπου. Δηλαδή να μην πηγαίνεις και μετά να εξαφανίζεσαι. Αλλά αυτό δεν μπορείς να το ξέρεις αν δεν πας πρώτα.

Κάποιοι πάνε στο ίδρυμα, ως εθελοντές, αλλά, μετά από λίγο, σταματάνε επειδή δεν αντέχουν, επειδή τους το επιβάλλει η ζωή, επειδή παντρεύονται, επειδή μεταναστεύουν και για διάφορους άλλους ανθρώπινους λόγους. Αλλά έρχονται συνέχεια νέα άτομα.

Η πρώτη επαφή μπορεί να είναι κάπως «περίεργη». Για παράδειγμα, την πρώτη φορά που πήγαμε, το πρώτο παιδάκι που είδα –ένα πανέμορφο πεντάχρονο αγοράκι- έτρεξε σφαίρα κατά πάνω μου και μου είπε «Είσαι ο μπαμπάς μου». Μου αγκάλιασε και το πόδι. Κάγκελο εγώ. Αμέσως μετά, μου ζήτησε να το ανεβάσω στους ώμους μου και δεν κατέβαινε με τίποτα. Κατέβηκε για να ανέβει ένα άλλο αγοράκι.

Μετά, έμαθα πως αυτό το αγοράκι δεν έχει κάποιο σωματικό ή νοητικό πρόβλημα αλλά, απλά, το εγκατέλειψαν οι γονείς του. Πάντως, μάλλον βρέθηκε ένα ζευγάρι που θα το υιοθετήσει.

Οι νέοι –ή και οι μεγαλύτεροι- άνθρωποι που θέλουν να πάνε και να ασχοληθούν με τα παιδιά μπορούν και πρέπει να το κάνουν. Μπορείς να τους κάνεις χορό ή ό,τι άλλο ξέρεις. Συνεννοείσαι με τους υπεύθυνους του ιδρύματος και τους κάνεις μαθήματα.

Προσπαθώ τόση ώρα να μην γράψω κάτι συγκινητικό αλλά θα σκάσω αν δεν γράψω αυτό που είπε ο Μ. στην παιδική μου φίλη την Μ.

Ο Μ. είναι στην ομάδα –και είναι το σκληρό αγόρι που τους δέρνει όλους-, αλλά, όταν ήταν πιο μικρός και τον τάιζε, της είπε «Μ. μου, αυτά τα ψιχουλάκια που πέφτουν τώρα από το τραπέζι πονάνε;».

Είναι υπέροχα τα παιδιά, λένε απίστευτα πράγματα, είναι ειλικρινή και σε βοηθάνε πάρα πολύ. Παρ’ όλα τα προβλήματά τους, σε κάνουν να αντιληφθείς πως εσύ είσαι προβληματικός, όχι αυτά.

Επίσης, στο ίδρυμα καταλαβαίνεις πως δεν πας για τα παιδιά• πας για σένα. Για την δική σου ψυχή.

Να πας. Για την ψυχή σου.

πηγή: pitsirikos