γράφοντας τα manual των νοικοκυραίων

image@donpsychot

image@kirki

[....]

Εμένα αυτό που με εντυπωσίασε είναι ότι μπροστά σε μια τραγική είδηση, και μάλιστα όχι πολύ συνηθισμένη, μια γνωστή συγγραφέας διάλεξε να εστιάσει τον σχολιασμό της στην ανάγκη να συνεχιστεί απρόσκοπτο το έργο των ελεγκτών εισιτηρίων. Περιμένει κανείς από τους συγγραφείς να αναδείχνουν κρυφές πτυχές των γεγονότων, αλλά ομολογώ ότι την έγνοια για το λοιδορημένο επάγγελμα του ελεγκτή την περίμενα από τον υπουργό Συγκοινωνιών, όχι από τη συγγραφέα. Από τους συγγραφείς περιμένει κανείς κάτι παραπάνω από το να συνθέτουν την Ελεγεία του Συκοφαντημένου Ελεγκτή ή να καταδικάζουν την ανέχεια απ’ όπου κι αν προέρχεται. Περιμένει να συνταχθούν με τον Γιάννη Αγιάννη, όχι με τον Ιαβέρη. Κι όταν οι προσδοκίες αυτές δεν εκπληρώνονται, η απογοήτευση μπορεί να οδηγήσει σε βίαια σχόλια σαν κι αυτά που έγιναν για τη Λ. Διβάνη, που άλλωστε έχουν δυστυχώς συμβεί πολλές φορές, καθώς το μέσο, το Διαδίκτυο εννοώ, προάγει τέτοιες συμπεριφορές.

Όσο για τον υπουργό που ανέφερα, τον υπουργό Ανάπτυξης που είναι αρμόδιος για τις συγκοινωνίες, δεν άργησε να επιβεβαιώσει τις προσδοκίες που είχα, εφόσον δήλωσε στη Βουλή ότι: «Μας ενδιαφέρει όλοι να είναι ίσοι απέναντι στο νόμο. Δεν μπορούμε να ανεχθούμε το φαινόμενο των τζαμπατζήδων». Παραφράζοντας τον Ανατόλ Φρανς, θα λέγαμε ότι πράγματι όλοι είναι ίσοι απέναντι στον νόμο: ο νόμος απαγορεύει εξίσου στους φτωχούς όσο και στους πλούσιους να ζητιανεύουν, να κλέβουν ψωμί και να μην πληρώνουν στο τρόλεϊ. Και βέβαια, τόσο φτωχοί όσο και πλούσιοι είναι εξίσου ελεύθεροι να προσλάβουν έναν καλό δικηγόρο και με αλλεπάλληλες αναβολές να πετύχουν την παραγραφή του αδικήματός τους, αν κατηγορούνται, ας πούμε, για λαθρεμπορία καυσίμων.
 
Υστερόγραφο: Στην τελευταία παράγραφο, υπάρχει μια ανακρίβεια: η δήλωση του κ. Χατζηδάκη έγινε όχι χτες, αλλά πριν από δύο μήνες. Με τη γνωστή ισοπέδωση του χρόνου στο Διαδίκτυο, παρουσιάστηκε σαν χτεσινή. Η ουσία δεν αλλάζει βέβαια.

πηγή: sarantakos