μηχανές ανάνηψης

Το υποβρύχιο γέρνει και φαίνεται το βρακάκι του. Ο ήλιος του πασόκ μαζί με τον πυρσό της νουδού, φωτίζουν τα επίμαχα σημεία, κρατώντας το φανάρι του γερμανού κατασκευαστή. Η τρύπα στο βρακί βγάζει μάτι και στη θέση του τοποθετoύν μια κάμερα του μέγκα για να είσαι μόνιμα "στον αέρα". «Αυτά που βλέπεις βλέπω» σου είπε η θειά απ’τον τρίτο στον φούρνο. Της έκλεισες το μάτι κάνοντας φόκους στο χαμόγελο με τα στραβά χαλασμένα δόντια. Οι κουφάλες της σου φάνηκαν οικίες και θυμήθηκες τον θείο σου το Νώντα, που δεν τους συμπαθεί τους Ναζί αλλά «μεταξύ μας, έναν Παπαδόπουλο τον θέλουμε»..

Την προσοχή σου αποσπάνε φωνές τσιριχτές, αδωνίζουσες που ακούγονται στο τέλος του δρόμου. Πλησιάζεις στο μπούγιο παραμερίζοντας καναπέδες και πολυθρόνες…. Πρετεντερόμορφες ταξιθέτριες σου δείχνουν το δρόμο μη τυχόν και χαθείς στο ζάπινγκ….Φτάνεις και τον έχεις τον έτσι σε πρώτο πλάνο να χορεύει δεξιόστροφο καρσιλαμά κρυμμένος πίσω από κάτι βλαχοαγγλικές λέξεις.. Τριγύρω του μια εκστασιασμένη ομάδα αλήθειας να έρπει με τα χέρια απασχολημένα για παλαμάκια. Εκεί που τελειώνει η γλίτσα, οι άστεγοι του δρόμου έχουν ενωθεί συντονισμένα σ’ένα δαλιανίδιο μπαλέτο και όλα πια σου φαίνονται στημένα σαν παιχνίδι του μπέου. Σε πιάνει μια πρωτογενής θλίψη και θέλεις να φύγεις. Ψάχνεις τριγύρω σου για πόρτα, αλλά όλες έχουν κερματοδέκτη. Ξαφνικά θυμάσαι αυτό που έχει περάσει στη φόδρα του μπουφάν από τη σχισμένη τσέπη. Είναι εκεί..το αγγίζεις…Τεχνηέντως το σπρώχνεις προς την τρύπα και…βουαλά! Το κέρμα διαφυγής είναι στα χέρια σου! Το ρίχνεις στη σχισμή και ξάφνου η πόρτα μετατρέπεται σε μηχανή ανάνηψης θεών. Ο χαρακτηριστικός μηχανικός θόρυβος οδηγεί το ψηφιακό βλέμμα σου χαμηλά στο πλαστικό πορτάκι. Το ανοίγεις και πιάνεις στα χέρια σου τον από μηχανής θεό που τόσο καιρό έψαχνες…. Άντε να δούμε τώρα, τι δικαιολογίες θα βρεις για να μην το κάνεις..

Διακόπτουμε για δυσφημίσεις.