το ορόσημο των γερμανικών εκλογών και η γλαρόσουπα με brötchen παπάρα..

[....]

RFA.

Διότι και αυτοί και όλοι οι υπόλοιποι περιμένουν με κομμένη την ανάσα τις εκλογές στη γερμανία τον επόμενο σεπτέμβρη. Πάνω σε αυτές τις εκλογές όλοι οι σοβαροί αναλυτές έχουν βασίσει όλες τις ελπίδες για μια λύση στην ευρωζώνη. Διαβάστε εδώ στα ενθέματα έναν με τον οποίο δύσκολα θα μπορέσετε να διαφωνήσετε. Για την ακρίβεια πιο πιθανό είναι χασμουρηθείτε με το πόσο απελπιστικά θεσμικός είναι ο τύπος, παρά να διαφωνήσετε. Ειδικά εκεί που εξαίρει την αμερικάνικη λύση για το ζήτημα της κρίσης, θέλεις να αυτοκτονήσεις γιατί μένεις με την αίσθηση πως οι αμερικάνοι τελικά το έλυσαν το πρόβλημα με την κρίση και πάνε περίφημα.

Αυτό λοιπόν που δεν λένε οι σοβαροί αναλυτές, είναι ότι δεν έχουν ιδέα πως θα αντιμετωπίσουν την κρίση. Ακόμα και οι συνταγές της κυρίας κρούγκμαν αφορούν μια άλλη εποχή όπου ο καπιταλισμός πραγματικά παρήγαγε νέο πλούτο. Ακόμα και η πρόταση του σόρος για μεγαλύτερη ονομαστική ανάπτυξη (δηλαδή πληθωρισμό βρε κορίτσια), δεν αφορά το πως θα λειτουργεί το μαγαζί γενικά, αλλά μόλις το πως θα γλυτώσουμε από την απάτη του χρέους που μας οδήγησαν 30 χρόνια νεοφιλελευθερισμού. Στην ουσία του σόρος του λείπει το μετά το οποίο υποννοεί νέο κύκλο δανεισμού (αφού τα παλιά δάνεια καταστράφηκαν).

Άρα τι περιμένουμε από τις περίφημες γερμανικές εκλογές? Μα φυσικά να λύσουν αυτό το πρόβλημα με το κρατικό χρέος των χωρών της ευρωζώνης, πρόβλημα εντελώς κατασκευασμένο που δεν διαθέτουν ούτε η αγγλετέρα, ούτε η ιαπωνία ούτε η αμέρικα και τέλοσπάντων καμία χώρα όπου το χρέος είναι εκπεφρασμένο στο νόμισμά της. Άρα θα πρέπει να περιμένουμε μέχρι τον σεπτέμβρη?

Όχι για τον γνωστό καραγκιόζη τέκι που θα προσπαθήσει να κάνει μια πρόβλεψη και για τις γερμανικές εκλογές σήμερα. Παρότι τα δαφνόφυλλα μου δεν είναι τόσο ικανά για τη γερμανία, νομίζω πως ο χρησμός είναι ξεκάθαρος, ειδικά και μετά τις δηλώσεις των εσπεντέδων “σοσιαλιστών” για τον καραγκιόζη γρύλο. Στη γερμανία λοιπόν σχεδόν ανεξάρτητα από το εκλογικό αποτέλεσμα (και πλήν εξαιρετικής έκπληξης του τύπου οι πειρατές να πάρουν 20%), θα δημιουργηθεί ένας μεγάλος συνασπισμός SPD/CDU. Θα μου πείτε σιγά την πρόβλεψη ρε τέκι, τέτοιες ψωνίζουμε και από τα καλάθια των προσφορών και πράγματι θα έχετε δίκιο, γιαυτό θα πάω ένα βήμα παραπέρα.

Οι γερμανοί παίζουν κατενάτσιο και χρησιμοποιούν τις εκλογές ως πρόσχημα προκειμένου να κερδίσουν χρόνο ώστε όλοι να κρατούν την ανάσα τους. Μεγάλος ξεμεγάλος ο συνασπισμός στη γερμανία θα υποστηρίξει την επίσημη αφήγηση. Που όπως όλες οι επίσημες αφηγήσεις είναι παντελώς ανεγκέφαλη αλλά -σαν τον στρατηγό άνεμο κι αυτή- όταν τα πράγματα είναι βολικά καταπίνεται αμάσητη. Η επίσημη αφήγηση λοιπόν λέει πως οι γερμανικές ελίτ και ο γερμανικός λαός τα έχουν πράξει όλα καλώς και για να μπορέσουν να δεχθούν μια πραγματική ένωση στην ευρωζώνη, το ίδιο θα πρέπει να πράξουν και οι υπόλοιπες χώρες. Άρα με λίγα λόγια αν θέλετε τυπώματα και άλλα όμορφα θα πρέπει να παίξετε μπάλα με το σύμφωνο δημοσιονομικής σταθερότητας που λέει όχι ελλείμματα.

Έχουν κανένα δίκιο? Έχουν διότι σε μια ένωση που τυπώνουμε τα ελλείμματά μας όλοι μαζί (όπως η αμερικάνικη ή η βρετανική), αλλά δεν διαθέτουμε και μία κυβέρνηση, η κάθε κυβέρνηση της κάθε χώρας θα βάζει όσα ελλείμματα γουστάρει με αποτέλεσμα να υπάρχει ένας ανταγωνισμός ανάμεσα στο ποιος θα βγάλει τα περισσότερα ελλείμματα έτσι ώστε να επωφεληθεί περισσότερο. Θα μου πείτε μπορούμε να φτιάξουμε ένα σύστημα όπου η κάθε χώρα θα παίρνει σε φρέσκο χρήμα ένα συγκεκριμένο ποσοστό του αεπ της αλλά κι έτσι τα πράγματα δεν είναι εύκολα, άσε που προσκρούουν στις ιδεολογικές φαντασιώσεις των γερμανών. Αυτό που δεν πρέπει να ξεχνάμε είναι πως οι γερμανοί είναι ήδη πολύ σκληροί απέναντι στις τοπικές τους κυβερνήσεις. Πολλά κρατίδια με οικονομικά προβλήματα έχουν επιβάλει τα δικά τους μνημόνια προσφέροντας λιγότερες υπηρεσίες στους πολίτες του κρατιδίου αυτού. Ηλίθιο θα μου πείτε και δεν θα διαφωνήσω, αλλά αυτή τη στιγμή δεν εξετάζουμε μόνο την ηλιθιότητα αλλά και τις αντιλήψεις τους. Αυτό που θέλω να πω με το παράδειγμά μου είναι πως η γερμανία αυτοκαταστρέφεται ακόμα και σε εσωτερικό επίπεδο με τρόπους που ούτε καν μπορούμε να φανταστούμε. Πχ τα νοσοκομεία είναι ΑΕ προκειμένου να μην μετράνε στα ελλείμματα γιατί τα νοσοκομεία είναι φυσικά ελλειμματικά ιδρύματα. Εγγυάται το κράτος μεν αλλά συσσωρεύουν χρέη και στην ουσία μετατρέπονται σε έναν μεγάλο ΟΣΕ. Αυτό όμως δεν δείχνει να απασχολεί την επίσημη αφήγηση. Φανταστείτε τώρα το πόσο απασχολεί την επίσημη γερμανική αφήγηση το εάν κλείνουν τα σχολεία στην ισπανία ή δεν έχουν θέρμανση στην ελλάδα.

Άρα λοιπόν για να μην πολυλογούμε οι γερμανοί θα πιέσουν για το σύμφωνο δημοσιονομικής σταθερότητας προκειμένου να προσφέρουν την συγκατάθεσή τους για οποιαδήποτε κίνηση από την ΕΚΤ. Ακριβώς το ίδιο που κάνουν και σήμερα δηλαδή. Θα δεχθούν οι υπόλοιποι. Φυσικά και όχι. Όπως συμβαίνει και σήμερα, όλοι στα λόγια λένε ότι δέχονται και πως είναι μια καλή βάση για συζήτηση, αλλά στην πράξη τα ελλείμματα παραμένουν υψηλά ακριβώς διότι οποιαδήποτε μείωση των ελλειμμάτων σε ένα υφεσιακό περιβάλλον θα δημιουργήσει φαινόμενα τύπου ελλάδας. Κι επειδή οι γαλλικές ή οι ισπανικές πολιτικές ελιτ δείχνουν να μην έχουν αποφασίσει ακόμα να χορέψουν το χορό του ζαλλόγγου σαν το τρίδυμο σαμαρα, κουβέλη, βενιζέλου, αυτή η συζήτηση περί δημοσιονομικής σταθερότητας θα παραμείνει στα χαρτιά όπως και η άλλη συζήτηση όπου υποτίθεται θα βάζαμε ένα κωλοδάχτυλο μέχρι τον αγκώνα στις τράπεζες για την κατάσταση στην οποία μας οδήγησαν.

Άρα η μαγική μου σφαίρα λέει να μην κρατάτε την αναπνοή σας γιατί δεν θα αλλάξουν πολλά από τις γερμανικές εκλογές. Όλα φαίνονται να είναι ένα απλό τρυκάκι για να υπάρχει σασπένς και ενδιαφέρον για την ταινία. Όμως η ίδια η ακινησία και η παγωμάρα που πιθανότατα θα φέρουν οι γερμανικές εκλογές θα δημιουργήσει νέες δυναμικές γιατί πια κανείς δεν θα ελπίζει στον απομηχανής θεό (καλά κάποιοι θα ελπίζουν στην τρίτη επανεκλογή ομπάμα δεν υπάρχει θέμα).

[...]

απόσπασμα από το τελευταίο άρθρο του τέκι