μια παράφραση

άλλους τους κυνηγάνε οι ερινύες και άλλους οι μίζες

η συνεσταλμένη η ουρανίτσαααααχαχαχα..

"ίσως γιατί δεν έχουμε πουθενά να πάμε"

photo: EPA/Zoltan Balogh

Περιμένοντας τον Γκοντό στην Ειδομένη

Του Απόστολου Λυκεσά

27 Μαΐου 2016

Η άδεια συνοριογραμμή της Ειδομένης είναι σήμερα το άρτιο σκηνικό όπως το οραματίστηκε ή το προφήτευσε ο Σάμιουελ Μπέκετ.  Μια λεηλατημένη ύπαιθρος από την οποία ένα υπερκόσμιο τέρας ρούφηξε όλη τη ζωή αφήνοντας μόνο μια προσδοκία, χιλιαστική προσδοκία, ένα ψέμα που δεν έχει την ανάγκη, καν, να φορέσει φρου φρου και κορδελίτσες, είναι περισσότερο ανάμνηση, η οποία θέλει να γεννήσει κάτι αλλά, ούτε αυτό μπορεί.

Στην Ειδομένη βιώθηκε ο πυρήνας της Μπεκετικής τραγωδίας, ρημαγμένοι άνθρωποι, μουλιασμένοι από τη βροχή, ξεραμένοι από τον ήλιο, ανεμοσκορπισμένοι από τον Βαρδάρη, περίμεναν και περίμεναν, ζώντας το πλέον παράδοξο και βασανιστικό, μια νοσταλγία για κάτι που γνώριζαν από διηγήσεις και στο οποίο ποτέ δεν θα βρεθούν, παρόλα αυτά όμως, το διεκδίκησαν και το περίμεναν με πείσμα παιδιού και γενναιότητα κλασσικού ήρωα.

Κι εμείς ήμασταν θεατές αυτής της παράστασης, όχι δίωρης, αλλά πολύμηνης

έκπληκτοι στην αρχή, «τι μας έλαχε να ζήσουμε!»

θορυβημένοι, «πόσο θα συνεχίζεται αυτό;»

συγκινημένοι, «για δες τι βγαίνει μέσα από την απελπισία…»

αρρωστημένοι φασίστες «…τι γκοντό, ρε, αυτοί είναι λαθρό…»

ανυπόμονα βαριεστημένοι , «πόσο θα πάει αυτό το έργο;»

θυμωμένοι, «μα, επιτέλους, πόσο θα κρατήσει ετούτη η παράσταση;»

εξοργισμένοι «ε, όχι και να κλείνουν τις σιδηροδρομικές γραμμές»

εκπαιδευμένοι να περιμένουμε μια έκπληξη, μια ανατροπή, «τώρα κάτι θα γίνει, να δεις, θα’ρθει ο Γκοντό, θα ανοίξουν τα σύνορα ή θα βαρεθούν και θα φύγουν»

τέλος(;)

το έργο τελείωσε και κυριολεκτικά κανείς δεν ήρθε, κανείς δεν έφυγε. Αντί για τις κουρτίνες που κλείνουν και σημαίνουν το τέλος μιας παράστασης ήρθαν μπουλντόζες, με σιδερένια δόντια να σαρώσουν και το ίδιο το σκηνικό.

Παίχτηκε το έργο με όλους του τους διαλόγους, τις συναισθηματικές τραμπάλες, τις μονοτονίες και τις εκπλήξεις, τις εμφανίσεις που γεννούσαν ελπίδες, τα νέα που άναβαν κεριά στο σκοτάδι. Το σκοτάδι και η ερημιά κάθε που διακόπτονταν επέστρεφαν με μεγαλύτερη ένταση. Προσπάθησαν όπως οι ήρωες του Μπέκετ, οι πρόσφυγες της Ειδομένης να ξεφύγουν οι ίδιοι, προσπάθησαν με κάθε τρόπο, εξάντλησαν τα λογικά και μεταφυσικά δεδομένα κι ήταν σαν να ακουγόταν διαρκώς η φράση που βάζει ο τραγικός να φωνάζει ένας από τους δύο βασικούς ήρωες ο Βλαντιμίρ απευθυνόμενος προς τον Εστραγκόν ο οποίος προσπαθεί να φύγει από την σκηνή:

«Ηλίθιε, δεν μπορείς να ξεφύγεις από κει».

Μόνο που το «ηλίθιε» απευθύνεται περισσότερο στους θεατές και μοιάζει όχι με προειδοποίηση αλλά με παγιωμένη αναπόφευκτα θανατερή διαπίστωση. Κανείς μας δεν μπορεί να φύγει. Ίσως γιατί δεν έχει πουθενά να πάει, ίσως γιατί είναι ήδη εκεί που ήθελε να πάει, κι αυτό το εκεί, είναι αυτό που τον γέννησε, αυτό από το οποίο ήθελε να φύγει. Είναι και όνειρο και εφιάλτης σε ζωντανή μετάδοση με τις κάμερες να μεταδίδουν τρισδιάστατα τις εξελίξεις.

Μουγγοί και τυφλοί δευτεραγωνιστές στο έργο, πρωταγωνιστές στην αληθινή ζωή, εμφανίζονται σαν τους Λάκι και Πότζο στην παράσταση, οι Αφέντες πρώτα και κύρια, δήθεν υπόσχονται διπλωματικές λύσεις με την παρουσία και το επιτηδευμένο ενδιαφέρον τους αλλά δεν κάνουν άλλο παρά να γυρνάνε την ιστορία στην αρχή της, επαναλαμβάνουν με σαδιστικό τρόπο το αδιέξοδο και ταυτόχρονα μια ευκαιρία για να βασανίσουν τον υπηρέτη, επιτρέποντας ή και διατάζοντας τον να φλυαρεί ακατάπαυστα, χωρίς ειρμό να παραληρεί στα δίκτυα νομίζοντας ότι καταλαβαίνει τι συμβαίνει, και πως όσα προτείνει είναι δήθεν, η σωτήρια πρωταγωνιστών και θεατών.

Η ερημιά του σκηνικού της Ειδομένης αντηχεί τώρα μόνο την ηχώ των δακρύων και τον αναστεναγμό των προσφύγων, οι οποίοι κάλλιστα  θα μπορούσαν να απευθυνθούν στους ευρωπαίους, και στον καθένα μας χωριστά, με μια ελάχιστη παραλλαγή της δυστοπικής διατύπωσης του Βίτγκεστάιν «αν τα λιοντάρια μπορούσαν να μιλήσουν την γλώσσα μας, πάλι, δεν θα μας καταλαβαίνατε».

πηγή: στο Κόκκινο

όχι στο μπούλιγκ των μενουμευρώπηδων

το συμβολικό δώρο του πούτιν

όλα είναι ένα ψέμα

μεγάλη υπόθεση το πρόγραμμα

ενός λεπτού σιγή

για τον μαλάκα (ένας απ'το χωριό, δεν τον ξέρεις) που πληρώνει το σκάσιμο της φούσκας επειδή και καλά "ζούσε πάνω απ'τις δυνατότητές του"

πλαστά πτυχία και ορίτζιναλ νεοφιλελέδες

γιαγιά συντρόφισσα

          

μεταξύ κατεργαραίων (και ραγιάδων) ειλικρίνεια

Ο Πάνος Καμμένος είναι ειλικρινής

25 Μαΐ, ’16

Ο Πάνος Καμμένος δήλωσε πως η αύξηση του ΦΠΑ στα νησιά είναι αντισυνταγματική και εγκληματική. Βέβαια, την ψήφισε -δηλαδή έγινε αντισυνταγματικός και εγκληματικός- και η Νέα Δημοκρατία ζητεί την παραίτησή του, αν και θα το ψήφιζε κι αυτή αν ήταν κυβέρνηση.

Από τι να παραιτηθεί ο Πάνος Καμμένος;

Παραιτημένος είναι ο Καμμένος.

Παραιτημένος είναι και ο Καμμένος και ο Τσίπρας και ο Μητσοτάκης και οι άλλοι πολιτικοί.

Παραιτημένοι είναι και οι Έλληνες.

Υποθέτω πως δεν είμαι ο μόνος που την έχει παρατηρήσει αυτή την παραίτηση.

Δεν είναι μόνο η αύξηση του ΦΠΑ στα νησιά αντισυνταγματική.

Τα περισσότερα από όσα έχουν ψηφιστεί στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια είναι αντισυνταγματικά.

Ας δημιουργηθεί ένα Συνταγματικό Δικαστήριο στην Ελλάδα -όπως υπάρχει σε άλλες χώρες- και θα διαπιστώσουν όλοι το πόσα αντισυνταγματικά έχουν ψηφιστεί.

Αλλά το Σύνταγμα δεν έχει καμία σημασία στην Ελλάδα.

Όπως δεν έχει σημασία η Βουλή, οι εκλογές, το δημοψήφισμα, τα κόμματα, η κυβέρνηση και ο Πάνος Καμμένος.

Σύνταγμα, Βουλή, εκλογές και λοιπά έχουν νόημα μόνο στις δημοκρατίες.

Και η Ελλάδα δεν είναι δημοκρατία, είναι προτεκτοράτο.

Ο Πάνος Καμμένος λέει ευθέως πως ψηφίζει πράγματα τα οποία θεωρεί αντισυνταγματικά και εγκληματικά.

Αν η Ελλάδα ήταν δημοκρατία, ο Πάνος Καμμένος θα ήταν ήδη στην Δικαιοσύνη.

Αλλά ούτε Δικαιοσύνη υπάρχει στα προτεκτοράτα.

Ουσιαστικά, ο Πάνος Καμμένος λέει «παιδιά, εμείς είμαστε διακοσμητικοί στην κυβέρνηση, όπως και οι άλλοι πριν από εμάς, και αυτοί που θα έρθουν μετά από εμάς. Ψηφίζουμε ό,τι μας διατάζουν».

Πόσο πιο καθαρά να το πει;

Και γιατί δεν παραιτείται ο Καμμένος;

Πρώτον, γιατί κανείς δεν παραιτείται στην Ελλάδα. Το γάντζωμα στην καρέκλα είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ελληνικής παράδοσης.

Δεύτερον, γιατί ξέρει πως, ακόμα κι αν παραιτηθεί, ο επόμενος θα κάνει το ίδιο που έκανε κι αυτός. Όταν έρχεται μια νέα πουτάνα στο μπουρδέλο στην θέση της παλιάς, δεν κάνει επανάσταση· τσιμπούκια κάνει· όπως έκανε και η παλιά.

Τρίτον, του Πάνου Καμμένου του αρέσει να παίζει τον υπουργό και τον στρατάρχη.

Βέβαια, είναι πάρα πολύ αστείος όταν από τη μία ντύνεται υπέρβαρος λοκατζής και τάχα μου κάνει μαγκιές στους Τούρκους, και από την άλλη παραδέχεται πως ψηφίζει σαν κότα ό,τι τον διατάζουν.

Αλλά και ο Πάνος Καμμένος ξέρει πως απευθύνεται σε καθυστερημένους ραγιάδες.

Και ψαρεύει ψήφους σε νησιώτες, ψαράδες, ένστολους και άλλους υπέροχους Έλληνες. Ο κάθε πολιτικός έχει τους πελάτες του.

Πάντως, ο Πάνος Καμμένος επισήμανε με ειλικρίνεια στους Έλληνες πως δεν έχει καμία σημασία ποιον ψηφίζουν.

Ο Πάνος Καμμένος επισήμανε ξεκάθαρα στους Έλληνες πως η Ελλάδα είναι προτεκτοράτο και όχι δημοκρατία.

Αλλά τους Έλληνες δεν τους ενδιαφέρουν αυτά.

Οι Έλληνες θέλουν μόνο φράγκα.

Φράγκα!

(Όλοι αναρωτιούνται για ποιον χτυπάει η καμπάνα. Λίγοι είναι αυτοί που αναρωτιούνται «ποιος χτυπάει την καμπάνα». Γιατί εκεί είναι το θέμα.)

 

πηγή: pitsirikos

mouga

πολλά θα μπορούσες να πεις για το ότι κλείνει το mega

όπως για παράδειγμα ότι αυτοί εκεί στο μεγάλο κανάλι "ζούσαν πάνω απ'τις δυνατότητές τους" ή ότι "έτσι είναι η Ελεύθερη Αγορά, μας αρέσει δεν μας αρέσει", ή το ότι "είχαν υπερδανειστεί, χωρίς να καταφέρουν να προσαρμοστούν στις νέες συνθήκες του σκληρού ανταγωνισμού και να μειώσουν τις δαπάνες τους" και άλλα πολλά φιλελέδικα

πάντως κακά τα ψέματα, δεν είναι να χαίρεσαι για αυτή την εξέλιξη...μόνο και μόνο επειδή θα την πληρώσουν οι λάθος άνθρωποι..

τα φερέφωνα του καθεστωτικού λόγου θα την βρουν την άκρη, για να συνεχίσουν να βγάζουν το λερωμένο παντεσπάνι τους

the Art of riot

           

φορολογώντας τον Πλούτο

μικροαστούλη μου μη κλαις...

Το εναρκτήριο τραγούδι του "Ηρωικού Βαριετέ" της μοναδικής και αναπενάληπτης παράστασης (αφιερωμένη στους αφανείς ήρωες) που παρουσίασε ο πολιτιστικός σύλλογος ΔΥΝΑΜΟ το Σάββατο 13 Δεκέμβρη 2014. 

Στίχοι:

Ψηλά στα ουράνια ζούνε εκεί
ιπτάμενοι αναρχικοί.
Το είπαν και τα ρεπορτάζ,
ο Γιώργος ο Καραϊβάζ.

Όταν πετούν τα τάγματα
τα αερομεταφερόμενα
μολότοφ κι άλλα αναρχικά,
μπουκάλια, πέτρες και αβγά.

Μοιάζουν οι κλούβες με κουκλόσπιτα,
μοιάζουν μυρμήγκια οι ΔΕΛΤΆδες,
η μεγαλύτερη η αύρα τους
μοιάζει με σκάφη για μπουγάδες.

Κι οι μπάτσοι που σε κυνηγάγανε,
όταν τα σκας απ' την ταράτσα
θα σου φανούν τόσο ασήμαντοι,
σαν κριθαράκι μες στη σάλτσα.

Μικροαστούλη μου μη κλαις
πάμε μαζί στους πελταστές
παρ' τα μπουκάλια σου και βουρ
πάμε στα Εξάρχεια για παρκούρ.

Μουσική: Κ. Χατζής
Στίχοι-ερμηνεία:Ελ. Βλάχος
Πιάνο: Ειρ. Τηνιακού
Παραγωγή βίντεο: Τσιριτσάντσουλες για το tsiri.tv 2014

https://vimeo.com/114635861

Από το site της ομάδας:

"Oι Τσιριτσάντσουλες δεν είναι μια ομάδα. Είναι φιλοσοφία ζωής. Είναι τρόπος επιβίωσης, δημιουργίας, επικοινωνίας ή ακόμα και φυγής. Είναι τρόπος αντίστασης και καταγγελίας. Mε άλλα λόγια είναι ένας αυτοοργανωμένος χωροχρόνος, στον οποίο συναντιόμαστε διάφοροι περιφερόμενοι καλλιτέχνες, τρελοί ή φρόνιμοι".

            

dystopia

Ας δούμε λίγο τη μεγάλη εικόνα.

Είχαμε ένα χρέος. Γύρω στα 270δις. Είχαμε κι ένα έλλειμμα. Της τάξης του 7% με 9%, που με διάφορες ταρζανιές των εθνοσωτήρων ΓΑΠ και παπακωνσταντίνου "εκτινάχθηκε" σε dt γύρω στο 14%, 15%. Και μετά ήρθε το μνημόνιο.

Για να μας σώσει.

Μη τα ξαναλέμε για τις μεγάλες ευρωπαϊκές τράπεζες που ήταν εκτεθειμένες και τι σώσαμε τελικά, τα έχουμε ξαναγράψει.

Πως μας "σώσανε" λοιπόν? Μας δώσανε ΔΑΝΕΙΟ ΜΕ ΤΟΚΟ γύρω στα 220δις για να "αγοράσουμε" στην ουσία το παλιό μας χρέος και να χρωστάμε τα καινούργια. Στην ουσία ανανεώσαμε την γκαρνταρόμπα του χρέους μας.

Επιπλέον, πήραμε άλλα 100δις ΔΑΝΕΙΑ για τις τραπεζάρες μας. Σώσαμε τις ξένες τράπεζες, θα αφήσουμε έτσι τις δικές μας?

6 χρόνια τώρα εφαρμόζουμε υφεσιακά μέτρα, τα οποία τα βαφτίζουνε "μεταρρυθμίσεις", ενώ στην ουσία αποσκοπούν να μαζέψουν ό,τι ευρώ κινείται ή είναι κρυμμένο σε σεντούκι των μικρομεσαίων που δεν έχουν τη δυνατότητα να βγάλουν τα λεφτά τους σε offshore.

Η υφεσάρα που ζούμε είναι φυσικό επακόλουθο. Η "ανάπτυξη" ακούγεται μόνο σαν ανέκδοτο. [Είσαι φραγκάτος κι έχεις ένα ποσό να το επενδύεις για να αβγατίζεις τα λεφτά σου. Θα το έριχνες στην Ελλάδα? Σε μια χώρα με φτωχοποιημένο πληθυσμό, χωρίς αγοραστική δύναμη και άγνωστο πολιτικό και οικονομικό μέλλον? Γιατί? Μαλάκας είσαι? Ένα κάρο χώρες υπάρχουν να επενδύσεις τα ωραία σου λεφτουδάκια. Γιατί να μπλέξεις με την Ελλάδα? Για τα χαμηλά μεροκάματα, που θα σου προσφέρουν ένα κάπως μεγαλύτερο περιθώριο κέρδους? Σοβαροί να είμαστε.]

Τι πιο φυσιολογικό και αναμενόμενο απ’το να μην μπορούμε να πιάνουμε τους εξωπραγματικούς στόχους που έχουν προκαθοριστεί για το μέλλον? Είναι σα να ζητάς από κάποιον με σπασμένο πόδι, να μάθει να χορεύει τσάρλεστον σε μία βδομάδα. Κι επειδή η φάση έδειχνε να είναι "το’να μνημόνιο φέρνει τ’άλλο", είπαν να ξεμπερδεύουν με το θέμα, αυτοματοποιώντας τη διαδικασία με τον περίφημο "κόφτη".

Τι έχουμε 6 χρόνια μετά την έναρξη της σωτηρίας μας με τα μνημόνια?

Χρέος αυξημένο κατά 100δις (αλλά με "καλύτερους" όρους-επιτόκιο), το οποίο είναι σε Αγγλικό δίκαιο και το χρωστάμε πλέον σε κράτη.

Έλλειμμα αρκετά μικρότερο. Σχεδόν έχει μηδενιστεί. Μάλιστα στα χαρτιά, έχουν υπογράψει και υποσχεθεί να έχουμε και πλεόνασμα στο εξής! Αλλά ας είμαστε σοβαροί. Δεν χρειάζεται να είσαι οικονομολόγος για να καταλάβεις πόσο πλασματικός είναι αυτός ο μηδενισμός. Με τρελή υπερφορολόγηση από τη μια, η οποία χρόνο με το χρόνο θα αποδίδει όλο και λιγότερα και νομοτελειακά δεν μπορεί να συνεχιστεί και πιστώνοντας τους ιδιώτες (για πόσο ακόμα?) από την άλλη. Είναι δηλαδή σαν να κρύβεις το αληθινό έλλειμμα κάτω απ’το χαλί. Ή καλύτερα το χάλι σου. Το ερώτημα είναι το για πόσο ακόμη θα μπορείς να κρύβεις κάτι που λογικά (με διαλυμένη οικονομία και παραγωγή) θα αυξάνεται χρόνο με το χρόνο? Πως διάολο θα παραχθεί τόσος πλούτος ώστε να αφήνει και πλεόνασμα, όταν επέλεξες στο προηγούμενο διάστημα να διαλύσεις ακόμα και αυτά τα μέσα που παράγουν πλούτο.

Τι άλλο έχουμε μετά από 6 χρόνια?

Ανεργία. Εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες, κυρίως επιστήμονες, μετανάστες στα ξένα. Φτωχοποίηση σε μεγάλα τμήματα του πληθυσμού. Τριτοκοσμικές συνθήκες στην Υγεία. Οι εργασιακές σχέσεις διαλυμένες. Οι πολιτικοί απαξιωμένοι. Οι δημοσιογράφοι από αναξιόπιστοι έως αξιοθρήνητοι. Οι ναζί στη βουλή. Ο κόσμος συμβιβασμένος με όλα αυτά.

Η βουλή και οι κοινοβουλευτικές διαδικασίες σταδιακά έχουν καταντήσει απλά εθιμοτυπικές, ενώ η νομοθετική λειτουργία είναι στα χέρια των ξένων αφού εμείς αναλαμβάνουμε πλέον μόνο την μετάφραση και την επικύρωση (κάτι σαν πρωτοκόλληση) των νόμων. Η δικαιοσύνη έχει καταντήσει φάρσα του σεφερλή και ο "πνευματικός κόσμος" λάμπει διά της ανυπαρξίας του.

Χμμμμ..άλλο? Ω, μα φυσικά έχουμε ακόμα το πολυαγαπημένο ευρώ, που στο θυμικό του νεοέλληνα δεν είναι ένα απλό νόμισμα, είναι ένα εισιτήριο εισόδου στο σαλονάκι των εστέτ του είδους, από την αυλή της Ανατολής. Ένα πιστοποιητικό εξέλιξης. Προόδου. Διαφωτισμού. Επιτυχίας. Περίπου όπως λειτουργούσε και το μπουκάλι της κοκακόλας στα χέρια ενός σοβιετικού. Γι'αυτό και δήλωνε με κάθε ευκαιρία ότι είναι έτοιμος να κάνει και θυσίες για χάρη του. Τώρα που σπανίζει, ο λούμπεν φιλελές είναι έτοιμος να του προσδώσει και μεταφυσικές ιδιότητες ανάβοντάς του και καντήλι τα βράδια.

Ας δούμε και τι ΔΕΝ έχουμε πια. Σε επίπεδο χώρας, πρακτικά λειτουργούμε ως αποικία, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το παρόν και το μέλλον. Απλά να υπενθυμίσω ότι δεν έχουμε πλέον δημόσια περιουσία, να εκμεταλλευτούμε, να αξιοποιήσουμε, να ασκήσουμε επενδυτική πολιτική. Όλα είναι ξεπουλημένα και υποθηκευμένα. Από τα πετρέλαια που θα βγάλουμε μέχρι το νερό που θα πίνουμε. Σε ατομικό επίπεδο, ξέρουμε όλοι καλύτερα τι κερδίσαμε και τι χάσαμε. Πλέον θα χρειαζόμαστε λεφτά για ο,τιδήποτε, αφού το δημόσιο, το δωρεάν, η κοινωνική πρόνοια πέθανε μαζί με τις ελπίδες όλα αυτά να είναι προσωρινά. Θα πρέπει να πληρώνεις για την υγεία σου, για τη μόρφωσή σου, για τις μετακινήσεις σου, για την ασφάλισή σου, για τα σκουπίδια που θα σου μαζεύουν.

Μαζί με τα ψήγματα αξιοπρέπειάς σου χάθηκαν και οι τελευταίες ελπίδες που είχες για μια αλλαγή, επιτέλους προς όφελός σου.  Με άλλα λόγια μας δόθηκε μια καλή αφορμή να τη δούμε αλλιώς και να αλλάξουμε όχι απλά σελίδα αλλά βιβλίο κι εμείς (επειδή φοβηθήκαμε ή απλά βαριόμασταν) προτιμήσαμε να σπρώξουμε τον διπλανό μας στην κιμαδομηχανή τους. Νομίζοντας ότι θα γεμίσει και θα τη γλυτώσουμε. Ό,τι θα νομίζει δηλαδή και αυτός που θα μας σπρώξει αργά ή γρήγορα.

Όποιος έχει λίγο νιονιό δεν γίνεται να τρέφει άλλες ελπίδες. Δεν είναι πολλοί αυτοί κι έτσι καταγράφεται στην ατμόσφαιρα των ΜΜΕ μια τραγικωμική προσμονή να αλλάξει ο χειριστής της κιμαδομηχανής για πιο ανώδυνα αποτελέσματα. Άσε που με τέτοιο βιρτουόζο αντιπρόεδρο, θα έχουμε και καλύτερο πωλητή του κιμά.

Μετά από 6 χρόνια σωτηρίας δηλαδή, είμαστε λιγότεροι, φτωχότεροι, μικρότεροι, κουρασμένοι και πιο χρεωμένοι, με λιγότερη δημοκρατία και περισσότερη απελπισία.

Αυτά στη μεγάλη εικόνα. Στην τηλεοπτική εικόνα, "ευτυχώς που δεν γίναμε Βενεζουέλα". Ακόμα.

Σε άλλα νέα, άρχισαν οι τελικοί του εξ-φάκτορ με παρουσιαστή τον sakis.