Μπα, ηγεμόνας εγώ;
(Εφημερίδα των συντακτών, 18 Μαΐου 2013)
«Η Ελλάδα γλίτωσε την προσάρτηση στο σοσιαλιστικό μπλοκ με
τίμημα την ιδεολογική ηγεμονία της παραδοσιακής Αριστεράς…» γράφει η Σώτη
Τριανταφύλλου, με αφορμή τη διένεξη γύρω από τη Δημουλά. Ας αφήσουμε την
παράδοξη αιτιακή σχέση μη προσάρτησης έναντι ηγεμονίας. Και ας σταθούμε σ’ αυτό
το περί ιδεολογικής ηγεμονίας, που έφυγε πια από την αποκλειστική σχεδόν χρήση
της Ακροδεξιάς, του Γεωργιάδη και του Βορίδη, και έγινε κοινός τόπος στον λόγο
της ευρύτερης Δεξιάς, μάλλον ενός χώρου που μοναδικό διακριτό συνεκτικό νήμα
έχει τον αντιαριστερισμό.
Κάθομαι λοιπόν και αναλογίζομαι. Καλά, όταν έλεγαν πως τις
καλύτερες γκόμενες τις ρίχνουν οι Ρηγάδες (και ενώ μετά τις «καλύτερες
γκόμενες» τις έβγαλαν «άπλυτες, με αξύριστες μασχάλες»: ώστε από κει άρχισε το
ρεύμα του αναθεωρητισμού;). Καλά, όταν ζήλευαν που η Αριστερά είχε Νταλάρα (k-k: "Νταλάρα"?! ουστ!) ενώ
αυτοί Ρόμπερτ Ουίλιαμς. Όμως πάνω από 20 χρόνια τώρα πρώτη δύναμη στους
φοιτητές έρχονται οι Δαπίτες: σαραντάρισαν πια, γενιά της εξουσίας δηλαδή, πάλι
η Αριστερά ηγεμονεύει;
Μετράω μαζικά μέσα, όπου παράγεται κι απ’ όπου διαχέεται η
εκάστοτε κυρίαρχη ιδεολογία: από τις μεγαλύτερες εφημερίδες, π.χ. του
Συγκροτήματος, που βέβαια δεν είναι δεξιές, είναι όμως σφόδρα αντιαριστερές, ή
το ακροδεξιόστροφο Πρώτο Θέμα, ώς τη μικρότερη μα πάντα σοβαρότερη, την
Καθημερινή, με απαρτία πια εκεί των αντιαριστερών, πού ’ν’ τη η ηγεμονία της
Αριστεράς; Άσε τα τηλεοπτικά κανάλια, από τα μεγαλύτερα, αντιαριστερά όλα, ώς
τα μικρότερα και σχεδόν απροκάλυπτα ακροδεξιά…
Η αντιαριστερά ξεκαθαρίζει λογαριασμούς με τον παλιό
αριστερό εαυτό της; Αναζητεί ιδεολογικό στίγμα;
Πάντα το σκέτο «αντί» φαντασιωνόταν πως είναι ιδεολογία. Και είναι. Άλλη
όμως απ’ αυτή που νομίζει η ίδια πως είναι.
No comments:
Post a Comment