Μια Ελλάδα στα κάρβουνα της ειδικής εκκαθάρισης, της κατά φιλελέδικον κόσμον "δημοσιονομικής προσαρμογής". Μας τσικνίζουν με "φώτα στο βάθος του τούνελ", με "υπομονές"¨και "πρωτογενείς" μαλακίες, για να μην βλέπουμε το προφανές. Η ανάπτυξη είναι σαν το μονοξείδιο του άνθρακα. Και τα δύο είναι αόρατα και σκοτώνουν.
Το τεστ του μαγκαλιού το περάσαμ(ν)ε πέρσι στην τραγωδία με τους φοιτητές. Στο αίμα μας πλέον υπάρχουν τα αντίστοιχα αντισώματα και πιθανότατα θα χρειαστούνε 1,2 ακόμα παρόμοια περιστατικά, για να τα αντιμετωπίζουμε περίπου σαν τα τροχαία. Ή καλύτερα σαν τις αυτοκτονίες....Όλα συνηθίζονται, ειδικά αν είσαι σε καθημερινή μάχη επιβίωσης. Άσε που σαφέστερο δεν μπορεί να γίνει: το παιχνίδι είναι για δυνατούς.
Υπάρχουν βέβαια και οι ιδιαίτερες περιπτώσεις των ζωντανών και μάλιστα ανθρώπων, που διατηρούν μια δυσανεξία στη φρίκη και στον κανιβαλισμό. Για όλους αυτούς υπάρχουν οι έγκριτοι γκεμπελίσκοι που δηλώνουν δημοσιογράφοι και αναλαμβάνουν τους δύσκολους λεκέδες ανθρωπιάς στο τοπίο των λοβοτομημένων τηλεθεατών. Βρίσκουν μιαν άλλη είδηση (έναν θεατρόφιλο πρύτανη για παράδειγμα) και το τεντώνουν...για να μη φανεί η γύμνια μας..και το κάρβουνο που σιγοκαίει..
Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΚΑΙ Η ΣΙΩΠΗ, του Χ.Λάσκου
ReplyDelete[...]
"Δεν ήταν η «δεκατριάχρονη» που πέθανε προχθές. Η Σάρα ήταν. Η κόρη της Ζόριτσας, που ήθελε να τη φωνάζουν «Ζωή», για να μοιάζει «πιο ίδια» με τις άλλες γυναίκες στη γειτονιά. Και τη σκότωσε ο ελληνικός καπιταλισμός, που δεν είναι καθόλου αφηρημένο πράγμα. Και αυτός με ονόματα λέγεται, που είναι πολύ γνωστά σε όλους μας."
http://www.rednotebook.gr/details.php?id=11330