Παικταράς ο Ιησούς Χριστός

Πάσχα. Δηλαδή; Ανάσταση. Αυτό είναι το Πάσχα. Η ανάσταση. Η Ανάσταση του Ιησού Χριστού. Πάσχα είναι η γιορτή της ανάστασης. Αυτός είναι ο άνθρωπος. Όλα τα σφάζει  και όλα τα μαχαιρώνει. Όλα τα κάνει λειτουργία. Είτε είναι ζωή, είτε θάνατος. Είτε είσοδος του θέρους, είτε τέλος του έτους, είτε η αρχή των βροχών, των καλλιεργειών. Όλα παίζουν.
Πάσχα αύριο Κυριακή. Ανάσταση, δηλαδή. Και για να υπάρχει ανάσταση προηγήθηκε ο θάνατος. Δεν είναι δυνατόν να αναστηθεί κάποιος εάν προηγουμένως δεν πέθανε. Όπως δεν είναι δυνατόν να πεθάνει κάποιος αν δεν ζούσε. Κι έρχονται κάποιοι κουφοί και σου λένε δεν αναστήθηκε ο Χριστός. Πως, δηλαδή, ήταν παραμύθι φούρναρης η ανάσταση.

Λάθος, κύριοι. Αποδυτηριάκιας μιλάει. Λάθος να ασχολούνται με το αν πράγματι έγινε η ανάσταση του αρχηγού. Δεν έχει καμμία σημασία αν έγινε ή, δεν έγινε η ανάσταση. Αυτό λέει ο αποδυτηριάκιας. Σημασία έχει ότι ...
ο Χριστός ζει. Αυτή είναι η μεγάλη αλήθεια. Πεθαμένος ή, αναστημένος ο Χριστός ζει. Αντίθετα, κάποιοι άλλοι θεοί που ήταν αθάνατοι, δηλαδή, που τους νόμιζαν αθάνατους, όπως π.χ. οι θεοί του Ολύμπου, έχουν πεθάνει. Και ζωντανοί να είναι και να παίζουν τάβλι εκεί επάνω στον Όλυμπο ή, έχουν πάρει μεταγραφή σ’ άλλο βουνό, είναι πεθαμένοι.

Έτσι πάει. Όταν δεν ασχολείται κανένας μαζί σου, τότε είσαι πεθαμένος είτε ζεις, είτε είσαι στον τάφο.

Να κάτσω να συζητήσω σοβαρά αν πράγματι έγινε π.χ. η σφαγή των νηπίων από τον Ηρώδη, αυτό ναι. Έχει κάποια σημασία το θέμα. Βεβαίως δεν έγινε, καμμία σφαγή από κανέναν Ηρώδη, όπως δεν έχουν γίνει ποτέ κάποια άλλα παραμύθια που περιγράφονται στα ευαγγέλια. Εκεί που διαφωνεί ο αποδυτηριάκιας είναι όταν κάποιοι που το παίζουν ψαγμένοι σου λένε πως δεν έγινε ποτέ καμμία ανάσταση. Όπως δεν έχει σημασία αν ο Χριστός είναι πραγματικά ο γιος του θεού, δηλαδή αν είναι αληθινός θεός. Βεβαίως και δεν με νοιάζει αυτό. Δεν μ’ αφορά, δηλαδή. Δεν είναι δυνατόν να είσαι σοβαρό άτομο, σκεπτόμενο, πλήρες άτομο και να κάθεσαι να ψάχνεις αν ο Χριστός ήταν αληθινός θεός όπως έλεγε ο ίδιος ή, ένα σωρό άλλα που του χρέωναν.

Και έλεγαν και συνεχίζουν ακόμα να λένε για τον Χριστό. Δεν έχει σταματημό αυτή η βιόλα. Να ασχολούνται, δηλαδή, με τον Χριστό. Δεν ήταν, σου λένε, ένα υπερφυσικό πρόσωπο, ήταν ένας απλοϊκός χωριάτης, ένας μάγος, ένας πλανώδιος απατεώνας θαυματοποιός. Όχι, λέγανε οι οπαδοί του Χριστού, πρόκειται για εμπνευσμένο δάσκαλο, για τον απεσταλμένο του θεού. Μην τους ακούτε, λένε οι δικοί σου, ο Χριστός ήταν ένας αρχηγός συμμορίας, ένας επαναστάτης, ένας στασιαστής, ένας συνωμότης, έστω ένας ήρωας ιουδαίος, που το έπαιζε και ψευδοπροφήτης, ένας σοφιστής, ένας εισηγητής νέας θρησκευτικής αίρεσης. Άσε κάποιους άλλους που επιμένουν ότι ο Χριστός είναι ένα φανταστικό πρόσωπο, ένα πλάσμα μυθικό, ένα ιστορικά ανύπαρκτο πρόσωπο διότι ποτέ δεν έζησε κάποιος Ιησούς γιος της Μαρίας.

Λοιπόν. Όλα αυτά τα γράφει ο αποδυτηριάκιας. Όλα αυτά τα αγνοεί. Και μια στιγμή. Μιλάω για τον Χριστό. Δεν μιλάω για τον χριστιανισμό. Μη τα μπερδεύουμε τα πράγματα. Συμφωνώ ότι κανένας χριστιανισμός δεν έλυσε το πρόβλημα, διότι εδώ έχουμε να κάνουμε με τις κουφάλες τους ανθρώπους κι όχι με τίποτα ευπρεπή και σεβαστά και πειθαρχημένα πλάσματα, όπως π.χ. είναι οι μέλισσες ή, τα μυρμήγκια. Μιλάμε πολύ σοβαρά τώρα. Πάρα πολύ σοβαρά.

Τι άλλο θέλατε, ρε καθάρματα, για να στρώσετε ως ανθρώπινο είδος, πέρα από αυτά που σας πρόσφερε ο Χριστός; Δεν έχει σημασία, το ξανατονίζω, αν πράγματι τον σταύρωσαν, αν πράγματι αναστήθηκε. Αν, δηλαδή, πράγματι είχε αναστηθεί ο Χριστός οι άνθρωποι θα γινόντουσαν καλύτεροι; Όχι, βέβαια. Το νοιώθουν, άλλωστε, όλοι οι άνθρωποι, άλλος λίγο, άλλος πολύ ότι πράγματι ο Χριστός ήρθε στη Γη για να γλυτώσει τον άνθρωπο. Κι όμως, ο ξευτυλισμένος άνθρωπος συνεχίζει να παραμένει καθήκι του κερατά. Παρά τη θυσία του Χριστού. Να, γιατί λέω τι άλλο θέλατε, αρχικοπρίτες, για να βοηθήσετε να υπάρχει ένας καλύτερος κόσμος ανθρώπων;

Ποιο είναι το μεγαλείο του Χριστού; Εγώ θα σου πω. Είναι ότι δεν πεθαίνει. Πήρες χαμπάρι τι σου λέει ο αποδυτηριάκιας; Ο Χριστός είναι για όλους και για πάντα. Για τέτοιον παικταρά μιλάμε. Όταν ο καθένας εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια βρίσκει και μετά από εκατό πενήντα δύο χιλιάδες χρόνια θα συνεχίζει να βρίσκει στον Χριστό αυτά που γουστάρει, τότε είναι παικταράς ο άνθρωπος.

Πρόσεξε κάτι. Κάποτε οι άνθρωποι ήταν πολύ μαλάκες, έτσι όπως τους κρίνω σήμερα, με τα σημερινά κριτήρια. Κάποτε, δηλαδή, οι άνθρωποι ήταν πολύ θρησκόληπτοι, δούλευε κάργα η φανατίλα η θρησκευτική και ο Χριστός έπαιζε μπάλλα. Και σήμερα, όμως, που ο κόσμος δεν δίνει πολύ σημασία στη θρησκεία, με την έννοια ότι δεν φοβάται την οργή του θεού, ούτε πολυασχολείται με τα μάγια, με τους εξορκισμούς, τη μετά θάνατο λύτρωση, τη σωτηρία της ψυχής κι άλλες τέτοιες μεταφυσικές μπούρδες για ανάσταση νεκρών και τα λοιπά και τα λοιπά, και σήμερα, λέω, ο Χριστός παίζει δυνατά. Κι όχι στο πρωτάθλημα Α εθνικής αλλά μονίμως παίρνει το τσάμπιονς ληγκ.

Όπως δεν θα ασχοληθώ αν πράγματι έγινε ο Μυστικός Δείπνος, διότι κι αυτό αμφισβητείται, και ίσως δικαιολογημένα. Πως, δηλαδή, πριν πάει στο Όρος των Ελαιών ο Χριστός κάθησε να φάει παρέα με τους 12 αποστόλους και μαζύ τους έκανε Πάσχα και ότι πριν την προδοσία είπε Κάποιος απ’ εσάς θα με καρφώσει. Όχι, σου λένε, δεν έγινε αυτό το πράγμα, ούτε είχε πάρει χαμπάρι ο Χριστός για την ρουφιανιά του Ιούδα τον οποίο μετά καθάρισε ο Πέτρος, διότι έπρεπε να τιμωρηθεί ο χαφιές.

 Όχι, κύριε. Ούτε αυτό μ’ ενδιαφέρει. Ο αποδυτηριάκιας είναι λίαν σοβαρός. Θα κάτσει να ασχοληθεί κοτζάμ αποδυτηριάκιας με το τι έγινε και πώς έγινε, κι αν πράγματι έγινε πριν από δύο χιλιάδες χρόνια και δεν θα λάβει υπ’ όψιν τι γίνεται εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια; Κι αυτό που γίνεται είναι ότι ο Χριστός λατρεύεται. Αυτή είναι η αλήθεια. Αυτό είναι το γεγονός. Να, γιατί σου λέω ότι ο άνθρωπος είναι άπαικτος, δεν έχει αντίπαλο.

Δεν αναστήθηκε ο Χριστός, σου λένε. Και για να μην αναστηθεί σημαίνει ότι δεν πέθανε, μισοπεθαμένος, λιποθυμισμένος, τον πήραν υποτίθεται για να τον θάψουν, όμως σκηνοθέτησαν την ανάστασή του, μετά από ένα μαϊμουδένιο ενταφιασμό.

Ο καθένας λέει το παραμύθι του. Αυτό είναι το συμπέρασμα. Ποιο, όμως, παραμύθι αντέχει, κύριοι μαλάκες; Αυτό είναι το καλύτερο παραμύθι. Αυτό λέει ο γίγαντας ο αποδυτηριάκιας. Ποτέ ένας σκηνοθέτης δεν γύρισε το ίδιο έργο με την ίδια υπόθεση. Ο καθένας το βλέπει αλλοιώς.

Ένας ερημίτης, λέει, στα Ιμαλάια όταν είδε παιδάκι τον Βούδα είπε ότι αυτός θα γίνει ο σωτήρας του κόσμου, αυτός ο πιτσιρικάς όταν μεγαλώσει θα γλυτώσει απ’ όλα τα κακά τον άνθρωπο και θα τον οδηγήσει στο φως, στην αθανασία. Και, τελικά, τι έγινε;

Και να ήταν μόνον ο Βούδας που εμφανίστηκε ή, θεωρήθηκε ως μεσίας; Η, μόνον ο Χριστός είχε σταυρωθεί ως θρησκευτικός ηγέτης. Μα, τα είπαν κι άλλοι, ρε. Πολλοί, πάρα πολλοί βγήκαν στο σεριάνι για να κάνουν παιχνίδι. Ένας, όμως, είναι ο παικταράς, ο αιώνιος και αξεπέραστος Χριστός.

Και να σου πω και το άλλο; Γιατί οι άνθρωποι τον θέλουν τον Χριστό να ανασταίνεται; Εδώ σε θέλω, μάγκα. Και είπαμε. Το παραμύθι της ανάστασης έχει παίξει και στους αιώνες πριν τον Χριστό. Λοιπόν; Επειδή η ανάσταση ανατρέπει το τετελεσμένο γεγονός του θανάτου. Δεν υπάρχει, σου λένε στο βάθος της ψυχής τους, μόνον ο θάνατος. Υπάρχει και η ανάσταση. Και μπορεί όπως την σκαπουλάρησε ο Χριστός που αναστήθηκε να αναστηθούμε κάποτε κι εμείς οι άνθρωποι. Ξέρεις τι κουφάλα είναι ο άνθρωπος; Ό,τι θέλεις έχει βάλει μέχρι σήμερα να κάνουν για πάρτη του  οι θεοί.

Φοβερά πράγματα, κύριε. Ανάσταση, σου λέει. Άκου τι έφτιαξε ο άνθρωπος.
Ανάσταση νεκρών, σου λέει. Για σκέψου τι έχει να γίνει έτσι και μας επιστρέψουν όλοι όσοι έχουν πεθάνει.

Καλό Πάσχα.


Αποδυτηριάκιας
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΟΝ «ΦΙΛΑΘΛΟ» ΣΤΙΣ  29.04.2000

πηγή