στον φαύλο κύκλο του αυταρχισμού

Πράγματι ο άγιος τα είχε ξαναγράψει. Για την εσωτερική υποτίμηση, την πτώχευση, τη φτωχοποίηση και την ευρωπροτεκτορατοποίηση, για την αδράνεια/ύπνωση του λαού, για τον "κρυφό" all time classic ρόλο της συμμορίας των νεοναζί ως μακρύ χέρι του συστήματος, για την ατολμία σε βαθμό ανυπαρξίας της (γιατί όχι ενιαίας?) Αριστεράς. 

Και όπου λείπει η Αριστερά, τι χορεύει?....

Στο παρακάτω άρθρο του αναλύει την (προσχεδιασμένη) διάλυση του αστικού μύθου που βιώνουμε, η οποία δεν ήρθε από τα Αριστερά όπως πολλοί φαντασιωνόμασταν, αλλά από τη μαύρη, ανθελληνική και φασιστική ακροδεξιά. Με τις ευλογίες (και τις προσευχές) των πλασιέ που μας "κυβερνούν".

Το success story Σαμαρά και η χρυσή αυγή του νεοναζισμού

του Δημήτρη Γιαννακόπουλου

Το success story που διηγείται ο κ. Σαμαράς δεν είναι η πολιτική άνοιξη, ούτε κάποια έστω νέα δημοκρατία, αλλά η χρυσή αυγή ενός υπό επιτροπεία κράτους με έγκλειστη αγορά και εξευτελισμένη κοινωνία, στην οποία το πιο ταιριαστό σόου δίνει σήμερα ο νεοναζισμός.

Φυσιολογική εξέλιξη και αναμενόμενη τουλάχιστον από εμένα. Στις χώρες όπου διαπιστούται βαθειά και πολύχρονη ύφεση μετά από δομική οικονομική κρίση, με παράλληλη πτώχευση κράτους και τραπεζών ενώ δεν προκαλείται πολιτική μεταβολή στο πλαίσιο του αστικού καθεστώτος, αποκτά σοβαρό έρεισμα η αμφισβήτηση του κοινοβουλευτισμού και της τρέχουσας πολιτικής ηθικής.

Είναι και αυτό ένα κοινωνικοπολιτικό στοιχείο του success story, που συνδέεται με την επιχείρηση για παράλληλη μείωση δημοσιονομικού και εμπορικού ελλείμματος, η οποία επίσης πολύ φυσιολογικά επιφέρει μείωση του εθνικού εισοδήματος, αρνητική ανάπτυξη, πτωχεύσεις ή συρρικνώσεις στην αγορά ακόμη και με «λουκέτα», σοβαρή διαταραχή των θεσμών της εμπιστοσύνης στις συναλλαγές και έκρηξη της ανεργίας. Ταυτόχρονα ενισχύεται αντανακλαστικά η παραοικονομία και μειώνεται η ικανότητα της κυβέρνησης να ικανοποιήσει το προϋπολογισμένο πλάνο εσόδων του δημοσίου. Και έτσι κινούμενη εντός ενός ασφυκτικά ανελαστικού πλαισίου που ορίζει η τρόικα αναγκάζεται να καταφύγει σε νέα μέτρα ενίσχυσης της εσωτερικής υποτίμησης και σε αυταρχικές ή πραξικοπηματικές τακτικές άντλησης εσόδων με την μέθοδο των «χαρατσιών».

Αυτά τα φυσιολογικά πράγματα - τα οποία ο γράφων προσέγγισε «προφητικά» κατά το παρελθόν, δηλαδή εκτίμησε με βεβαιότητα πως θα επισυμβούν και ανέλυσε πώς θα συνέβαιναν και γιατί, με τι αποτέλεσμα –καταλήγουν στην μείωση της τιμής της απασχολούμενης εργατικής δύναμης, στην μείωση της αξία της ίδιας της εργασίας, όπως και στην μείωση της αξία της ιδιωτικής περιουσίας παράλληλα με την διάλυση του Κράτους Ευημερίας και την σοβαρή υπονόμευση του Κράτους Δικαίου. Δεν γίνεται αλλιώς, στο βαθμό που οι ίδιες πολιτικές δυνάμεις που προκάλεσαν την κρίση, αναλαμβάνουν συνασπισμένα και με εντολή του ελληνικού λαού την διαχείρισή της, διατηρώντας στα πράγματα το ίδιο καθεστώς που προκάλεσε και προκαλεί την μεγαλύτερη απορρύθμιση και έκπτωση που έχει βιώσει το ελληνικό κράτος και η ελληνική κοινωνία σε καιρό ειρήνης.

Όταν κάποιοι φίλοι, κατά το παρελθόν, ειρωνευόσασταν τις προβλέψεις μου, αποκαλώντας τις μειωτικά ή περιφρονητικά «προφητείες», εγώ απορούσα για το γνωσιολογικό σας επίπεδο… για το ηθικό σας καθόλου! Η αφήγηση μιας απολύτως φυσιολογικής εξέλιξης με οποιαδήποτε μάλιστα γνωστή μεθοδολογία της κοινωνιολογίας ή των οικονομικών, θεωρείτο κακόβουλη και υστερόβουλη «προφητεία» ανθρώπων που στοιχημάτιζαν στην αποτυχία των καθεστωτικών πρωτοβουλιών.

Τραγικό λάθος κάνατε, τουλάχιστον σε ό, τι με αφορά προσωπικά! Εγώ δεν έβαλα κανένα στοίχημα, καθώς δεν κινούμαι στο χώρο της χρηματαγοράς ή του πολιτικού μάρκετινγκ, αλλά αν έβαζα ήταν πρόδηλο πως θα κέρδιζα από την επιτυχία της Συγκυβέρνησης του δικομματισμού και γενικότερα των κυρίων φορέων της διαπλοκής. Η επιτυχία των κυβερνήσεων της Ελληνικής κρίσης από εκείνην του Γ. Παπανδρέου μέχρι την σημερινή του Α. Σαμαρά, που αποτελεί την ομαλή συνέχεια της πρώτης και πιθανότατα την ολοκλήρωσή της, αποτελεί και το προσωπικό μου «success story»! Πέτυχαν να επιβεβαιώσουν όλες τις οικονομικού χαραχτήρα προβλέψεις μου, αφήνοντας ανοιχτό ακόμη και το ζήτημα της κατάληξης που αφορά σε νέα αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους και (προσωρινή) υιοθέτηση διπλού νομισματικού, ενώ παράλληλα επιβεβαιώνονταν στο ακέραιο οι κοινωνικοπολιτικές εκτιμήσεις μου: Θυμάστε, φαντάζομαι, τί σημείωνα για την αντίδραση (αδράνεια, ύπνωση) του ελληνικού λαού και για την καθολική έως συντριπτική ήττα του εργατικού κινήματος, όπως και για την ταχεία άνοδο του φασισμού και νεοναζισμού. Θυμάστε ίσως πως αμέσως μετά την είσοδο της Χρυσής Αυγής στο κοινοβούλιο είχα γράψει πως από σήμερα η Βουλή των Ελλήνων θα είναι σημαντικά διαφορετική και πως τώρα αρχίζει συμβολικά η αποκαθήλωση του κοινοβουλευτισμού όπως τον γνωρίσαμε, όχι όμως προς μια προοδευτική κατεύθυνση ενίσχυσης της δημοκρατίας, αλλά ως αντίθετη σε αυτήν πορεία. Η είσοδος της Χ.Α στη βουλή δεν απομυθοποίησε προοδευτικά τον σύγχρονο, πελατειακό, διαπλεκόμενο και σε μεγάλο βαθμό διεφθαρμένο κοινοβουλευτισμό μας, αλλά συμβόλισε την απόλυτη κατάπτωσή του, την απαθλίωσή του, με την πλήρη αντικατάσταση του πολιτικού λόγου από την πλέον αλήτικη φόρμα τηλεπολιτικών. Η αλητεία ως στυλ πλέον κοινοβουλευτικής έκφρασης είναι και αυτή μέρος του success story για το οποίο υπερηφανεύεται σε κάθε έξοδό του από την Ελλάδα ο πρωθυπουργός κ. Σαμαράς.

Και καλώς υπερηφανεύεται. Δικαίως υπερηφανεύεται! Είναι αυτό το  success story μέσω του οποίου πέτυχε τέσσερα πράγματα ταυτόχρονα: πτώχευση, φτωχοποίηση, ευρωπροτεκτορατοποίηση και ξεπεσμό του κοινοβουλευτισμού. Και τα τέσσερα είναι αλληλένδετα. Και τα τέσσερα αλληλοεξαρτώνται και συνδιαμορφώνουν την πορεία αναπαραγωγής του  προηγούμενου καθεστώς σε πιο αυταρχική, αυθαίρετη και αντικοινωνική βάση, δίχως ο ελληνικός λαός να δείξει σοβαρές αντιστάσεις και να αναπτύξει οποιαδήποτε μορφή μαζικής εναντίωσης. Και τα τέσσερα από κοινού συνθέτουν μια λυπηρή κατάσταση και δείχνουν μια τραγική εικόνα για το πολιτικό επίπεδο της ελληνικής κοινωνίας. Μιας καταναλωτικής, πελατειακής κοινωνίας δίχως ίχνος συνείδησης των παραγωγικών σχέσεων που διαμορφώνουν και ορίζουν τις πραγματικότητες στη χώρα μακροπρόθεσμα. Εκεί όπου κυριαρχούν αυτά τα χαρακτηριστικά αναδύεται το σύμπλεγμα, η ζηλοφθονία, ο ψυχοπαθολογικός κοινωνικός ανταγωνισμός και όλα αυτά τροφοδοτούν τον νεοναζισμό ως μορφή ρατσιστικού εθνικισμού. Αυτά συνθέτουν την κοινωνική παθογένεια του success story του κ.Σαμαρά.

Το τίμημα της επιτυχίας του καθεστώτος της ύστερης μεταπολίτευσης, να καταφέρει με την βοήθεια των παραγόντων της τρόικας να προκαλέσει συντεταγμένη αναδιάρθρωση των δομών που το ορίζουν πολιτικοοικονομικά, διασφαλίζοντας την αναπαραγωγή του, δεν είναι μόνον η φτωχοποίηση, η ευρωπροτεκτορατοποίηση, η εξαθλίωση του κοινοβουλευτικού σώματος που νομοθετεί με «το πιστόλι στον κρόταφο», ή εν μέσω αλήτικων παραστάσεων καραγκιόζηδων που υποδύονται τον αντιπρόσωπο του έθνους, αλλά πολύ «ακριβότερο»: η διάλυση του αστικού μύθου στην Ελλάδα. Η κυριαρχία της εντύπωσης πως το αστικό καθεστώς στην χώρα δεν μπορεί να διασφαλίσει το Κράτος Δικαίου, σε συνάρτηση με το Καθεστώς Ευημερίας και την κοινωνική πρόοδο, ενώ παράλληλα δοξάζει την πολιτική ανηθικότητα και την αλητεία εντός του ιδίου του «Ναού την Δημοκρατίας». Άρα, τι να το κάνουμε το αστικό καθεστώς, που στο κάτω-κάτω αποτελεί και μεγάλο έξοδο;

Το success story του κ. Σαμαρά αποτελεί έκφραση της ήττας του αστικού καθεστώτος στην Ελλάδα, επισφράγιση της αποτυχίας του κοινοβουλευτισμού στην χώρα και εκδήλωση ενός προβληματικού αμερικανισμού στην κυρίαρχη ελληνική πολιτική αφήγηση. Η «αμερικανιά» αυτής της έκφρασης του κ. Σαμαρά, συνδέεται με την αποθέωση του νεοφιλελευθερισμού και του λειτουργιστικού δόγματος στην οικονομία και στην πολιτική. Σύμφωνα με αυτήν «the opposite of success is often thought to be failure, or defeat. This is wrong. The opposite of success is quitting». Δηλαδή, το αντίθετο της επιτυχούς εξέλιξης μιας στρατηγικής, είναι η εγκατάλειψή της!  Δεν υπάρχει στο μυαλό του κ. Σαμαρά  - ή αυτών που συντάσσουν την προπαγανδιστική του στρατηγική - και των ομοίων του πολιτικών (: εννοώ της ιδίας κοσμοαντίληψης και κουλτούρας, ασχέτως ιδεολογικής αφετηρίας και κομματικής ένταξης) η έννοια της αποτυχίας ή η έννοια της ήττας, αλλά αποκλειστικά η επιτυχία που έχει ως μοναδικό εσωτερικό (διαλεκτικό) εχθρό την εγκατάλειψη. Με άλλα λόγια, εάν εγκαταλείψουμε την μορφή αυτή των μνημονίων και την κατάπτυστη κυριολεκτικά αναθεωρημένη Δανειακή Σύμβαση, εάν εγκαταλείψουμε δηλαδή την στρατηγική της τρόικας που αμφισβητείται ακόμη και από τους ιδιαίτερους παράγοντές της, τότε και μόνον τότε δεν θα έχουμε success story! Σε κάθε άλλη περίπτωση θα έχουμε… και αυτό εκτός από φονταμενταλισμό και τελεολογία αποτελεί και αντιδραστική κοινωνικά ταυτολογία, η οποία είναι αντίθετη με τα «Ζάππεια», τις προεκλογικές δηλώσεις και τις προηγούμενες πολιτικά «Ανοιξιάτικες» περιπέτειες του σημερινού πρωθυπουργού.

Το success story είναι η επιμονή στη στρατηγική εξασθένησης της ελληνικής κοινωνίας και η επιλογή στην κρίσιμη αποδυνάμωση του ελληνικού κράτους. Αυτό μάλιστα το πράττουν πολιτικοί που στη θέση της ιδεολογίας τοποθετούν τον πατριωτισμό για να προσδώσουν κύρος στην προσωπικότητά τους. Ο πατριωτισμός του success story είναι ακριβώς και ο εξευτελισμός κάθε έννοιας πατριωτισμού εκτός από εξευτελισμός του κοινοβουλευτισμού. Στο δεύτερο πατάει η ελληνική εκδοχή του νεοναζισμού για να θεμελιώσει την πολιτική της ισχύ στο πρώτο. Και τα δύο τα προσφέρει το success story του κ.Σαμαρά. Και η αριστερά τι κάνει, μια και οι «καραμανλικοί», νεοφιλελεύθεροι και «πασόκοι», αποτελούν ήδη στοιχεία, παράγοντες αυτού του success story, που συστήνει αντιλαϊκή και αντικοινωνική διακυβέρνηση;

Η αριστερά αναζητεί να δομήσει το δικό της success story, είτε επικαλούμενη την ανάγκη της λαϊκής επανάστασης, είτε την ανάγκη αριστερής μεταρρύθμισης. Στην πρώτη περίπτωση θα απαιτείτο η εγκατάλειψη του δογματισμού και της κομματικής μονοκρατορίας, ενώ στη δεύτερη η εγκατάλειψη του αριστερισμού και η ανάληψη μιας ειλικρινούς πρωτοβουλίας για την σύσταση ενός Δημοκρατικού Μετώπου εκδημοκρατισμού και παραγωγικής αναδιάρθρωσης, με σύνταξη ενός Εθνικού Σχεδίου ανασυγκρότησης στη θέση των μνημονίων και πλήρη αναθεώρηση της Δανειακής Σύμβασης, έστω με κίνδυνο ρήξης με τους κυβερνητικούς εταίρους (μας) στην ευρωζώνη.

Αυτή την δεύτερη εκδοχή υποστήριξα με όλες μου τις δυνάμεις, ανυπόκριτα και έντιμα. Δυστυχώς δεν υπήρξε αρκετή δόση πολιτικής αρετής, σωφροσύνης και ανιδιοτέλειας που θα ενίσχυε αυτήν την προοπτική. Δυστυχώς η αριστερά παρέμεινε στον κόσμο των μύθων και παραδόσεών της και δεν μπόρεσε ως ηγεσία και πολιτικός λόγος να υπερβεί τον εαυτό της. Τουλάχιστον, όχι μέχρι σήμερα. Αν δεν το πράξει στο άμεσο μέλλον το success story του κ. Σαμαρά και των Συγκυβερνητών του θα ενισχύσει το success story της χρυσής αυγής του ελληνικού νεοναζισμού. Αυτό θα σημάνει και την εγκατάλειψη ανθρώπινων και δημοκρατικών αγαθών για τα οποία και στην Ελλάδα χύθηκε αίμα, μετά από πολύχρονους κοινωνικούς αγώνες. Αυτό θα σημάνει την υποτίμηση του ανθρώπου και του πολίτη στην χώρα μας, εκτός από την υποτίμηση του εργαζομένου και της ιδιωτικής περιούσιας των Ελλήνων, σε ένα περιβάλλον κεφαλαιοκρατικού μαρασμού και γενικευμένης εκποίησης της περιουσίας του δημοσίου, που διαμορφώνει τις συνθήκες μεγέθυνσης των ιδιωτικών κερδών στο μέλλον, όχι από μια εξαγωγική, τεχνολογικά προηγμένη βιομηχανία, αλλά από μια παρωχημένη οικονομική δομή.

Το success story της Συγκυβέρνησης του Αντώνη Σαμαρά ενισχύει λοιπόν το success story του νεοναζισμού, δίχως στην πραγματικότητα να έχει να αντιμετωπίσει ένα εναλλακτικό success story από την αριστερά. Και τούτο αποτελεί δραματική οπισθοδρόμηση για την ισότητα, την ελευθερία και την ευημερία στο πλαίσιο της ελληνικής κοινωνίας. Το χειρότερο είναι ότι το success story του καθεστώτος της διαπλοκής σε συνδυασμό με το success story του νεοναζισμού που υποδύεται τον αυθεντικό ελληνικό εθνικισμό, διαμορφώνει εκείνες τις παραγωγικές σχέσεις που θα μεταβάλλουν πολύ σύντομα και απολύτως τις κοινωνικές σχέσεις, έτσι ώστε η Ελλάδα να αποτελέσει εκ νέου μία εξαίρεση στον δυτικό κόσμο: ένα παραγωγικά τριτοκοσμικό κράτος σε μια αναπτυγμένη τεχνολογικά και οργανωτικά περιοχή του κόσμου. Αυτή την τελευταία κρίσιμη αντίφαση θα πληρώσουμε οι Έλληνες πολύ ακριβά σε επίπεδο γνώσης και πολιτισμού, εκτός από εκείνο της οικονομίας, εάν η αριστερά συνεχίσει να ζει μέσα από τις μικρές ιστορίες της και δεν συντάξει μία ενιαία στρατηγική για ένα εναλλακτικό success story, το οποίο και η δική μου γραφή, μεταξύ άλλων, υπηρέτησε με σειρά προτάσεων. Οι προτάσεις πλέον επ’ αυτού δεν έχουν νόημα, όπως νομίζω και η προσωπική μου επιμονή, παρατηρώντας παράγοντες και παραγοντίσκους της αριστεράς να επιδίδονται σε ένα παιχνίδι αλληλοϋπονόμευσης και σεχταρισμού. Οι προοδευτικές παρεούλες στην Ελλάδα μπορούν να γράφουν αποκλειστικά και μόνο μικρές και ασήμαντες ιστοριούλες, ποτέ όμως ένα κοινωνικά δομημένο success story.

Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία

πηγή: άγιος